آمبولانسی آژیرکشان از خیابانی شلوغ می گذشت. اتومبیل ها از دو طرف کنار می رفتند و کوچه باز می کردند تا آمبولانس راحت تر بتواند عبور کند.

راننده ای با خودش گفت:» بی چاره بیماری که توی این آمبولانس است. تا به بیمارستان برسد، هفت کفن پوسانده است.»

عابری پیش خود مجسم کرد که بیمار، تاقباز روی تختی در آمبولانس دراز کشیده و یک نفر « سِرُم» را بالای سرش نگه داشته است.

مغازه داری از این که خودش از نعمت سلامتی برخوردار است، غرق شعف و شادی شد و دلش برای بیمار توی آمبولانس سوخت.

پیرزنی به پیرزنی دیگر گفت:» خدا شفایش بدهد. خدا به بستگانش رحم کند.»

آمبولانس همچنان آژیر می کشید و چراغی روی سقفش می چرخید و ماشین ها، همچنان از دو طرف آن کنار می کشیدند.

مردی که توی آمبولانس نشسته بود با تلفن همراه، شماره ای گرفت. تلفن همراه راننده ی آمبولانس به صدا در آمد:

- چیه، چه خبر شده؟

- یک خُرده تندتر برو، کباب دارد سرد می شود، ممکن است از دهن بیفتد.

    

« کمال تعجب»