ورزشگاه تختی قدیمی ترین و مهمترین نماد ورزشی هرمزگان:

استادیومِ پیرِ شهر را دریابید



در نزدیکی های ساحل بندرعباس و در ضلع شمالی محله سرشار از استعداد ورزشی سرریگ و در حاشیه غربی خور گورسوزان، زمینی شوره زار، و پر از نی و درختان و گیاهان خار دار خودرو قرارداشت که در اواخر دهه 30 بزرگترین و مهمترین استادیوم استان بر روی آن بنا شد. این استادیوم که به تربیت بدنی شهرت دارد یکی از مهمترین مکان های برگزاری مسابقات متنوع ورزشی و مراسم و رویدادهای گوناگون تمام دوران های پس از بنیادش بوده است. استادیومی که فراز و نشیب‌های بسیار دیده است. مکانی که خاطرات تلخ و شیرین های بسیاری را در آن تجربه کرده ایم و آبادی و زوالش را توامان به چشم دیده ایم. استادیومی در قلب شهر ، صمیمی و دلنشین، که روزگاری میزبان زنان و مردان و خانواده هایی بود که برای تماشای هنرنمایی‌های جوانان این مرزو بوم، گرد هم   می آمدند و در محیطی آرام و بی تنش نظاره گر رویدادهای رسمی و غیررسمی ورزشی می شدند.
 تا قبل از تفکیک سازمان تربیت بدنی از  آموزش و پرورش این مجموعه در اختیار آموزش و پرورش بود و پس از جداسازی در اختیار اداره کل تربیت بدنی استان قرار گرفت. استادیوم تربیت بدنی حدود 20 سال پس از تاسیس و با انقلاب سال 1357 و در بزرگداشت غلامرضا تختی، به همراه بسیاری از استادیوم های کشور به «استادیوم تختی» تغییر نام پیدا کرد.
 پس از آن که زنده یاد هلاکو نیکخواه در حدود سال های  37- 36  از بانک کشاورزی استعفا داد و به مدیریت فنی تربیت بدنی  منصوب شد، زمین استادیوم تربیت بدنی  را از شورای شهر برای تاسیس نخستین مجموعه ورزشی استان هرمزگان تحویل گرفت.
 او  با استخدام کارگران بندری و بلوچ  اقدام به پاکسازی ضلع شرقی زمین که  پوشیده از درخت های خودرو و خاردار بومی بود کرد  و سپس  با غلتک آن را تسطیح نمود.  مسوول گارگران این گروه عبدالحمید سعیدیان، از ورزشکاران علاقمند شهر بود که در سال 1339 باشگاه تاج بندرعباس را بنیاد گذاشت. اهالی ورزشکار و ورزش دوست محله  سرریگ نیز در این مهم داوطلبانه حضوری پر رنگ داشتند. چند سال بعد شرکت نفت متقاضی خریداری زمین استادیوم شد و بنا بود در عوض، زمین دیگری در حوالی چهار بِرکِه (22 بهمن فعلی )  به تربیت‌بدنی  واگذار کنند که این موضوع به نتیجه نرسید. 
مزد کارگران هم از قرار هفته‌ای 7 کیلو گرم گندم بود که توسط شرکتی آمریکایی به نام « کاره» در زمان ریاست جمهوری «هَری تِرومَن»  و در راستای کمک به کشورهای جهان سوم به ایران اهدا شده بود.
دور تا دور زمین استادیوم آجرچینی شده بود.  دیوارهای شرقی، غربی و جنوبی استادیوم حدود دو متر و ضلع شمالی آن در مجاورت خیابان سراسری حدود یک و نیم متر ارتفاع داشت. روی دیوار شمالی، نرده‌های فلزی مزین به حلقه های المپیک و در میانه  آن درب بزرگ ورودی استادیوم قرار داشت.  در سال 1340 و به پیشنهاد داودی مدیرکل وقت اداره کل آموزش و پرورش و به کمک محمود عدل که خود از ملی پوشان بسکتبال و والیبال کشور و رئیس تربیت‌بدنی  کرمان بود، برای نخستین بار یک پیست دو و میدانی نیز در اطراف زمین فوتبال استادیوم تعبیه شد. 
سید محمود موسوی سعید مدیر فنی تربیت بدنی  وقت بندرعباس می گفت: « برنامه‌ریزی برای چمن استادیوم، نخستین  بار در دهه 40  و در زمان استانداری مهندس یمین افشار انجام و به این منظور، خاک شیرین محله نخل ناخدا و نوعی چمن معروف به «فِرِه »  هم برای چمن کاری زمین در نظر گرفته شد، اما به دلایلی این مهم به سرانجام نرسید. 
