کودک‌آزاری یکی از مشکلات‌اجتماعی است که به دلایلی از جمله فوت پدر و مادر، ازدواج مجدد والدین، فقر، بیماری‌های لاعلاج والدین و مشکلاتی از این دست گریبان‌گیر کودکان شده‌است.

کودکان بی‌سرپرست و بدسرپرست از تربیت صحیح، حمایت مؤثر والدین و مزایای زندگی در خانواده سالم، محروم هستند. به همین دلیل بیشتر از کودکان دیگر به خدمات روان‌شناختی و روان‌شناسی احتیاج دارند. بسیاری از احساسات در این کودکان، آسیب‌دیده و دچار مشکل شده‌است.
کودک‌آزاری به معنای استفاده‌ عمدی از قدرت، تهدید یا نیروی جسمانی علیه کودک است که باعث آسیب جسمی، روحی و روانی کودک شود. طبق ماده‌ یک پیمان‌نامه حقوق کودک، تمامی افراد زیر 18 سال کودک محسوب می‌شوند.
کودکان به ‌علت سن کم و نابالغ بودن نمی‌توانند خشونت علیه خود را گزارش یا از خود در برابر آن دفاع کنند. حقوق کودکان در ایران معمولا به دلیل حمایت ناکافی قانون از آنان و کمبود نهادهای اجتماعی حمایت‌گر، به رسمیت شناخته نمی‌شود.
در این بین کرونا به بی‌عدالتی علیه کودکان دامن زده‌است. مردم تحت تاثیر این ویروس، مجاب به بیشتر ماندن در خانه شده‌اند. آمارهای انتشاریافته از سوی سازمان‌های متولی نظیر سازمان بهزیستی نشان می‌دهد خشونت‌های خانگی، کودک‌آزاری، اقدام برای طلاق، نزاع و درگیری‌های خانوادگی در روزهای قرنطینه سه برابر شده‌است.
در هفته گذشته انتشار کلیپ‌ آزار فیزیکی یک کودک در فضای مجازی، این موضوع را به صدر اخبار آورده‌است. با ظهور رسانه‌های‌اجتماعی، کودک‌آزاری شکل تازه‌ای به خود گرفت. برخی با استفاده ابزاری از کودکان، سعی در جذب فالوئر بیشتر و مشهور شدن در این فضا را دارند. در یکی از ویدئوهای تازه منتشرشده، مادری با تنبیه فیزیکی کودک خود از کاربران اخاذی می‌کرد که با ورود پلیس فتا و دستگاه قضایی به ماجرا، دستگیر شد. با این وجود آزارهای مجازی کودکان به این مورد ختم نمی‌شود و روزانه افراد بسیاری کودکان را قربانی عطش شهرت خود می‌کنند. در این شرایط علاوه‌بر نیاز به تدوین قانونی بازدارنده، دولت باید بودجه‌ای به حوزه سلامت روان اختصاص دهد تا مردم بتوانند برای رفع مشکلات‌شان به روان‌شناس مراجعه کنند.
کودکان بی‌سرپرست و بدسرپرست از عاطفه، عشق و روابط صمیمی والدین محروم هستند. آن‌ها غالبا از اختلالات عاطفی، ناامنی، احساس وابستگی یا طردشدن رنج می‌برند و به‌طور جدی نیازمند حمایت هستند. شایع‌ترین مشکل در میان این کودکان، افسردگی است که ۴۰ درصد بیشتر از کودکان عادی دچار آن می‌شوند. اگر مشکلات این کودکان درمان نشود، آسیب‌ها از خانواده به جامعه درز خواهد کرد.