سرمایه‌های انسانی، بی‌بدیل‌ترین سرمایه‌هایی هستند که می توانند پیشرفت و ترقی و توسعه پایدار بی‌بازگشتی را برای یک جامعه رقم بزنند. موهبت مهمی که اکنون کشورهای پیشرفته و توسعه یافته چون به اهمیت و حقیقت آن پی برده‌اند، همه‌ی هم و غم خود را برای ایجاد و حفظ چنین داشته‌های بی نظیری مبذول داشته‌اند.

مصداق چنین منابع انسانی، دانش آموزان و دانشجویان نخبه‌ای هستند که طی قریب به ۴۰ سال گذشته (از اولین حضور ایران در المپیادهای علمی در سال ۱۹۸۵ تاکنون) برای کشورمان مدال‌های رنگارنگی را به ارمغان آورده‌اند.ایران از بدو حضور در المپیادهای علمی جهانی ۹۰۲ مدال( ۲۳۸ طلا، ۴۳۶ نقره و ۲۲۸ برنز) کسب کرده است و این یعنی این سرزمین حاصلخیز و مستعد و نخبه پرور توانایی کافی برای تولید بهترین نیروهای انسانی برای اداره بهینه خود را دارد.اما سوال اصلی و اساسی این است که اکنون این مجموعه بسیار ارزشمند و بی‌بدیل کجا هستند و آنانی که در کشور مانده‌اند در بدنه تصمیم‌گیری کشور چه جایگاهی دارند؟ما چقدر توانسته‌ایم این موهبت بزرگ و نعمت بی‌زوال را برای اداره‌ی مملکت و خدمت به آن در کشور حفظ کنیم و برای ماندگاری آن‌ها در کشور و خدمت به این مرز و بوم چه سازِکاری اندیشیده‌ایم؟متاسفانه فقدان یک برنامه جامع و کارا برای جذب و ایجاد انگیزه برای ماندن استعدادهای درخشان باعث شده است که در سال‌های متمادی نخبگان و المپیادی‌های کشور یا از کشور مهاجرت کنند و یا به امور غیر تخصصی بپردازند. امروز نیاز کشور به قهرمانان المپیاد اگر بیشتر از المپیک نباشد کمتر نیست چرا برای المپیکی‌ها جوایز میلیاردی در نظر می‌گیریم که البته حقشان است ولی المپیادی‌ها از چنین جوایز و پاداش‌هایی محرومند؟

یا چگونه است که برای حضور یک بازیکن فوتبال درجه ۲ به مدت یک فصل در یک تیم دولتی و یا صنعتی در لیگ برتر فوتبال چند ده میلیارد از بیت المال هزینه می‌شود ولی برای جذب نخبگان علمی و المپیادی‌ها چنین بودجه ای تعریف نمی‌شود؟!

قطعا اگر می‌خواهیم نخبگانمان در کشور بمانند و به این آب و خاک خدمت کنند باید نگاه‌ها و اولویت ها تغییر کنند. باید به علم و عالم و دانش و دانشمند و تحقیق و پژوهش نگاه و نظر ویژه‌ای داشته باشیم و نگذاریم دیگران شرایط مساعدتری در کشورشون برای جذب نخبگان علمی ما فراهم سازند.

بودجه‌های پژوهشی برای دانشگاه‌هایمان را بالا ببریم، از سخت‌گیری‌های بی‌مورد و غیر ضرور اجتناب کنیم، بگذاریم دانش آموزان و دانشجویان در یک فضای امن و علمی کار و رشد کنند و با افتخار در کشورشون بمانند و با عشق به مردمانش خدمت نمایند.