در هفته‌ای که گذشت هنر ایران یکی از مهره‌های ارزشمند خود را از دست داد.
استاد «محمدرضاشجریان» بزرگترین خواننده موسیقی سنتی ایرانی برای همیشه ما را ترک کرد.همه ما می‌دانیم که اگرچه حضور فیزیکیش را از دست دادیم اما در تصنیف‌هایش با ما و آیندگان ما خواهد بود. اما راز این ماندگاری در چیست؟ استاد استعداد ذاتی خود را به خوبی شناخته و پرورش داده بود.
 دلیل دیگر موفقیت او سوادش بود. او ادبیات کلاسیک را به خوبی می‌شناخت و همین موضوع باعث می‌شد تا بهترین شعر را برای خواندن انتخاب کند. تصنیف‌های او نقش زیادی در انس گرفتن طرفدارانش با شعر کلاسیک فارسی ایفا کرد. به عنوان مثال کمتر کسی است که غزل «سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند» حافظ را با صدای استاد به خاطر نیاورد. آثاری از این دست با توجه به سرانه پایین مطالعه در ایران، اهمیت بالایی در رواج دادن ادبیات بین عموم مردم دارد. او هدف بزرگی داشت و برای رسیدن به آن تلاش کرد. هدف او نجات موسیقی ایرانی بود و به گفته صاحب‌نظران وقتی این شکل از موسیقی رو به خاموشی بود استاد شجریان نقش مهمی در احیای آن ایفا کرد.
 هنرمند ارزشمند کشورمان از هیچ تلاشی برای رسیدن به هدف فروگذار نمی‌کرد. جایی که باید می‌خواند، خواند و جایی که احساس کرد موسیقی به صدای جدید نیاز دارد در کارگاه نجاری خودش ایستاد و ساز ساخت. خسرو آواز ایران اهل اندیشه بود و می‌خواست به گونه‌ای از موسیقی بپردازد که سبب رشد اندیشه در مردم شود.
 به همین دلیل هیچ وقت سراغ اشعار سخیف نرفت و غیر از سعدی و حافظ و مولانا و خیام که قله‌های شعر فارسی هستند از«هوشنگ ابتهاج» و«مهدی اخوان ثالث» و دیگر بزرگان شعر امروزکمک گرفت. خاطراتی که از او نقل می‌شود نشان از الفتش با شعر دارد. استفاده‌های به جای او از اشعار مختلف در موقعیت‌های مختلف نشان می‌دهد که انتخاب درست اشعار از کدام ویژگیش نشآت می‌گیرد.
 به قدری شاعران کلاسیک ایران را می‌شناخت که می‌توانست بگوید خیام را دوست دارد و دلیل دوست داشتنش رهایی اندیشه خیام است.  با بازخوانی تصنیف مرغ سحر نام خود را با این اثر هنری فراموش‌نشدنی پیوند زد. او آلبوم سرو چمان را «خاک پای مردم ایران محمدرضا شجریان» امضا کرد تا همراهیش را با مردمش نشان دهد. مردمی که امروز با خاموشی مرغ سحرشان سوگوارند. مردمی که می‌دانند مدفن خسروی آوازشان در جوار حکیم توس تا قرن‌ها «زیارتگه رندان جهان خواهد بود».