اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص میشود.
علائم این اختلال تا پیش از سهسالگی بروز میکند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته است. این اختلال ناشی از اختلال رشد در عملکرد مغز است و نمیتوان به آن لقب بیماری داد. بسیاری از والدین از رفتارهای کودک خود خجالتزده میشوند و واکنشهای شدیدی را در جهت تنبیه کودکشان به کار میگیرند. توصیه به والدین در وهله اول، حفظ آرامش و صبوری است. دوم اینکه آنها باید بدانند کودکی که در کنار شما رشد و پرورش مییابد، درک و همدلی دلسوزانه شما را طلب میکند؛ زیرا این اختلال نقطه کنترل کودک را تحت شعاع قرار میدهد و موجب بروز رفتارهایی خاص میشود. برخی از این رفتارها شامل: گاز گرفتن، لگد زدن، فریاد زدن، آسیب زدن به خود و اطرافیان، تکان دادن مداوم دستها و پرخاشگری است. این رفتارها اغلب هنگامی شدت میگیرند که کودک خواستهای دارد. بهتر است با آرامش با او صحبت کنید. سعی در آرام کردن او داشته باشید و از محرک هایی که باعث چنین رفتارهایی میشوند، اجتناب کنید.
میتوانید از تکنیکهایی که کنترل بهتری بر رفتار فرزندتان دارد الگوبرداری کنید. تکنیکهایی همچون: پاداش دادن، تشویق کردن، دعوت به آرامش، نوازش و در آغوش گرفتن کودک، دور کردن کودک از محیط شلوغ و پرسر و صدا و تکنیکهای دیگری که ممکن است به طور تجربی به آن دست یابید. بهتر است با کودکان اوتیستیک از زبان و دستورالعملهای ساده استفاده کنید. این کودکان اغلب در درک ظرافتهای زبان کلامی یا زبان بدن مشکل دارند. مثلا در هنگام بازی به جای اینکه در مورد کارهایی که نباید با وسیلههای بازیاش انجام دهد به طور شفاف و واضح به او بگویید دقیقا باید چه کاری انجام دهد تا موجب خرابی وسیله بازیاش نشود.
اصل انعطاف پذیری را در مورد این کودکان نادیده نگیرید. نیازی به تذکرهای متوالی نیست. برخی از رفتارهای این کودکان اگرچه ناخوشایند است؛ اما آسیبی به خود و یا اطرافیانش وارد نمیکند مانند: تکان دادن مداوم دستها. تربیت کودکان اوتیسم آسان نیست آنها مهمولا زندگی پرتنشی دارند اما شما در جایگاه والدینی دلسوز، باید برای کمک به آموزش رفتارهای خوب به این کودکان، تا حد امکان از روانشناسان کودک و مراجع علمی در دسترس بهره بگیرید تا بتوانید روابط مسالمت آمیز و بهتری را با کودک خود برقرار کنید.
منبع: راسخون/درمانکده