وقتی شیمی عاشقانه را احساس می‌کنیم چه اتفاقی می‌افتد و چقدر اهمیت دارد؟ عشق در یک نگاه یا واکنش شیمیایی مغز؟

 جذابیت 

تاثیر جذابیت ظاهری در روابط، همیشه محل مناقشه بوده‌است. ممکن است برای شما هم پیش آمده باشد که با فردی ملاقات کرده باشید و او به هیچ عنوان معیارهای عقلانی شما را برآورده نکرده باشد، اما بنا بر جذابیت او در پایان ملاقات متقاعد شده باشید که او فردی مناسب برای شما خواهد بود. اگر در این موقعیت بوده‌اید، باید بدانید که تنها نیستید. محققان در مواجهه با چنین موقعیتی معتقدند که شما احتمالاً قربانی نوروشیمی خود هستید. در حالی که جذابیت قطعاً جنبه مهمی از ارتباط برای برخی افراد است، اما تسهیل‌گر ادامه‌ی یک ارتباط موفق نیست و از طرفی احساس متقابلی در طرف مقابل ایجاد نخواهد کرد. طبق یک مطالعه در مجله‌ی نوروساینس و رفتار در سال 2014 مناطق خاصی از مغز هنگام در ارتباط قرار گرفتن با فردی جذاب  فعال خواهند بود. منطقه‌ای کلیدی برای مدار پاداش مغز، که لذت، پاداش و انگیزه را پردازش می‌کند، هسته‌ی اکومبنس است. این منطقه معمولاً در پاسخ به محرک‌هایی فعال می‌شود که مغز ما آن را پاداش‌دهنده می‌داند، از جمله یک چهره واقعاً زیبا. در چنین مواردی، این فعال‌سازی برای ارتباط و هویت اجتماعی بسیار مهم است. در گام بعدی قشر پیش‌پیشانی داخلی که با شناخت اجتماعی، پردازش اطلاعات و تصمیم‌گیری مرتبط است، به فرد کمک می‌کند تا چهره‌ی طرف مقابل را ارزیابی کرده و مطلوبیت رابطه را برآورد کند. از طرفی، قشر کمربندی قدامی پشتی دوری و کناره‌گیری از فرد جذاب را دشوار کرده و شما را وادار می‌کند تا بخواهید ارتباط خود را با وی حفظ کنید. شباهت‌های بین نقش مغز در شیمی عاشقانه و جذابیت را نمی‌توان انکار کرد. هر دو به شدت بر سیستم پاداش ما تأثیر می‌گذارند. با این حال، این دو پدیده می‌توانند در استقلال متقابل رخ دهند.

