صبح ساحل سلام؛ اینجا حاجی آباد است. دروازه‌ای رو به خلیج فارس، شمالی‌ترین نقطه استان هرمزگان.  اینجا جاییست برزخ میان شهر و روستا و انگار پرتاب شده‌ایم به بیست سال پیش.  عبارت بیست سال پیش را که گفتم کمی از اندوه من کاسته شد، اما یادم آمد که شهر من از همان موقع تا کنون پیشرفت چندانی نداشته است.  پیشرفتی که خلاصه شده در چند چراغ راهنما بر سر چهار راه ها و میدان چند صد میلیونی امام خمینی و چند مورد جزئی دیگر...

 اینجا شهری ست دارای آب و هوای مطلوب و جاذبه های گردشگری بی شمار، اما کمتر کسی ست که حاجی آباد من را به قصد گردش و دیدن جاذبه های آن انتخاب کند. در شهر من معادن بسیاری وجود دارد اما دریغ، که سهم مردم شهر من از وجود این معادن فقط و فقط آلودگی های محیطی ایجاد شده توسط این معادن است.  هنوز در اینجا بحث های قومی و قبیله ای مطرح است و مردم باور نکرده اند که همه همراه و هم شانه هم، گرمای 50 درجه تابستان و سرمای سوزان زمستان را تحمل می کنند.

 هنوز در شهر من استعداد های فرهنگی، هنری، ورزشی، علمی و.... به دلیل فقر و کمبود بودجه خاموش مانده اند.  هنوز هم شهر من شاهراه اقتصادی کشور است و بزرگترین جاده ترانزیتی از شهر من می گذرد اما بهره ای که من و مردم این شهر از وجود این جاده برده ایم شلوغی و ترس از تصادفات جاده ای ست.  هنوز هم در ایام نوروز مسافران زیادی به شهر من می آیند اما نه برای دیدن جاذبه های گردشگری بلکه برای استراحتی کوتاه و رسیدن به بندرعباس و قشم و ....

از مسئولان خواهش دارم به این شهرستان نگاه‌ای بیاندازند و ذره‌ای از این مشکلات را بهبود بخشند.