این نمایشگاه 6 تا 12 دی‌ماه با آثاری از فروزان انصاری، رضا پورفهیمی، ام‌البنین جایباش، ابوالفضل جوانمرد، امیرحسین دبه‌گر، دریا سایبانی، کوثر غفوری نژاد، ابوفائز نیری‌پور، سورنا واحدی‌زاده در گالری مرداد برگزار شد.

به گزارش صبح ساحل، این آثار در جشنواره نخستین رویداد معاصر سیریک که در آذر ماه امسال برگزار شده‌بود، حضور داشتند. این رویداد در رشته های هنر مفهومی (کانسپچوال آرت) ، هنر پیشامدی (هپنینگ آرت )، هنر اجرا (پرفورمنس آرت )، هنر فرایندی (پروسس آرت )، هنر زمینی (لند آرت )و هنر چیدمان (اینستالیشن آرت  برگزار شد.
موضوع رویداد هنری سیریک، فرهنگ بلوچ از نگاه مردم بود بنابراین شرکت‌کنندگان آن آثاری را با همین رویکرد انتخاب و اجرا کردند و آثاری که هم‌خوانی بیشتری با این رویداد معاصر داشت، برای نمایش در این نمایشگاه انتخاب شد. چون این آثار بازتاب داده شده و به نمایش درآمده‌اند، این نمایشگاه «این آینه» نامیده شده‌ و 7 اثر از 9 هنرمند به نمایش گذاشته شده‌است. از این رو با چند تن از این هنرمندان درمورد دغدغه‌ها و آثارشان گفت‌وگو کردیم.

متجاوز هم زمانی مورد تجاوز قرار گرفته است

فروزان انصاری درمورد اثر خود می‌گوید: «موضوع اثر من، تجاوز بود و به همین دلیل از متریال پلاستیک استفاده کردم. من با دختران و زنان ساکن سیریک صحبت کردم و سعی کردم با ایجاد حس اعتماد آنان را به صحبت کردن از این مشکل ترغیب کنم و به آنان قول دادم که هیچ عکس و صدایی از آنان منتشر نشود. سپس به آن‌ها این پلاستیک ضربه‌گیر و اصطلاحا پلاستیک تق تقی را که با المان‌های بلوچی تزیین کردم دادم و از آنان خواستم تا هرچقدر که آن اتفاقی که رخ داده‌است آن‌ها را آزار داده‌است این پلاستیک‌ها را بترکانند. من فکر می‌کنم  در وجود همه ما آسیب‌ها و ضرباتی است که در زندگی خورده‌ایم اما صدای آن را درنیاورده‌ایم.ما این آسیب‌هارا به کمک خانواده و جامعه در وجود خود کشته‌ایم و من قصد داشتم تا صدای این آسیب‌ها را دربیاورم. چون من اعتقاد دارم اگر ما از این مشکلات حرف نزنیم و از طرف جامعه و خانواده سرکوب شویم، این مشکلات در وجود ما به‌صورت یک عقده خواهد ماند. کما اینکه یک انسان متجاوز، ممکن است زمانی مورد تجاوز قرار گرفته باشد ولی از طرف خود، خانواده و جامعه سرکوب شده و نتوانسته‌است راجع‌به این مشکل صحبت کند. پس به نظر من در مرحله اول برای پیشگیری از وقوع چنین مسائلی نیاز است که ما راجع‌به آن حرف بزنیم. اما متاسفانه جامعه به ما اجازه حرف زدن نمی‌دهد پس من سعی کردم شرایطی را برای حرف زدن از این مشکل فراهم کنم.»

مارسل دوشان بومی

دریا سایبانی در خصوص اثر خود ادامه داد: «من در شهرستان سیریک با چوب و بنر یک توالت ساختم و در زمین یک چاله کندم و از چند دختر دبیرستانی خواهش کردم در توالت افکاری  که به ذهنشان می‌رسد را روی کاغذ برای من بنویسند.این موضوع شاید در ابتدا سطحی به‌نظر برسد اما وقتی به آن فکر می‌کنیم، به چیستی آن افکار و دغدغه‌ها می‌رسیم و به راه‌حل رفع این دغدغه می‌اندیشیم. من این نوشته‌ها را بدون ذکر هویت آن‌ها در روی یک نوار چسب به نمایش گذاشتم.»

