۱۵ اسفند برابر با ۵ مارس در تقویم رسمی کشور به عنوان روز درختکاری نامگذاری شده است تا به درخت و گیاه و طبیعت اهمیت داده شود و با رویش و زایش گیاهان حیات و زندگی و رشد و نمو در زمین میسر گردد و ادامه یابد. شکوفه و گل به طور خاص و درختان و گیاهان به طور عام مظهر زیبایی و طراوت و نماد رشد و شکوفایی و لطافت و حیات و یکی از زیباتربن و پرثمرترین نعمت های بیکران خداوند درطبیعت می باشند.

به طور قطع و یقین قدمت و باشندگی آنها در کره زمین پیش از انسان و هر موجود دیگری است و خداوند با خلق آنها و تزئین زمین بوسیله آنها زمینه را برای ظهور و حضور اشرف مخلوقاتش یعنی انسان آماده کرده است.کرامت و برکت درخت آنقدر بالاست که خداوند خود را در وجود آن (درخت زيتون در کوه طور)متجلی ساخت و با بنده ی خود حضرت موسی صحبت نمود.برکات و فواید آن از شمار و عدد و حساب بیرون است و اصلا بدون حضور آن،حیات سایر موجودات در کره خاکی قابل تصور نیست.اکسیژن و غذای اهالی زمین را تامین می کند و محیطی لطیف و خوشایندی را برای زندگی فراهم می سازد.

هوا و محیط را پاک نگه می دارد و زمین فقط به یمن آنها تنفس می کند.

راستی رابطه ما با درخت چگونه است؟ما چه ارزش و اهمیتی برای آن قائلیم؟از بدو حضورمان در کره زمین چند درخت کاشته ایم و در حال حاضر فضای سبز اطرافمان چه مساحتی از محیط دور و برمان را تشکیل می دهد؟ الان که افسردگی و انواع مختلفی از بیماری های اعصاب و روان به جان جامعه افتاده می توان به جای استفاده بی رویه از قرص ها و داروهای شیمیایی با ایجاد محیطی سبز و زیبا اثرات مخرب این بیماری ها را تا حد زیادی کاهش داد.وقتی عربستان می تواند در بیابان های خشک و سوزانش با کاشتن ۱۳ میلیون درخت زیتون در ۵۲ هزار هکتار بزرگترین مزرعه مدرن زیتون در جهان را بوجود آورد و نام خود را به عنوان دارنده بزرگترین مزرعه زیتون در گینس ثبت نماید،قطعا ما هم می توانیم در استانمان(هر چند کم آب و خشک)با کاشت انواع درخت در یک مقیاس کوچکتر این موهبت را برای خود خلق نماییم که هم صرفه اقتصادی داشته باشد و هم محیط خشک و بی گیاه خود را به فضایی سبز و خرم تبدیل نماییم.