104 سال پیش در چنین روزی پس از مجاهدت‌های مردم ایران، مظفرالدین شاه قاجار فرمان تشکیل مجلس شورای ملی یا مشروطیت را امضا کرد. مردم ایران که از طرفی با ورود صنعت چاپ با دستاوردهای روز دنیا آشنا شده بودند و از طرفی در داخل درگیر مشکلات شدید اقتصادی بودند، برای بهبود کیفیت زندگی‌شان دست به مبارزه با حکومت وقت زدند.  پس از پیروزی‌شان در این مبارزه، ایران دارای مجلس قانون‌گذاری شد و حکومت کشورمان از سلطنت مطلقه به سلطنت مشروطه تبدیل شد. اتفاق از آن‌جا که برای اولین بار زمینه حضور مردم در تصمیم‌گیری‌های کلان کشور را فراهم کرد، گام مهمی در راستای رسیدن به آزادی‌های مدنی به شمار می‌رفت. طولی نکشید که این دستاورد تاثیر خود را از دست داد. متن قانون شفاف نوشته نشد. درباریان که از مخالفت ولیعهد با مشروطه خبر داشتند، در مسیر امضای قانون اساسی سنگ‌اندازی کردند تا او از تبریز به تهران برسد. در نهایت محمدعلی شاه پس از به سلطنت رسیدن تا انحلال و به توپ بستن مجلس پیش رفت.  او در نهایت مجبور به واگذاری سلطنت به پسرش و مشروطه ظاهرا پیروز شد. اما عوامل مختلفی دست به دست هم داد تا مجلس قانون‌گذاری ایران تبدیل به یک مجلس فرمایشی شود که احقاق حقوق مردم برایش اهمیتی ندارد. استبداد در لایه‌های آن نفوذ کرد و عملا مجلس به محلی برای تثبیت قدرت حکومت‌های وقت تبدیل شد. مشروطه تنها دستاوردی نیست که در تاریخ ایران به دست آمده و به‌راحتی از دست رفته‌است. نمونه‌هایی شبیه به آن در زمینه‌های مختلف سیاسی، فرهنگی و هنری کم نداریم. این موضوع جای بحث دارد و قطعا تک‌بعدی نیست. از تصمیم‌های اشتباه مسئولان تا مواجهه مردم با مسائل پیرامون‌شان در ماجرا نقش دارد. شاید پیگیری لازم را برای حفظ دستاوردهای‌مان نداریم. لازم است باور کنیم حفظ یک موفقیت از رسیدن به آن سخت‌تر است و باید برایش بیشتر تلاش کرد.