برای مرغکانی که با بال شکسته به آغوش خاک پرواز کردند. از خباثت شیطان تل آویو تا تل انبوه بیانیه های پوچ دنیای اسلام و کجایند منادیان ماذنه های برادری مسلمانان!

در نعره‌ی بمب‌های خوشه‌ای و هجوم خرچنگ‌های مرکاوا ؛ در به غم نشستن آواز مرغان دریایی مدیترانه و سرخ شدن زیتون های سبز بیت لحم.

ماشین جنگ، ترمز ندارد. انگار جنگ با کودکان سر بازی دارد! خاک بر دهان دموکراسی و بشکند نوک پرنده صلح در غروب آدمیت.از سیاست بازان خود فروخته تا زاییدن تخم خدعه در کمپ دیوید و فروختن کلید خانه ها به دزد شهر تا رقص گیسوان غم بر شانه های یک مادر در آوار آخرین نگاه و آخرین وداع و دخترکانی که با سیلی بمب ؛ گونه هایشان خونین است.

جنگ ، بازی است! بازی با رویاهای یک نسل در اردوگاه های اجباری.

 انگار انسانیت ،نیاز به کپسول اکسیژن دارد.

 غزه، آب ندارد. غزه ، سوخت ندارد. غزه، غذا ندارد. جنگ است؛ ولی سپید شدن موی پدران در مویه ی فرزندانشان در یک لحظه روی جنگ صهیونی را سیاه خواهد کرد! 

عروسک های سوخته ی کودکان در بمباران بیمارستان المعدانی روی جنگ صهیونی را سیاه خواهد کرد! فریاد غم بار مادران فلسطینی بر جنازه های فرزندانشان ، روی جنگ صهیونی را سیاه خواهد کرد!کودکان بازی را دوست دارند ؛ نه بازی با مرگ ! روی صهیون سیاه.

روزنامه صبح ساحل