ورود کودکان به زندگی پدر و  مادرها، تحولی بزرگ را برای آن‌ها رقم می‌زند. بسیاری از فعالیت‌ها کمرنگ می‌شوند و محدودیت‌هایی را برای آنان به دنبال دارد.

به دنبال این تغییر سبک، برخی از والدین با بیان جملاتی نامناسب کودکان را مقصر می‌دانند و باعث می‌شوند کودک احساس گناه کند. حتی عده‌ای از مادران در مورد زایمان سخت و افسردگی بعد از زایمان با فرزند خود صحبت می‌کنند، عده ای نیز منت ماندن در زندگی زناشویی را بر سر فرزندان می‌گذارند و حتی در مواقع عصبانیت کلماتی را بر زبان می‌آورند که کودک را از خود متنفر می‌کنند جملاتی از قبیل: من به پای شما و این زندگی پیر شدم، از جوانی‌ام لذت نبردم، خدا من را بکشد تا از دست تو راحت شوم و ... .حتی  گاهی فرزندان از زبان والدین خود می‌شنوند که کاش زود بچه‌دار نمی‌شدند که این موضوع یکی دیگر از رفتارهای مخربی است که باعث می‌شود کودک احساس گناه کند.انجام کارهای روزمره مانند لباس پوشاندن ،تمیز کردن ،دستشویی بردن و ... از جمله کارهایی است که نباید برای آن‌ها منتی بر سر فرزندان گذاشت و یا حین انجام دادن آنها غر زده شود. والدین توجه کنند روحیات کودکان بسیار حساس تر از چیزی است که تصور می‌کنید .

بنابراین مراقب بیانات و الفاظ خود باشید .کودکان باید از  لحظه لحظه‌های زندگی خود لذت ببرند و کودکی خود را بدون داشتن حس گناه و مدیون بودن به شما سپری کنند.  توجه کنید وقتی مرتب با فرزندتان صحبت میکنید و در گفتگوها گوشزد می‌کنید که در این زندگی، چقدر سختی و عذاب کشیده‌اید ، چقدر رنج دیده‌اید و در واقع مرتب به فرزندتان القا میکنید که من قربانی این زندگی هستم و  تو موظف هستی پاسخ محبت های مرا با کارهایی که از تو می خواهم جبران کنی ، در این شرایط کودک خود را در مقام ناجی پدر و مادر می داند و هرکجا که باشد این احساس گناه را با خود به همراه دارد که هم اکنون پدر و مادر من در چه وضعیتی هستند ؟ آیا نبود من در کنارشان برای آن‌ها سخت است؟ 

حتی در بزرگسالی نیز و هنگام جداشدن از خانواده به واسطه ازدواج ، خود را مجبور می دانند تا پدر و مادر خود را در تمامی برنامه های دونفره ی زندگی شان مشارکت دهند .

زیرا والدین برای بزرگ کردن بچه ها زحمات زیادی کشیده اند و هم اکنون می بایست هوای آن‌ها را داشت.  این سبک از زندگی در نتیجه تربیت و انتقال حس بد والدین باعث می شود تمام زندگی فرزند  با نگرانی برای شما از دست برود. والدین توجه داشته باشند؛ در قبال رسیدگی و عشقی که به فرزندانمان میدهیم آنها را مدیون و بدهکار و ناامن نکنیم، به آنها کمک کنیم زندگی  مستقل و ذهنی آرام داشته 

باشند.