ردپای حاج آقا در الحاق

موضوع الحاق پنج روستای پارسیان به فارس، این روزها در صدر اخبار استان قرار دارد. اکثریت قاطع در هرمزگان مخالف این انتزاع هستند. در این بین عده‌ای از مردم پرسش‌ها و نظراتِ به جایی را مطرح کرده‌اند؛ اول اینکه «غرب هرمزگان همیشه محروم و بدون امکانات بوده است، چرا آقایان مسئول فقط زمانی که اسم الحاق می‌آید غیرتی می‌شوند»؟ دوم «چرا مسئولان فارس اتصال به دریا را از استان بوشهر طلب نمی‌کنند؟ این به ضعف مدیران ما برمی‌گردد»؟ و سوم اینکه «چرا با وجود منطقه‌های ویژه اقتصادی متعدد در هرمزگان باید وضعیت امکانات و خدمات انقدر ضعیف باشد»؟ همه‌ی موارد ذکر شده می‌تواند در این اتفاق دخیل باشد. پرواضح است که اگر خدمات‌دهی به خوبی انجام شده بود، مسئولان فارس روی وضعیت رفاهی نامناسب، محرومیت و فقر این مناطق موج‌سواری نمی‌کردند و وعده‌ی آبادانی و ساماندهی نمی‌دادند. سیاسیون استان فارس ادعا می‌کنند که با توجه به ید طولایی که این استان در توسعه گردشگری و جذب سرمایه‌گذار دارد، می‌توانند آن منطقه را آباد و وضعیت معیشتی مردم را بهبود ببخشد. سوال این است که چرا هرمزگان نتوانسته این موارد را عملی کند. برخی می‌گویند بروکراسی ادرای در هرمزگان سرمایه‌گذاران را فراری داده است. البته به نظر می‌رسد دلیل اصلی تاکید و پافشاری مسئولان فارس برای اجرای این مصوبه، گسترش روز به روز فعالیت‌های منطقه ویژه اقتصادی شهرستان لامرد است. چراکه گفته می‌شود بزرگ‌ترین و مدرن‌ترین کارخانه آلومینیوم ایران نیز در این منطقه قرار دارد و این اتفاق نیاز آبی آن‌ها را دو چندان می‌کند. در بسیاری از شهرها از جمله همین لامرد و سیرجان می‌بینیم که وجود یک صنعت چه توسعه‌ای در شهر ایجاد کرده است. به هرمزگان که می‌رسد می‌گویند صنایع هرمزگان ملی است. آیا صنایع شهرهای دیگر ملی نیست؟ اگر مناطق ویژه اقتصادی در هرمزگان به وظایف خود در زمینه مسئولیت‌های اجتماعی و رونق مناطق همجوار عمل می‌کردند، چهره‌ی فقر و محرومیت از جای جای هرمزگان رخت برمی‌بست و دیگر شاهد چنین موج سواری‌هایی نبودیم. به قول «مهدی دوستی»، استاندار هرمزگان شأن هرمزگان با این همه ثروت، حکمرانی صدقه‌ای نیست و اگر حق خودش را بگیرد برای توسعه‌اش کافی است. اما چه کسی قرار است حق هرمزگان را بگیرد؟ وقتی از اهمیت حضور نیروهای بومی در بدنه‌ی دولت می‌گوییم در چنین مواردی نمود پیدا می‌کند. اگر مسئولان استان فارس پشتشان به وزیر و سایر هم ولایتی‌هایشان در تهران گرم نبود، چنین مصوبه‌ای به این راحتی‌ها موافقت دولت و سایر نهادها را کسب نمی‌کرد. این موضوع را «سیدمحسن علوی»، نماینده دوره دهم مجلس شورای اسلامی حوزه لامرد و مهر و فرزند وزیر اطلاعات سابق افشا کرد. علوی، فرزند «سید محمود علوی» {وزیر اطلاعات سابق} دی ماه 97 آشکارا از حمایت پدرش برای اجرای این مصوبه خبرداد و گفته بود:«بهمن‌ماه سال ۹۶ حاج آقای ما (وزیر اطلاعات) گفت هماهنگی‌ها را برای الحاق انجام دادیم؛ رییس‌جمهور آماده است، وزیر کشور آماده است، استانداران هم مطلع شده‌اند؛ شما هم به دوستان در منطقه گوشزد کنید مطلبی در خصوص الحاق نگویند تا در فضایی آرام این مصوبه اجرایی شود». در دولت فعلی نیز «رستم قاسمی» از استان فارس، وزیر راه و شهرسازی است. به هر حال این موضوع تلنگری جدی به مسئولان، نمایندگان مجلس و فعالان سیاسی استان هرمزگان است که با هم صدایی در داخل استان و مطالبه‌گری پیوسته باید یک بار برای همیشه تکلیف الحاق بخش‌هایی از پارسیان، حضور نیروهای بومی در مدیریت ارشد دولت و فعالیت صنایع در زمینه مسئولیت های اجتماعی را مشخص و نهایی کنند. در غیر این صورت اینگونه چالش‌ها با توسعه صنعتی و اقتصادی شهرهای هرمزگان هرروز بیشتر ‌می‌شود. اما مردم همچنان زیر سایه فقر و محرومیت زندگی خواهند کرد. این حق هرمزگان است که با خدماتی که به کشور ارائه می‌کند، دیده شود و توسعه پیدا کند.

روزنامه صبح ساحل