با شهادت سردار حاج قاسم سلیمانی که در بامداد روز جمعه 13/10/98 به دست شقی ترین تروریست ها شیطان بزرگ صورت گرفت به گفته رسانه های آمریکایی نفس ها در سینه ها حبس شد چرا که حاج قاسم یک فرد نبود که با رفتنش فقط احساسات ما جریحه دار شود بلکه حاج قاسم یک مکتب و یک راه بود که هزاران حاج قاسم ها را تربیت کرده مکتبی زنده، زاینده و رویاننده که نقطه مقابل ((تهدید، تحریم، ترور و تحریف)) است.
دی ماه 98، ساعت یک و بیست دقیقه بامداد خبری مبهوت‌کننده، چشم جهانیان را به سمت ایران چرخاند. سردارِ سپهبد «قاسم سلیمانی»، نماد مبارزه با نظام سلطه و ظلم جهانی، فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران، در نزدیکی فرودگاه بغداد به همراه چند تن از میزباناناش به شهادت رسید.
در فصل برگ‌ریزان، آنگاه‌که درختان، جامه زرد بر تن داشتند، باغبانی فرهنگ دوست نهالی در دل مطبوعات هرمزگان کاشت که امروز 35 سال از آن روز می‌گذرد. آن‌قدر زمان و عمرمان زود می‌گذرد كه باورمان نمی‌شود همین دیروز حاج قاسم کرمی پدر فقید مطبوعات هرمزگان، بنای روزنامه صبح ساحل را گذاشت.
چه می‌شود که در فراز و نشیب تاریخ و بی‌انصافی و اغراق‌‌نویسی مورخان سفارشی برخی از رخدادهای پر هیمنه تاریخی از گزند تحریف و نابودی کامل در امان می‌مانند و گذر زمان نمی‌تواند بر واقعیت خلق شده گرد و غبار فراموشی بنشاند؟
چقدر سخت است به یادآوردن دیگرانی که دیگر نیستند و تکرار خاطره‌هایشان همانند رفتن و نرسیدن دو خط موازی است. دلمان برای کسی تنگ است، کسی که دیگر بین ما نیست.