ورزش در زندگی شهری و مدرن امروز یک ضرورت تلقی می‌شود. همه ما برای حفظ سلامت و شادابی روح و جسم، در دنیای ماشینی امروز به ورزش نیازمندیم. به دلیل تغذیه نامناسب و کم‌تحرکی، ورزش به یک پدیده اجتماعی ضروری تبدیل شده‌است.
امروز 20  خرداد ماه در تقویم رسمی کشورمان، روز آیین زورخانه‌ای و مردانگی نام گرفته‌است. در چند دهه اخیر با اینکه تعداد زورخانه‌ها در کشور در حال کاهش است اما هنوز تعدادی از علاقه‌مندان و پیشکسوتان، این ورزش باستانی را با جدیت دنبال و تلاش می‌کنند تا این رسم را به جهانیان نمایش دهند. با گذشت چند هزار سال قدمت، این ورزش، همچنان پا برجاست. هر چند در دنیای امروز محبوبیت این قبیل ورزش‌ها در بین عموم کم‌تر شده‌است. تاجایی‌که جوانان حتی علاقه‌ای برای تماشای ورزش‌های زورخانه‌ای، ندارند.
این ورزش تنها با تلاش پیشکسوت‌هایش توانسته‌است تعداد محدودی از علاقه‌مندان را در گود زورخانه نگه دارند. این آیین در قلب و روح مردم این خاک ریشه دوانده و چه بهتر اگر فعالان حوزه ورزش به این رشته توجه بیشتری نشان دهند و برای تقویت و پرورش آن تلاش کنند. هم‌چنین بستری مهیا شود تا جوانان به این رشته را بشناسند و به آن علاقه‌مند شوند تا مانع از فراموشی آن شوند. چرا که این ورزش هم بر روح انسان و هم بر جسم‌اش تاثیر می‌گذارد و باعث احیا منش جوانمردی در بین افراد می‌شود. زنده نگه‌داشتن چنین آیین‌هایی از ضرورت جامعه ماست. با کم‌کاری و بی‌تفاوتی، ورزش‌های زورخانه‌ای که یکی از میراث ایرانی است، به حاشیه رانده خواهد شد. ورزش‌های زورخانه‌ای سراسر نمایشی از غرور و جوانمردی است که به ورزشکاران روحیه پهلوانی و مردانگی می‌آموزد.
این وزش باعث تقویت روح و عزت نفس می‌شود. همگی باید برای رونق این ورزش تلاش کنیم تا زورخانه‌های بسته‌شده، مرمت و بازسازی شوند.این‌گونه صدای یاعلی دوباره در گود زورخانه‌ها شنیده می‌شود و روحیه جوانمردی به روح و جسم نفوذ می‌کند و شخصیت آدمی را می‌سازد. چراکه مردانگی جلوه‌ای از این ورزش است و خلاء ارزش‌های والای انسانی، چیزی است که در جامعه پرزرق‌وبرق و تهی امروز به شدت احساس می‌شود. یکی دیگر از محدودیت‌های ایم ورزش، کم‌وکیف حضور زنان در آن است. از زمان‌های گذشته زنان برای تماشای ورزش در زورخانه‌ها حضور می‌یافتند.
بعد از انقلاب حضور زنان در زورخانه پس از وقفه‌ای دوباره رایج شد. با این تفاوت که دیگر همه زورخانه‌ها آن‌ها را نمی‌پذیرفتند و نگاه جنسیتی به این ورزش قالب شد. سرانجام حدود بیست سال پیش تقاضای زنان برای حضور در این ورزش شنیده‌شد و امروز گروه‌هایی مانند زن و زورخانه به طور علنی وارد این عرصه شده‌اند. هرچند هنوز این حضور با مخالفت‌هایی روبه‌رو است. با وجود این‌که حضور زنان در زورخانه در هیچ آیین نامه‌ای، منع قانونی ندارد.
بدیهی است که زنان همانند مردان حق فعالیت در این عرصه را داشته‌باشند و سهمی در حفظ و گسترش این ورزش ملی داشته باشند. با این وجود عرف جامعه سنگی جلوی پای زنان علاقه‌مند به این ورزش شده‌است. حل این مشکل نیاز به اختصاص ویژه شماری از زورخانه‌ها برای زنان یا اختصاص سانس‌های مجزا به آنان دارد.