۴۰۷سال پیش در چنین روزی، یکشنبه سی‌ام آذرماه ۹۹۳ خورشیدی، برابر با ۲۱دسامبر ۱۶۱۴ میلادی، سپاهیان ایرانی به فرماندهی داودخان، برادر امام‌قلی‌خان، پس از حدود سه ماه محاصره‌ی قلعه پرتغالی‌ها در «بندر گمرون»، توانستند با فتح قلعه کنترل این بندر را هم به دست بگیرند.

 این رخداد موجب شد تا زمینه‌ی فتوحات بعدی همچون فتح بحرین، قشم، لارک نیز فراهم شود و سرانجام ۸سال بعد جزیره‌ی هرمز هم از دست پرتغالی‌ها خارج شد و آن‌ها از خلیج‌فارس رانده شدند. با فتح بندر گمرون، قلعه‌ی جدیدی با کمی فاصله از دریا به‌نام «قلعه‌ی عباسی» ساخته شد و در دل آن بندرگاه کوچک، بنیان شهر تازه‌ای نهاده شد؛ «بندرِ مبارکه‌ی عباسیِ» آن‌ روز و بندرعباسِ امروز.

اگرچه گمرون پیش از خروج پرتغالی‌ها هم رونق تجاری داشت اما پس از تسخیر و ویران ساختن هرمز، به اهمیت تجاری آن افزون شد و فعالیت‌های بازرگانی ایران با دولت‌های جهان از بندرعباس جریان بیشتری یافت. (برگرفته از مقاله‌ی «قلعه پرتغالی‌ها در بندر گمرون» نوشته‌ی نیما صفا درگیری - ۱۳۹۵)

در دهه‌ها و سده‌های بعد بندرعباس با رشدی آهسته به شهری بزرگ‌تر و منزگاه ملیت‌ها و ادیان مختلف مبدل شد، از هندوها گرفته تا یهودیان و مسیحیان که هنوز هم در مرکز شهر اندک نشانه‌های باقی‌مانده از آن روزگار به چشم می‌خورد.

بندرعباس امروز اما با داستانی ۴۰۷ساله، خانه‌ی اقوام مختلف است و خود ایران کوچکی شده از تنوع فرهنگ‌ها. «روزِ بندرعباس» فرصتی است تا ریشه‌‌های تاریخی، فرهنگی و هویتی این شهر را که در سال‌های آغازین پنجمین قرن عمرش قرار دارد، بازشناساند و ویژگی‌های امروز و چشم‌انداز فردایش را معرفی کرد.

منبع:کانال تلگرامی بادگیر