مهربانی

همه ما هنگام مواجهه با مهربانی احساسات عمیق و خوشایندی تجربه می‌کنیم. هنگامی که کسی به شما هدیه‌ای داده، از شما تعریف و تمجید کرده یا پیامی محبت‌آمیز برای شما نوشته است یا شاید باریستای کافه‌یی که همیشه به آنجا می‌روید، قهوه‌ی رایگانی به شما هدیه داده باشد، این اعمال کوچک محبت‌آمیز به طرز وصف‌ناپذیری به گیرنده احساس خوبی می‌دهد و اتفاقا کسی که رفتار محبت آمیزی داشته هم احساس خوبی پیدا می‌کند. تحقیقات فراوانی وجود دارد که مهربانی را با اکسی توسین، که در محاوره به عنوان " هورمون عشق " شناخته می‌شود، مرتبط می‌کند. اعمال محبت آمیز، هم برای دهنده و هم برای گیرنده، باعث می شود این انتقال دهنده عصبی، که نقشی جدایی ناپذیر در پیوند اجتماعی، اعتماد و دلبستگی ایفا می‌کند، افزایش یابد. با این حال، فرض اینکه هرکسی که با شما مهربان است باید با شما مهربان باشد، یعنی توقع گرفتن مداوم مهر از دیگران، می‌تواند شما را در معرض خطر شدید ناامیدی قرار دهد. همانطور که جسیکا اندروز محقق و دانشیار روانشناسی در دانشگاه آریزونا  در مورد گرمای قلبی محبت توضیح داده، وقتی چیزی را به دیگران می‌دهیم، احساس مبهم  و گرمی در خودمان به جا می‌گذارد که در طول زمان باقی می‌ماند و درخشش مهربانی ایجاد می‌کند. این درخشش گرم را می‌توان با دادن هدایای فیزیکی و با انجام سایر اعمال محبت‌آمیز مانند تعریف و تمجید از دیگران ایجاد کرد. شایان ذکر است، توصیف اندروز هانا از تأثیرات عصبی بخشش و دریافت مهربانی، بدون تعجب، شبیه شیمی عاشقانه است: «شواهد حاصل از تصویربرداری از مغز همچنین نشان می‌دهد که هدیه دادن و هدیه گرفتن، بخش‌های اصلی مغز ما را فعال می‌کنند که با پاداش و لذت مرتبط است.»  این درخشش مهربانی در چشمان یک نفر، گرمای لبخند او یا حتی هیجان در صدای او وقتی کاری محبت‌آمیز برای شما انجام می‌دهد به طور خودکار نشان دهنده علاقه عاشقانه نیست.
این نشانه‌های ظاهری مهربانی، در عین حال که دلگرم‌کننده است، گواه بر توانایی فرد برای همدلی است. این احساسات لزوماً بیانیه‌ای جسورانه از احساسات عمیق‌تر نیستند. اشتباه گرفتن این لحظات پرمهر با واکنش شیمیایی عاشقانه خطر تعبیر نادرست حسن نیت واقعی را به عنوان چیزی که نیست موجب ناخوشایند شدن ارتباطات و سوءتفاهم خواهد شد. به زبان ساده، بهتر است که رفتارهای محبت آمیز شخصی را خیلی عمیق تعبیر نکند. به هر حال، مهربانی چیزی است که ما می توانیم  به هر کسی بدهیم. فرض اینکه شما و دیگران فقط به دلیل پتانسیل خود به عنوان یک علاقه عاشقانه شایسته مهربانی هستید، مضر و آسیب‌‍زا است.

جرقه عاشقانه در دنیای دیجیتال

برداشت اولیه از دیگران همه چیز نیست، اما وقتی صحبت از شیمی عاشقانه به میان می‌آید، همین برداشت و جرقه‌ی اولیه سرنوشت‌ساز خواهند بود. برداشت‌های اولیه بر روی اپلیکیشن‌های دوستیابی نیز تاثیر زیادی دارد و از آنجایی که این برنامه‌ها ظاهر فیزیکی را به عنوان پایه اولیه ارتباط عاشقانه در اولویت قرار می‌دهند، درک شیمی عاشقانه تغییر کرده است. برنامه‌های دوستیابی می‌توانند باعث شوند که ما ارتباطات واقعی و شیمی عاشقانه را به دلیل یک عکس نمایه از دست بدهیم. رد شدن از میان چند عکس و سوالات شخصیتی نسبتاً سطحی، اطلاعاتی را که یک ارتباط اجتماعی حضوری به دست می‌دهد، در اختیار شما قرار نخواهد داد. در عوض، کاربران بدون اینکه واقعاً فرصتی به دیگران بدهند، تعیین می‌کنند که آیا کسی شریک مناسبی هست یا خیر. دکتر آلیشا پاول روانشناس بالینی خاطر نشان می‌کند که اتکای بیش از حد به این "قضاوت های فوری" اغلب می‌تواند به ما آسیب برساند. او می‌گوید: «اپلیکیشن‌های دوستیابی می‌توانند باعث شوند که ما ارتباطات واقعی و شیمی عاشقانه را به دلیل عکس پروفایل از دست بدهیم».  در حالی که برنامه‌های دوستیابی ابزارهای عالی برای ملاقات با انواع مختلف افراد هستند، تعاملات آنلاین اغلب در ارائه نمایش واقعی از وجود یا عدم وجود یک ارتباط مناسب ناکام هستند. مکالمه‌هایی که در برنامه‌های دوستیابی انجام می‌شود، می‌تواند توهم شیمی یا فقدان آن را بر اساس پیش‌بینی‌های خودمان ایجاد کند.