از باران گفتن و مسائل و مشکلات مختلف آن بسیار تکراری شده است. اینکه اگر باران ببارد چه می‌شود، باران ببارد، برق قطع می‌شود، باران ببارد، آب قطع می‌شود، باران ببارد، تلفن دچار اختلال می‌شود. باران ببارد، شهر شاهد آب‌گرفتگی معابر می‌شود. باران ببارد سقف خانه‌های قدیمی فرومی‌ریزد، باران ببارد چنان می‌شود و چنان نمی‌شود و خیلی از گرفتاری‌ها دیگر که متوجه مردم شهرها و روستاها می‌شود.
خاطراتی که پررنگ در ذهن انسان حک می‌شوند، معمولا حدوسط ندارند یا خیلی تلخند، یا خیلی شیرین. 5 دی 82 یکی از خاطرات پررنگ من است متاسفانه به دلیل جانباختن تعداد زیادی از هموطنانم در زلزله‌ای مرگبار، به دسته اول تعلق دارد، روزی که نه تنها بم و شهروندان داغدارش، که کل ایران در اندوهی عمیق فرورفت و پس از آن 5 دی روز ملی ایمنی دربرابر زلزله نامگذاری شد.
نزاع آدم‌ها بر سر چیزی که به آن طمع کرده اند می تواند قصه‌ای پرکشش باشد که قابلیت تبدیل شدن به سریال را دارد، اما قطعا سریالی که بر اساس چنین داستانی ساخته شده است برای قرارگرفتن در جایگاه سریال مطلوب و قابل قبول چیزهای دیگری هم لازم دارد.
بین عکس‌های پرتعدادی که از دوران کودکی ام به جا مانده عکسی هست که در آن منی که 4 یا 5 ساله بود با دست زیر چانه زده، به امواج دریا خیره شده و مبهوت نگاهش می‌کند، آن عکس تا مدت ها برایم یک عکس معمولی از یک سفر معمولی به شمال کشور بود
با مرور حوادث ناگواری چون پلاسکو درسطح کشور و بروز حوادث تلخ در اماکن تجاری و اقامتی هرمزگان ما مقوله ی مدیریت نگهداری و تعمیرات ساختمان اهمیت حیاتی می یابد.
دیروزهشت آبان بود روزی تلخ که برای من از یاد رفتنی نیست تلخی این روز برمی‌گردد به سال های نه چندان دور دانشجویی . صبح سه شنبه بود و طبق روال آن روزها خودم را به دانشگاه و کلاس رساندم .