«جهان با من برقص» اولین فیلمی است که «سروش صحت» آن را کارگردانی کرده  است. خود او به همراه «ایمان صفایی» فیلمنامه آن را نوشته و «محمدرضا تخت کشیان» تهیه‌اش کرده است. «علی مصفا»، «جواد عزتی»، «هانیه توسلی»، «پژمان جمشیدی»، «سیاوش چراغی‌پور»، «کاظم سیاحی»، «بهار کاتوزی»، «رامین صدیقی»، «پاوان افسر»، «شیوا بلوچی» ، «مهیار پوربابایی» ، «مهراب قاسم‌خانی»  بازیگران این فیلم هستند. این فیلم برای اولین بار در سی‌وهفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر به نمایش در‌آمد.  جهان با من برقص تا کنون توانسته است جایزه بهترین کارگردان و دیپلم افتخار بهترین بازیگر مرد در جشنواره جهانی فیلم فجروجایزه هیات داوران  درجشنواره آسیا-پاسیفیک را دریافت کند. این فیلم ماجرای مرگ قریب‌الوقوع «جهان» با بازی علی مصفاست که دوستانش را کنار او جمع می‌کند.                    

                                                                                                                                                       

فیلم‌نامه قصه روان و سرراستی دارد. فردی بعد از جدایی از همسرش به همراه دخترش به یک روستا در شمال کشور رفته است و در آن‌جا زندگی می‌کند. او که مدت‌هاست با آرامش در این روستا زندگی می‌کند متوجه بیماری لاعلاج و مرگ قریب‌الوقوعش می‌شود. دوستانش با اطلاع از این موضوع به مناسبت تولدش به روستا می‌روند تا ماه‌های آخر را در کنار او باشند. شخصیت‌ها درست ساخته شده‌اند و باورپذیر هستند.نکته جالب ترکیب شخصیت‌هاست. استفاده ازتیپ‌های متفاوت شخصیتی به جذاب شدن فیلم کمک کرده است. لحظه‌های کمدی فیلم به خوبی ساخته و پرداخته شده است. فیلم رئال است اما با وارد شدن به دنیای ذهن جهان و اجرای گروه موسیقی در ذهن او کمی هم وارد فضای سوررئال می‌شود. که البته این دنیای ذهنی و مینی بوس قرمزی که در حال رفت و آمد به روستاست و هیچ دلیلی برای رفت‌و آمدش نشان داده نمی‌شود می‌تواند مخاطب را گیج ‌کند. این که به مخاطب اطلاعی در مورد پیشینه رفاقت شخصیت‌ها داده نمی‌شود، از نقاط ضعف فیلمنامه به شمار می‌آید.                          

                                                                      

 

از لحاظ کارگردانی با فیلمی قابل قبول روبه‌رو هستیم. انتخاب لوکیشن مناسب فضای فیلم، دکوپاژ خوب و در خدمت فیلمنامه و انتخاب  نماهای گیرا فیلم را جذاب و دیدنی می‌کند. لوکیشن جذاب و حرکت  دوربین با آرامشی که به مخاطب می‌دهد، در واقع می‌خواهد به او بگوید که مرگ را جدی نگیرد. این کلیدی ترین حرفی‌است که این فیلم می‌خواهد بزند. ریتم فیلم کند است اما این کندی به دلیل چینش مناسب نماها و مضمون خوب  آزاردهنده نیست. صحت با توجه به این که خودش فیلمنامه را هم نوشته است به خوبی می‌دانسته چه حسی را چطور به مخاطب منتقل کند. به نظر می‌رسد او توانسته است نگاه متفاوتی  که فیلمنامه به مرگ دارد را برای بیننده فیلمش توضیح دهد. این فیلم درباره مرگ است اما اصلا تلخ نیست و به مرگ به عنوان یک واقعیت عادی زندگی نگاه می‌کند که معنای نابودی هم ندارد. بازیگران به خوبی هدایت شده‌‌اند وتوانسته‌اند شخصیت‌ها را باورپذیر از آب دربیاورند.                          

                                                 

 

 تیپ‌های شخصیتی متفاوت مثل قطعه‌های پازل در کنارهم قرار گرفته‌اند. علی مصفا   دورنگرایی و خیال‌پردازی شخصیت جهان را که در یک قدمی مرگ است به خوبی  به نمایش می‌گذارد.جواد عزتی سرخوردگی و عصبیت شخصیتی شکست خورده  را به خوبی نشان می‌دهد.  بازی  کنترل شده‌ پژمان جمشیدی منجر به ارائه شخصیت پخته تری شده است . سیاوش چراغی‌پور اما کمی بی‌حساب سعی در خنداندن مخاطب دارد. همه بازیگران از پس ایفای نقششان به خوبی برآمده‌اند اما هانیه توسلی درخشش چشمگیرتری دارد. او نقش متفاوتی  ایفا کرده است. «ناهید» دختری است مشغول روزمرگی‌های زندگی  که ضریب هوشی پایینی دارد و سنخیتی با جمعی ندارد که برای اولین بار به آن وارد شده است. او دخترشاد و پرهیجانی است که فقط به خوش بودن در لحظه فکر می‌کند یا شاید بهتر است بگوییم اصلا فکر نمی‌کند.  توسلی با لحن تند و میمیک صورت این شادابی و گیجی توام را به خوبی نشان می‌دهد. روی هم رفته جهان با من برقص فیلم قابل قبولی است که می‌توان با دیدنش به تلخ‌ترین واقعیت زندگی متفاوت نگاه کرد، لبخند زد و لذت برد.