پلاتو آفتاب از یکم  اسفندماه به استقبال نمایش گروه تئاتر کاروشک «دســـتگاه دهـــان دوزی» رفته است و تا ده اسفند ادامه دارد. 

در این نمایش  عدنان انصاری، آرمان حسین پور، سمیرا ستاری، مهزیار روشن، فریاد امید و داوود منصوری نقش آفرینی می کنند که در ساعت 7 عصر در پلاتوی آفتاب واقع در میدان صادقیه به سمت طلوع کتابخانه سیداحمد اجرا می شود و همشهریان می توانند جهت رزرو بلیط با تلفن تماس: 09374194933 هماهنگی های لازم را به عمل آورند. از این رو با خیام مویدی کارگردان این اثر گفت و گویی داشتیم.

به گزارش صبح ساحل خیام مویدی در خصوص دستگاه دهان دوزی عنوان کرد: این نمایشنامه را سال ۸۴ نوشتم، داستان کل آن اقتباسی ست از یک داستان کوتاه یک صفحه‌ای نوشته‌ی یک نویسنده چینی به اسم ها جین البته جزییات زیادی به داستان و همینطور شخصیت‌ها اضافه شده است.

دستگاه دهان دوزی یازدهمین تجربه کارگردانی من است که البته پس سیزده سال دوری به این هنر روی آوردم. از سال 1384 تا کنون فعالیت چندانی در این زمینه نداشتم، اگرچه چندین تجربه‌ی بی‌سرانجام تئاتر داشتم که به دلایل مختلف به سرانجام نرسید در واقع الان از پایان آغاز کرده ام.

وی اضافه کرد: دستگاه دهان دوزی طنز سیاسی- اجتماعی است که در آن دو نفر را به جرم پخش کردن یک جوک دستگیر کرده اند و اتفاقات دیگری که شاهد وقوع آن هستیم. من در اکثر تئاترهایم همیشه طنز داشتم و همیشه تلاشم این بوده که به هیچ وجه سراغ طنز شخصیت نروم و از طنز موقعیت استفاده کنم. 

مویدی خاطر نشان کرد: تئاتر کار کردن خارج از مرکز واقعا کار فرسوده کننده و نفس‌گیری ست چرا که بازده مالی آن خیلی خیلی کم است ظاهرا در این سالها بهتر شده اما من که تجربه‌ اش را نداشته ام ولی هنوز خیلی فاصله دارد با جایی که شغل روزمره‌ی گروه اجرایی باشد. یک گروه حداقل ده نفر پنج ماه هر روز به مدت حداقل چهار پنج ساعت در هر شغل دیگری باشند خیلی بیش‌تر از اینها درآمد دارند. 

خیام مویدی در رابطه با تجربه های پیشین اش در سال های گذشته اظهار کرد: من قبل از هر چیز نمایشنامه ‌نویس بودم.

یک نمایشنامه ‌نویس نوجوان که کسی نمایشنامه‌هاش را اجرا نمی کرد.اینطوری شد که کارگردان شدم و کم‌کم دیدم به این کار حتی بیش‌تر از نوشتن اهمیت می دهم و بعدها نصف تجربه‌ی کارگردانی ام از کار کردن نمایشنامه‌های دیگران حاصل شد.البته همچنان نمایشنامه می نوشتم و همیشه دیگر دوستان که کارگردان بودند برخلاف نوجوانی دائم از من نمایشنامه می خواستند .

خب طراح گرافیک هم بودم اما انگار ارضاکننده‌ی میل هنری من نبود، برایم کافی نبود. گرافیک یک محصول هنری جانبی بود نه تمامش. می خواهم هر دو را کنار هم و حرفه‌ای ادامه بدهم. 

وی افزود: آن زمان بیست و خورده‌ای سن داشتم و از زمان آخرین تجربه‌ی کارگردانیم خیلی گذشته، قاعدتا نمی توانسته تجربه‌های خیلی بزرگی بوده باشند، کارهایی که عمدتا در جشنواره‌های سطح استان شرکت می‌کردند و عمدتا جوایز کارگردانی و نویسندگی برایم به همراه داشت.

همینطور جوایز دیگری برای سایر عوامل. بعضی از تجربه‌های کارگردانی ام: خرس. چاردیواری. نیمه‌شب. بادبان‌ها. سوت‌های ممتد. بازیهای قجری. ضایعات جنگی و... برخی از تجربه‌های نویسندگی ام که اجرا شدند: چاردیواری. نیمه‌شب. بازیهای قجری. جنون گاوی. صندل‌هایی که هیچوقت واکس نخورده‌اند. خورشید علیه‌السلام. بر این آتش باران می‌بارد و ...

این کارگردان با بیان این که در این سال ها خوشبختانه گروه‌های تئاتری فعالتر شده اند عنوان کرد: متاسفانه وضع زیرساخت‌های فرهنگی-هنری این شهر و استان افتضاح است، این همه گروه هنری فعال در این شهر است و تنها یک پلاتوی کاملا غیراستاندارد برای اجرا وجود دارد! این کار را چه برای تمرین چه برای اجرا خیلی سخت کرده است. 

مویدی در پایان در خصوص وضعیت تئاتر استان گفت: فکر می‌کنم کم‌کم داریم به سمتی می رویم که مردم بندرعباس دیدن تئاتر را به عنوان یک تفریح روزمره در برنامه هایشان می گذارند و این که تئاتریها هم مدام کاری برای اجرا داشته باشند خیلی خوب است اما یک خطری وجود دارد و آن جهت یافت محتوای تئاتر به سلیقه مردم است که تئاتری ها باید نقطه‌ی اتصال را پیدا کنند.

فعلا عمده کسانی که به دیدن تئاتر می آیند قشر متوسط رو به بالا جامعه هستند من معتقدم این شهر تئاتر لاله‌زاری و تخته حوضی هم لازم دارد اما این تماشاگران دنبال آن نوع تئاتر نیستند.

همیشه معتقدم که در همه‌ی موارد متخصص‌ها باید سلیقه‌سازی کنند نه عوام. آن متخصصی که سلیقه ا‌ش توسط عوام غیرمتخصص ایجاد می شود یا حتی متخصصی که آگاهانه از سلیقه‌ی شخصی اش و از تخصص‌اش برای خوشایند عوام میگذرد خائن‌ترین فرد به هنر است.مردم عادی تخصص ندارند متخصص باید نشان بدهد چه چیزی درست و چه چیزی غلط است و کم‌کم سلیقه سازی کند.

ضمن اینکه باید بتواند مردم را راضی نگه دارد، راضی از در سالن بیرون بیایند وگرنه که نه تنها نمی شود سلیقه سازی کرد بلکه نفرت ابدی نیز ایجاد می شود.