رنگ آرزو

کوثر غفوری نژاد، یکی دیگر از این هنرمندان اظهار کرد: «همنطور که در مناطق کوهستانی ایران کولبری رواج دارد در شهرستان سیریک هم قاچاق رواج زیادی دارد. من راجع‌به همین موضوع با صیادان به گفت‌وگو پرداختم ونکته جالب در این گفت‌وگو این بود که متوجه شدم تمام دنیای این صیادان، همین صید کردن و در شرایط نامساعد مالی، قاچاق کردن است.من از این افراد راجع‌به علاق آن‌ها پرسیدم و اینکه اگر به گذشته برکردند دوست دارند چه‌کاری انجام دهند؛ در پایان به این جواب می‌رسیدم که می‌خواهند همین قاچاق و صیادی را ادامه دهند. آن‌ها به اذیت شدن خانواده و اطرافیان از این کار فکر نمی‌کرند و نمی‌خواستند تغییر کنند. در همین حین با تعدادی بچه اشنا شدم و از آن‌ها راجع‌به آرزوهایشان و اینکه در آینده قصد دارند چه شغلی انتخاب کنند پرسیدم و متوجه شدم این کودکان اشتیاق و امید زیادی برای ایجاد تغییر دارند.
این موضوع باعث شد من فکر کنم آرزو فقط برای بچه‌هاست و نمی‌تواند برای بزرگ‌سالان باشد. بنابراین براساس این‌که موقعیت جغرافیایی سیریک با بندرعباس متفاوت است سوالی انتزاعی با این مضمون که «آرزو چه رنگی‌ است؟» مطرح کردم و از افراد مراجعه کننده بع گالری خواستم جواب این سوال را روی کاغذ بنویسند و جواب‌های جالبی دریافت کردم. در نهایت به این نتیجه رسیدم که کودکان می‌توانند تغییر ایجاد کنند چون بع زندگی امید دارند اما بزرگ‌سالان امید خود را از دست داده‌اند و خواستم به مخاطب تلنگری بزنم تا به این موضوع فکر کند که چه‌چیزی را دوست داشته‌است و چه‌چیزی را از یاد برده‌است.»

روتین قاچاق در سیریک

در پایان هم ابوفائز نیری‌پور اضافه کرد: «فکر می‌کنم دغدغه اصلی  شهرستان سیریک امر قاچاق سوخت است که شاید شغل بسیاری از ساکنان این منطقه باشد و در آن‌جا به‌صورت یک امر عادی و روتین مانند مسواک زدن تلقی می‌شود. در همین امر به ظاهر عادی، افراد زیادی نظیر کودکان کشته می‌شوند. این کودکان در واقع برای جلوگیری از تیرانداری ماموران، نقش ضربه‌گیر را ایفا می‌کنند. دلیل این موضوع مسائل اقتصادی، اجتماعی یا هرچیز دیگری که باشد، بهترین راه به‌‌دست آوردن پول در این منطقه است. من یک بشکه را امانت گرفتم و درون آن را با آب پر کردم و آن را جلوی دید عموم می‌غلطاندم و وقتی می‌پرسیدند چکار می‌کنی در جواب می‌گفتم گازوئیل است دیگر؛ گازوئیل قاچاق می‌کنم. من سعی کردم مانند این افراد رفتار کنم و همراه با حمل این بشکه آب و غذا می‌خوردم، روی آن می‌خوابیدم و در نهایت به آب می‌زدم. حرف من این است که محیط زیست و خصوصا در حال نابودی است.مرجان‌های دریایی یا جنگل‌های حرای میناب که از وقتی بنزین گران شده‌است، خشک شده‌ و نابود شده‌اند. البته روی صحبت من با قاچاقچی‌ها نیست چرا که اگر من هم زن و بچه‌ای داشتم، در این شرایط اقتصادی همین کار را انجام می‌دادم. من فکر می‌کنم این منطقه ظرفیت ایجاد شغل‌های زیادی دارد و با گران شدن بنزین حتی صیادان آن منطقه هم کار خود را کنار گذاشته‌اند.»