یادداشت//جعفر مرادی شهدادی

استاد منصور نعیمی را برای نخستین بار در واپسین سال های دهه ی ۷۰ خورشیدی در «ندای هرمزگان» و به همراه یار دیرینش زنده یاد «صالح سنگبر» بومی سرای شهیر هرمزگانی و خالق دو اثر زیبای «یادتن» و «کغار» دیدم!

 مردی خندان و صمیمی، اما دردمندی که دردهای مردم را نیک آگاه بود و این اندوه را در سخن و گاهی قلمش نیز نمودار و نمایان بود.

او را در این سال های رفاقت، هرگز برافروخته ندیدم حتی اگر در حق او بی مهری شده بود!

  منصور به همراه صالح در سال های آغازین دهه ی ۸۰ در پی راه اندازی پاتوقی برای دورهمی و هم اندیشی دوستداران فرهنگ و هنر جنوب بود و تأسف بار اینکه این ایده ناب، با کم لطفی برخی از اعضای شورای شهر و مدیران شهری وقت، ناکام ماند!

 در واپسین سال های دهه ی هشتاد به همراه هم قبیله نازنیم، عباس رفیعی، میزبان قلم شیوای آنان در صفحه فرهنگ و ادب جنوب «آوای خلیج فارس» بودم؛ اما شوربختانه در همین دوره، حیات و شیشه عمر رسانه های کاغذی نیز ترک برداشت و این همراهی، دوام و استمرار نیافت!

اکنون دُرّ گرانبهای خطه جنوب ایران، دنیای خاکی را بدرودی جاودانه گفته، اما آثار نفیس او از جمله روزشمار "روزُنِ رفته" ، کتاب "فرهنگ جامع هرمزگان" و بیش از"یکصد فیلم مستند" برای فرزندان این دیار و نسل های آینده به یادگار خواهد ماند!

 روان پاکش شاد، نام و یادش تا همیشه تاریخ جاوید و مانا باد!