روان‌شناسان و جامعه شناسان هنوز تعريف درستي از «تنهايي» آدم‌ها و مقدار تأثيرات منفي اش ندارند. شواهد و تحقيقات نشان مي‌دهد که نقش مخرب «تنهايي» خيلي بيشتر از مقداري است که تخمين زده مي‌شد.

به گزارش صبح ساحل، يکي از تازه ترين تحقيقات نشان داده است که تجربه احساس منفي تنهايي در اجتماع خيلي گسترده تر از حدي است که صحبت مي‌شد. تيم تحقيقاتي دانشگاه کاليفرنيا، روي اين واقعيت تمرکز کردند که افراد سال‌خورده بيشتر از بقيه گروه‌هاي سني از تنهايي رنج مي‌برند.

آن‌ها با قرار دادن 340 نفر از ساکنين سان دياگو که همه‌گي بالاي 27 سال و از سلامت عمومي برخوردار بودند، در يک مجموعه از سنجش‌ها، متوجه شدند آدم‌ها در سه دوره زنده‌گي، تنهاتر از بقيه دوره‌هاي سني هستند.

تنهايي به طور طبيعي در سن پس از 80 ساله‌گي، به بيشترين حد ممکن مي‌رسد. اما تحقيق اين گروه نشان داد که تنهايي در دوره سني اواخر 20 ساله‌گي و در ميانه 50 ساله‌گي نيز به بيشترين حد ممکن مي‌رسد.

افزايش تنهايي در اين سه دوره سني، رابطه مستقيم با مشکلات و نگراني‌هاي زنده‌گي دارد. در بالاي 80ساله‌گي طبيعتن بسياري از عزيزان و نزديکان فرد فوت کرده اند و خلاي عظيم عاطفي به همراه تقليل سلامت جسمي، نقش به سزايي در ايجاد حس تنهايي دارد.

ميانه 50 ساله‌گي نيز مصادف است با تقليل آشکار سلامت جنسي و بروز بيماري‌هاي مزمن و مسأله دار که افراد را آشکارا وا مي دارد به مرگ بينديشند.
سال‌هاي آخر دهه 20 ساله‌گي نيز چون مصادف است با تصميم‌هاي اصلي در باره شغل و اين که مدام خودشان را با هم‌سن هاي‌شان مقايسه مي‌کنند سبب ايجاد پشيماني و حس گناه مي‌شود که تمايل به عزلت و تنهايي را در بين اين افراد زياد مي‌کند.

يک نتيجه گيري جالب و اساسي ديگر که توسط تحقيق دانشگاه کاليفرنيا انجام شده است، نشان مي‌دهد که رابطه بين ميزان تنهايي و رفتار معقول و خردمندانه افراد است.

شرکت کننده‌گان در تحقيق در سنجش خردمندي نيز شرکت کردند. در اين سنجش توانايي کنترل احساسات شخصي، قدرت تحمل و درک بيشتر سايرين و ميزان حس هم‌دردي به ديگران محک زده شد.

به تعبير دقيق تر افراد هر چقدر معقول تر و خردمندانه تر رفتار کنند، شانس عزلت و تنها شدن شان کمتر خواهد بود. آدم‌هايي که قدرت تشخيص شان از وضعيت روحي خودشان و قدرت شناخت شان از افراد ديگر بيشتر باشد تصميم‌ها و رفتارهايي از خود بروز مي‌دهند که کمترين آسيب‌ها به دوستي‌هاي شان مي‌رسد و در نتيجه از دوستان و عزيزان بيشتري در زنده‌گي برخوردارند.

نکته مهم ديگر اين است که افراد ممکن است تنها باشند، اما احساس تنهايي نکنند، ولي آدم‌هايي هم هستند که مدام در جمع هستند واحساس تنهايي مي‌کنند.