زمان، شتابان درگذراست و هیچ نیرویی قادر به توقف آن نیست. روزها می‌آیند و می‌روند با یک‌چشم برهم زدنی 17 مرداد روز خبرنگار فرارسید. روزی برای پاسداشت قشری از جامعه که بدون وجود آن‌ها، مطالبه گری معنا ندارد. خبرنگار هرچند واژه آشنا برای همه است اما هنوز بسیاری از مردم مرارت‌ها و دشواری‌های این شغل پرمخاطره را نمی‌دانند. کسی که درد و مشکلات همه مردم را بازگو کند اما وقتی به مشکلات خود می‌رسد چیزی نمی‌نویسد. بیان کاستی‌ها و انتقال نیازهای جامعه به صاحب‌منصبان یکی از وظایف خبرنگاران است.

خبر، یادداشت، گزارش، مقاله که به قلم خبرنگاران منتشر می‌شود، تلنگری است بر اذهان خاموش تا بیدار شوند که در اطرافشان چه می‌گذرد که نیاز به دیدن و شنیدن بیشتری دارد. خبرنگار در هر شرایطی باید خبرش را تولید کند، خواه میدان نبرد باشد و زیر گلوله دشمن خواه در محیطی دنج و آرام. خبرنگاری، حرفه‌ای است که شب و روز و تعطیلات و استراحت ندارد. حتی خبرنگاران شب‌ها هم خواب تیتر و لید می‌بینند. خبرنگار به ازای تلاشی که می‌کشد حقوق خوب و به عبارتی حق‌الزحمه مناسبی دریافت نمی‌کند، ولی در مقایسه با دیگر مشاغل بیشترین دغدغه، استرس، تهدید، فشار روحی و خستگی را به همراه دارد. حوزه خبرنگاری حوزه  پرمسئولیتی است که در مقایسه بااهمیت، جایگاه، نقش و تأثیر آن در جامعه، تاکنون کمتر موردتوجه قرارگرفته است. هرچند سال‌هاست شغل خبرنگاری در زمره مشاغل سخت و زیان‌آور قلمداد می‌شود اما هنوز اجرایی شدن آن در هاله‌ای از ابهام است. خبرنگاران هم به‌درستی نمی‌دانند که خبرنگاری در گروه مشاغل سخت و زیان‌آور قرار دارد یا نه؟ نبود ثبات و امنیت شغلی، نداشتن بیمه و مسکن، نبود امکانات مناسب برای فعالیت رسانه‌ای ازجمله مشکلات خبرنگارانی است که باید درد مردم و جامعه را به صاحبان پست و مقام منتقل کنند. خبرنگاران، همان‌هایی که با ازخودگذشتگی، سختی‌ها را تحمل می‌کنند و با واژه واژه‌ای که می‌نگارند درد و رنج مردم را بازتاب می‌دهند. هرچند این قشر از جامعه، خود کوهی از مشکلات هستند و در مسیر کاری خود تهدید و گاه از آن‌ها شکایت می‌شود و گاهی توهین می‌شنوند اما خللی در راستای رسالتشان ایجاد نشده و استوار در راستای روشنگری جامعه قلم می‌زنند.17 مرداد روزی که مسئولان و تصمیم گیران از خبرنگاران تعریف و تمجید می‌کنند و از آن‌ها توقع مطالبه گری و حق‌گویی دارند اما روزی دیگر همین مدیران وقتی منافع خود را درخطر می‌بینند، خبرنگاران را افرادی مزاحم می‌دانند. در این روز هر کس که ما را می‎شناسد و خبرنگار حسابمان می‎کند، پیامک تبریک می‎فرستد، بدون این‌که از دردهای ما خبر داشته باشد. دردهای قشر خبرنگار کم نیست. سال‌هاست خبرنگاران در این روز از مشکلات خود می‌گویند و امیدوارند دغدغه‌هایشان رفع شود اما روز خبرنگار می‌گذرد و این دغدغه‌ها به قوت خود باقی می‌ماند. درد ما زیاد و گوش شنوا کم. خبرنگاران از همه می‌نویسند. مشکلات همه را فریاد می‌زنند و به دنبال رفع دغدغه‌های جامعه هستند؛ اما حتی در روزی که متعلق به خودشان هم هست مظلوم می‌مانند. به‌راستی‌که خبرنگاران امانت‌داران مسئولیت‌پذیرند.