روزهای اولی که به بندرعباس آمده‌بودم و به پیشنهاد دوستی، نان تموشی را امتحان کردم، چهره‌ام در هم فرورفت و لندلندکنان به خانه برگشتم. حالا اما نان تموشی یکی از غذاهایی است که امکان ندارد در سفره باشد و من چندتایی از آن نخورم. غذاهای سنتی هرمزگان به واسطه ادویه‎‌های مختلفی که در آن‌ها به کار می‌رود، ممکن است طعم و مزه خاصی داشته باشند که موافق ذائقه همه مردم نباشد اما قطعا همه این غذاها ارزش یک بار امتحان‌کردن را دارند. غذاهایی که عطر آن‌ها طوری مشام همه را به خودشان جذب می‌کنند که کم‌تر کسی می‌تواند در مقابل چشیدن این مزه‌های تند و گرم مقاومت کند. به گمانم هیچ‌یک از آداب‌ورسوم مردم هرمزگان به اندازه غذاهای سنتی آن‌ها نمی‌تواند بیانگر فرهنگ جنوبی‌شان باشد و خونگرمی مردمان این خطه ساحلی را این چنان ملموس در برابر ما قرار دهد. تنوعی که در غذاهای سنتی هرمزگان وجود دارد احتمالا مربوط به جغرافیای این استان و هم‌جواری با خلیج فارس است؛ طوری‌که انواع آبزیان از ماهی و میگو گرفته تا صدف و خرچنگ و حتی خاک سرخ جزیره هرمز در غذاهای محلی نقش عمده‌ای دارند. طعم تند و رنگ‌وبوی این غذاها اما برگرفته از فرهنگ هندوستان و غذاهای هندی است که در گذشته بر غذاهای محلی هرمزگان تاثیر گذاشته‌است. با این حال بیشتر غذاهای استان هرمزگان شبیه همان غذاهایی است که در هندوستان طبخ می‌شود. از این میان می‌توان به خوراک‌هایی مثل بریانی، حواری (مس الا دار اول)، نان فطیر (نان چپاتی)، نان کلوکی، نان حلقه ای، پکاره (پاکورا)، زلیبی (زولبیا)، نان ستپوری (نان پراتا) و ادویه محلی (گرم مسالا) اشاره کرد. پیش از شیوع ویروس کرونا، زنان بندري هنگام غروب در كنار سواحل، بوستان هاي شهر و یا در جاهاي شلوغ و پر رفت و آمد بساط نان تومشي با مهياوه را پهن می‌کردند و رهگذران را به سوی خود می‌کشاندند. حالا اما بازار غذاهای محلی رونق خود را از دست داده‌است اما طرفداران خود را نه.