عبدالحمید سعیدیان می گوید :« برای اولین بار غلامرضا فیروزفر، پروژه کاشت چمن استادیوم تربیت بدنی(تختی) را عملیاتی کرد». فیروزفر  در سال 1351 به ریاست اداره کل تربیت بدنی استان رسید و تحولات عمده‌ای را با ایجاد و تکمیل زیر ساخت های ورزش به وجود آورد.
 احداث استخر تربیت بدنی(که اکنون فقط مخروبه ای از آن به جا مانده است)، سالن ورزشی سقف بلند، احداث رینگ بوکس در ضلع شرقی استادیوم و جنوب سالن کشتی، نصب نورافکن، کاشت چمن استادیوم  و باز سازی پیست دو‌ومیدانی از مهمترین فعالیت های او در دوران خدمتش در استان هرمزگان بوده است. او برای نخستین بار فعالیت های والیبال را از فضای باز به داخل سالن سقف کوتاه  منتقل و برخورد توپ به سقف را خارج از بازی اعلام کرد.  سعیدیان می گوید: « فیروزفر، شخصا بر کار کاشت چمن نظارت داشت و از آن جا که خاک زمین تربیت بدنی شور بود، دستور داده بود، خاک شیرین ریخته شود و شخصا محموله های خاک را مزه می کرد و در صورت شیرین بودن اجازه تخلیه می داد.  چند سال بعد و با شور شدن مجدد خاک استادیوم، چمن ها هم از بین رفت و زمین تقریبا دوباره به صورت خاکی درآمد.  در سال 1364 باز سازی زمین چمن با انجام زیر سازی های فنی انجام شد و با استفاده از بذر چمن مناسب با شرایط آب و هوایی بندرعباس، دو سه سال بعد، یک زمین بسیار مطلوب مهیا شد، اما برگزاری مراسم و رویدادهای متعدد، بدون هیچ گونه تدارک حرفه ای برای مراقبت از زمین چمن و دیگر تاسیسات استادیوم تختی، حضور چند هزار نفر و قرار دادن ماشین آلات و وسایل مختلف فلزی آسیب رسان بر روی چمن ورزشگاه در طول این سال ها، صدمات جبران ناپذیری به زمین و چمن استادیوم  وارد کرده و می کند. 
این روند نادرست، همچنان ادامه دارد و مجموعه ورزشی تختی به عنوان یک سرمایه ارزشمند استانی،  روز به روز به هدر می رود.
علاوه بر همه این ها، عدم اختصاص بودجه مناسب حفظ و نگهداری به کل مجموعه ورزشی تختی هم  مزید بر علت است و استادیوم پیر شهرمان این روزها حال و روز  خوشی ندارد و روز به روز هم فرسوده تر می شود. همگان به یاد داریم که در نتیجه اهمال در حفظ و نگهداری این مجموعه،  چند سال قبل یک از دکل های نورافکن استادیوم سقوط کرد و اگر در آن زمان یکی از آن رویدادهای چند هزارنفری  در حال برگزاری بود، جان بسیاری از شهروندان از دست می‌رفت. ضمن این که این ریسک خطر همچنان باقی است....!
  امیدوارم با حضور خادمی از مدیران دلسوز و توانمند استان بر صندلی مدیریت دستگاه مهم ورزش استان و حمایت استاندار و نمایندگان استان، این قدیمی ترین و مهمترین نماد ورزشی استان با بیش از 60 سال عمر بار دیگر همچون دوران جوانی اش میزبان ورزشکاران و ورزش دوستان ارزشمند استان هرمزگان باشد که کاری است بزرگ و هم افزایی دست اندرکاران استان را طلب می کند. لطفا استادیوم پیر شهر را دریابید...!! 

استادیومِ پیرِ شهر  را دریابید

استادیومِ پیرِ شهر  را دریابید

برای این مطلب تا کنون نظری ثبت نشده‌ است.
0 / 200
  • نظر شما پس از بررسی و تایید منتشر خواهد شد.
  • لطفا از بکاربردن الفاظ رکیک، توهین و تهمت به اشخاص حقیقی و حقوقی خودداری کنید.

آخرین خبرها