هر کدام از ما، دارای تصاویر و تعبیرات شخصی خودمان هستیم. تعبیراتی که مانند اثر انگشت شخصی و منحصر به فرد است. این تعبیرهای متفاوت منجر به تفاوت نظر و دید ما در تمام عرصه‌های زندگی خواهد شد. احتمالا این موضوع را به وضوح مشاهده کرده اید؛ مسئله‌ای که باعث رنجش و آزار دیگری می‌شود، برای شما هیجان منفی در بر ندارد. برای مثال اگر تکه طنابی روی زمین افتاده باشد و دو فرد با یک زاویه دید به آن نگاه کنند، ممکن است یکی از آن‌ها فکر کند ماری را مشاهده کرده، وحشت کند و فریاد زنان از محل متواری شود. دیگری اما فکر میکند تکه طنابی دیده، بدون هیچ هیجانی به سمت طناب می‌رود و به آن دست می‌زند. همین مثال در موقعیتهای مختلف زندگی روزمره به وضوح رخ می‌دهد. مواقع بی‌شماری در مواجهه با موضوعات ریز و درشت گمان می‌کنیم در شرایط بحرانی به دام افتادهایم. وحشت می‌کنیم، استرس زندگی‌مان را فلج می‌کند و حتی پا به فرار می‌گذاریم اما ممکن است تنها تنش زودگذر و کوچکی باشد. اگر بیاموزیم نوع نگاهمان به مسائل زندگی و تفکراتی که در پی آن در ذهن مرور می‌کنیم ما را بیشتر از خود مسائل ناراحت میکند، در نگرش‌مان تجدید نظر می‌کنیم. اگر از کارمان اخراج شویم، رابطه‌ی مهم و موثری را از دست بدهیم یا در آزمونی رد بشویم؛ بهجای فکر کردن به تمام شدن دنیا و فرصت‌های خوب آن، بلافاصله از موقعیت پیش آمده استفاده می‌کنیم و راه حل دیگری برای گذران زندگی دست و پا خواهیم کرد و به عبارتی طناب را مار تعبیر نمیکنیم. آلبرت الیس، روانشناس عقلانی-هیجانی می‌گوید: «ممکن است اتفاقات ناگوار و ناراحت کننده‌ی بسیاری در زندگی وجود داشته باشد. اما هیچ چیز آنقدر فاجعه بار و غیرقابل تحمل نیست، مگر اینکه ما تصمیم بگیریم آن‌ را تبدیل به فاجعه کنیم!». اگر خواهان تلطیف نگرش خود نسبت به موقعیت‌های ناگزیر زندگی هستید، باید سازه‌های ذهنی‌تان را تغییر بدهید. آن سازه‌هایی را برگزینید که قدرت  سازگاری بیشتری با شرایط زیستتان دارند و از تعابیر ذهنی دوری کنید که مسبب هیجان زیاد هستند. فراموش نکنید برای فاصله گرفتن از تعابیری که تنها مسبب رنج ما هستند، نیاز به شناسایی آنها داریم. شناسایی عینکی که طناب را مار نشان میدهد و از چشم برداشتن آن، دارویی است که نه یک شبه اما به مرور زمان می‌تواند بسیاری از مصائب‌مان را تعدیل کند.