قصد دارم در این مقاله در خصوص انصاف بین افراد جامعه مطالبی را بیان نمایم. اکنون که تورم و گرانی در جامعه مشهود و ملموس است و فارغ از هرگونه آماری که در این خصوص وجود دارد، شاید بسیاری از افراد جامعه صرفاً به فکر رهایی و نجات خویش از این وضعیت باشند. به عبارت بهتر هر کس سعی می نماید که به قول معروف گلیم خودش را از آب بیرون بکشد، به عنوان نمونه در باب افزایش اجاره بهای منازل مسکونی که پرونده های قضایی زیادی را نیز به خودش اختصاص داده، شاهد هستیم که مستأجرین که اکثراً از قشر کارگران زحمتکش جامعه هستند توان پرداخت اجاره بهای سنگین را ندارند ولی مالک (موجر) مصر به افزایش قیمت به قول خودشان بر اساس تورم موجود در جامعه است.
دربحبوحه ی بیماری مرگبار کرونا یعنی در سال های 99 و 1400بود که دولت قبل تصمیم گرفت با استدلال کاستن از تبعات سنگین این بیماری برای اجاره بهای واحد های مسکونی سقف تعیین کند براساس این مصوبه سقف رشد اجاره بها در تهران 25 و در سایر شهرها 20 و15 درصد تعیین شد.
سقف افزایش اجاره بهای مسکن نسبت به اجاره بهای سال ۱۴۰۰ ، در تهران حداکثر ۲۵ درصد، کلانشهرهای بالای یک میلیون نفر جمعیت ۲۰ درصد و سایر شهرها ۱۵ درصد به تصویب رسید.