تیر در تقویم رسمی کشور ما روز قلم نام‌گذاری شده است. وسیله‌ای ظاهرا کوچک و معمولا ارزان‌قیمت اما به قدری با ارزش که خداوند در قرآن مجید به آن سوگند می‌خورد. این ارزشمندی نه تنها در فرهنگ دینی، که در فرهنگ ملی ما هم دیده می‌شود. تا جایی که  نام‌گذاری روز قلم ریشه‌ای کاملا ملی دارد. ریشه‌ای که مربوط می‌شود به جشن تیرگان. در گاه‌شماری ایران باستان هر روز نامی داشت و وقتی نام روز با نام ماه یکی می‌شد، ایرانیان این اتفاق را جشن می‌گرفتند. سیزدهمین روز از تیرماه، مصادف با جشن تیرگان است. در جشن تیرگان، جمشید پادشاه پیشدادی، نویسندگان را به رسمیت شناخت و از آنان قدردانی کرد. پس از آن مردم در این روز قلم و حرمتش را ارج نهاده‌اند. این نام‌گذاری دلیل دیگری هم دارد و آن این‌که 13 تیرماه روز عطارد است و چون عطارد به کاتب ستارگان شهرت دارد این روز به نام قلم نامگذاری شده است. این پیشینه باعث شد تا بعد از انقلاب «محمدعلی سپانلو» و جمعی از نویسندگان معاصر، 13 تیر را به عنوان روز قلم پیشنهاد کنند. در نهایت شورای عالی انقلاب فرهنگی 14 تیر را به عنوان روز قلم نام‌گذاری کرد تا به این مناسبت، به قلم این وسیله ارزشمند و صاحبان اصلی آن یعنی نویسندگان ارج نهاده شود. اما آیا هر صاحب‌قلمی ارجمند است؟ قطعا خیر. چیزی که یک نویسنده را ارزشمند می‌کند، تعهدش نسبت به جامعه و مردم است. چیزی که به قلم ارزش می‌دهد، نوشتن از دردهای جامعه و معضلات آن است، یا نوشتن چیزی که به حال خوب مردم کمک کند. در نهایت مساله اصلی، ارزشی ا‌ست که فرد صاحب‌قلم برای جامعه‌اش قائل است. نویسنده‌ای که خود را جدا از مردم ببیند و فقط از من فردی خود بنویسد، نمی‌تواند مدعی باشد رسالت خود را انجام داده است. مردم هم، چنین فردی را نخواهند پذیرفت و فراموش خواهند کرد. صاحب قلمانی در مغز و قلب مردم ماندگار می‌‌شوند که در کنار مردم هستند. کسانی که  اگر از خودشان هم می‌نویسند، فردیتشان را در نظر نمی‌گیرند. از خودی حرف می‌زنند که به اندازه یک جامعه گسترده است. روز قلم بر چنین نویسندگانی که تعدادشان هم کم نیست، مبارک.