به منظور حفظ و اهمیت دادن به زبان مادری ۲۱ فوریه برابر با ۲ اسفند از سوی یونسکو به عنوان روز زبان مادری نامگذاری شده است.

بدرستی که هر چه با واژه مقدس مادر همنشین و همراه باشد مقدس است و بی بدیل.

واژه هایی مانند شیر مادر، عشق مادر و زبان مادری همه آسمانی هستند و بسیاری از مردم همدیگر را بر آن قسم می دهند.

هیچ چیزی جای شیر مادر را برای کودک نمی‌گیرد و این مایع حیات بخش آسمانی، تأمین‌کننده همه ی مواد مورد نیاز کودک و تضمین کننده سلامت اوست؛ همانند و جایگزینی ندارد و نمی توان برای آن بها و قیمتی تعیبن کرد.عشق و مهر مادر نیز چنین است.عشقی بدون چشمداشت و بی غل و غش،پاک و خالص و ماورایی که مثل و مانند و مشابهی نمی توان برای آن پیدا کرد.

زبان مادری نیز مانند شیر و عشق در هستی همسنگ و هم وزن ندارد.زبانی که وجود هر کسی با آن شکل می گیرد و معلم آن آموزگار دلسوزی است به نام مادر که بدون مزد و منت و فقط با عشق،حرف بر زبان می‌گذارد و می آموزاند.

زبان مادری‌ ناموس هر فردی است و باید از آن تا پای جان دفاع کند و در کنار آن بایستد تا حفظ شود زیرا حفظ آن‌ یعنی حفظ فرهنگ و آداب‌ و سنن آن جامعه.

ولی متاسفانه در زمانه ی فعلی زبان مادری مانند طفل سرگردانی می ماند که در شهر غریبی گم شده و به دنبال مادر می گردد.

زبان ما هویت ماست و اگر ریشه و هویت ما گم شده و از ما گرفته شود در فرهنگ های دیگر هضم و حذف می شویم و نسل های آینده و فرزندان ما با گذشتگان خود و فرهنگ و هویت اصیل خود بیگانه‌ خواهند شد. زبانی که وقتی مادری جنینی در شکم دارد با عشق با آن صحبت می کند و از آرزو،آمال ها و آینده اش می گوید.زبانی که سنگ بنای بیان را در وجود آدمی می گذارد تا ارتباط او را با هستی و جهان پیرامونش میسر گردد.

این زبان را باید با چنگ و دندان حفظ کرد و تک تک واژه هایش را بوسید و بر چشم نهاد و به نسل آینده سپرد تا آنها نیز با آن زندگی کنند.

این زبان باید زنده باشد و قلبش در سینه جامعه بتپد تا همچون جوی آبی فرهنگ و سنن گذشته را به تشنگان آینده برساند.

روزنامه صبح ساحل