برای سنجیدن مزاج هر جامعه‌ای و اطمینان از حال عمومی‌اش باید پیش از هر چیز کیفیت اعتماد میان اعضای آن جامعه را سنجید. چرا که اعتماد به مثابه دماسنجی پردقت، درجه حرارت اجتماعی شهروندان را اندازه می‌گیرد و وجود التهابات احتمالی در زیر پوست جامعه را یادآوری می‌کند.
شاید از طنز روزگار باشد که هر روز بر شمار کودکان نابرخوردار از امکانات یک زندگی معمولی افزوده می‌شود، اما مسوولان کشورمان که ظاهرا با جدیت در کار تبلیغ و تشویق برای فرزندآوری فرو شده‌اند هیچ تمهید ویژه و درخوراعتنایی برای تامین آینده‌ای همراه با رفاه و برخورداری این نوآمدگان و برداشتن موانع از پیش پای خانواده‌ها ندارند.
حرف و سخن بر سر مساله اشتغال و بیکاری کم نبوده و نیست. به ویژه که در تنگنای تحریم و فشارهای فزاینده بین‌المللی وعده‌ی ایجاد یک میلیون شغل سالانه هم تبدیل به استخوان لای زخم شده است.
تهران درون یکی از خیابان‌های شمالی خود از سال‌ها و دهه‌های به نسبت دور حسینیه‌ای را جا داده که نام و آوازه‌اش را وامدار سخنرانی‌های تاریخی و اقدامات فرهنگی دینمداران نواندیشی همچون آیت الله شهید مرتضی مطهری، آیت الله شهید محمد مفتح و مرحوم دکتر علی شریعتی است.
از خیلی پیش‌تر از آنکه داور سوت پایان مسابقه آرژانتین و فرانسه را به صدا در بیاورد بازنده واقعی جام جهانی قطر معلوم شده بود. درواقع از همان وقتی که عضو هیات مدیره اتاق بازرگانی ایران و قطر خبر داد جز ایران همه کشورهای اطراف از جام جهانی سود می‌برند همه چیز روشن بود. چیزی بیش از یک میلیون گردشگر به سودای تماشای مسابقات جام جهانی دست به جیب شدند و چمدان بستند برای سفر به قطر اما از این جماعت یک نفر هم پایش را به خاک ایران نگذاشت. بگذریم که برای خود ایرانیان هم سفر به قطر بی داشتن امتیازهای خاص خیلی عملی نبود.