درد بی درمان «درمان» هرمزگان

صبح ساحل، اجتماعی _ معضلات بخش درمان استان هرمزگان سالهاست ادامه دارد ودیگر اعتماد نکردن به بسیاری پزشکان و گاه آزمایشها به اصل بسیاری ساکنان این ناحیه تبدیل شده است.

البته به هیچ وجه نمی توان منکر حضورکادرهای درمانی مجرب وپزشکان متعهد وکاردان در استان بود اما رخدادهای غیرعادی در تشخیص و اقدامات نامرتبط با وضعیت بیمار آنقدر تکرار شده که اکتفاکردن به درمان در استان در بسیاری از موارد به ریسکی بزرگ برای حیات شخص مبدل شده است.

مراجعات متعدد مردم به یزد برای درمان ساده ترین تا دشوارترین بیماری ها ویا حتی تهران و شیراز،به بخشی ازسبک زندگی مردم هرمزگان تبدیل شده و اوج این جریان را در گفتارطنز مردم هم می توان یافت.

درمیان تداوم این روند رفت و آمدها به استانهای دیگر و اعتمادکردن ونکردن ها که به تناسب حوصله،توان مالی وزمان بیمار وهمراهان وی متغیراست بخش بهداشت ودرمان دولت فعلی و قبلی اقداماتی برای جذب بیشتر اعتبارات و واردکردن تجهیزات درمانی بیشتر،تکمیل و راه اندازی بخشهای جدید و یا احداث بیمارستانهای دولتی و نیمه دولتی انجام و خوشبختانه نتایج مناسبی هم در این زمینه حاصل شد.

مراسم احداث و افتتاح و بهسازی هایی که در تلویزیون و رادیو وروزنامه ها به اطلاع مردم رسانده شد یعنی رساندن جامعه به سطح جدیدی از امید به درمان.طبیعتا حضورمقامات عالیرتبه کشوری و تحسین و تمجید از پروژه ها به افتخار آثاری همچون اطمینان خاطرمردم از مراحل سالم خدمات رسانی و نیزآسودگی مردم از هزینه های سرسام آوردرمانی درلحظات سختی است،به افتخار اینکه مکانهایی اینچنین مردمی را که صاحب اصلی چنین بیمارستانهایی هستند با هزینه ای نزدیک به صفر بستری ودرمان کرده و مردم جزدغدغه درمان دغدغه دیگری نداشته باشند.

پیروان دولت رفاه معتقدند بخش درمان همواره باید زیرنظر دولتها بماند تا امکان سواستفاده ازمردم به کمترین حد برسد و البته خصوصی شدن صرف درمان بخش زیادی از مردم را ممکن است در میان تجارت درمان بی پناه رها کند. خوشبختانه سیاستهای دولت رفاه البته در نوع ایرانی اش در دولتهای گذشته همواره پیگیری شده و تا به امروز نتایج مثبتی نیزاز آن به دست آمده است. اما این بخش همواره خود با خطراتی از نوع بی مدیریتی و عدم نظارت مواجه است که می تواند آن نتایج را به زیرسوال ببرد.

آنچه این روزها در فضای درمانی استان می گذرد با آن افتخاری که برایش جشن افتتاح گرفته شد و آن همه تبلیغ در خصوص آرامش مردم از هزینه درمان تناسبی ندارد. چراکه متاسفانه رفتارهای غیراخلاقی و بر اساس آنچه که مردم می گویند؛ دریافت مبلغی از بیمار از سوی پزشک به بهانه های مختلف که البته به طور غیررسمی صورت می گیرد درحال تبدیل شدن به رویه ای عادی در همین مراکز متعلق به مردمی است که اتفاقا پزشکانش با پول همین مردم حق الزحمه شان را هم مطابق قراردادشان با مراکز درمانی دریافت هم می کنند.

گزارش ومشاهدات میدانی خبرنگاران ما، شکایت مردم و مراجعین که در تماسها وارتباطات فردی خود با روزنامه از برخی پزشکان به دلیل نحوه رفتارشان گله داشتند را تایید می کند.

البته که هیچ بیماری به دلیل گرفتار شدن در سیکل درمانی بیمارستان حاضربه درگیرشدن با مقوله شکایت از پزشکی که قراراست معالجش باشد نیست اما شواهد به حدی هست که نیازی به شکایت های شخصی نباشد.

به عبارت دیگر در شرایطی که طبق قانون، رابطه بین بیمار و پزشک نبایدهیچ نوع مبادله مالی وجود داشته باشد و باید کلیه مراحل درمانی از ابتدا تا انتها در بیمارستان انجام شود،و پزشک حق الزحمه خویش را طبق توافقش از بیمارستان دریافت می کند ، بیمار ویاهمراهان پریشان حال وی باید بابت تامین مبلغ موردنظرپزشک معالج نگرانی مضاعفی داشته باشند.

مواردی از این دست که در گفتگوهای بین فردی درون بیمارستان چندان پنهان نیست، به راحتی نام معدود پزشکان غیرمتعهدی را نقل می کنند که همواره و در برخورد با کلیه بیماران به همین شیوه اقدام می کند.

هنگامی که مدیران و مسئولان در کمال شادی اظهار می کنند کادری مجرب را برای بیمارستان ها جذب کرده اند قطعا منظورشان این است که این پزشکان را باحقوق ودستمزد مورد توافق و براساس تعهد طبابت آنها به کار می گیرند.

وگرنه اگرتوجیه برخی این باشد که پزشکان مناسب با دستمزدهای پیشنهادی ما به بیمارستان نمی آیند که آنوقت خود نقیض هدف آنهاست که از ابتدا برای آن بودجه های عمومی را صرفش کردند و دست به احداث بیمارستانهای متعدد زدند.

هرچه قدر دولت کنونی و گذشته در جهت پیشبرد اهداف رفاه تلاش کرده ونتایجی حاصل شده باشد، مرحله بعد که مدیریت و نظارت برخدمات رسانی و متعهدانه به مردم است تلاش و جدیتی مضاعف می طلبد که درصورت تحقق آن وجلب رضایت مراجعین می توان به آن افتخارکرد.ضمن اینکه خدمات بسیاری از پزشکان متعهد و دلسوز در این خطه و مرزو درکلیه بیمارستانها قابل تقدیروستودنی است ،باید اقدام غیراخلاقی و غیرمتعهدانه آن بخش دیگر،هرچه زودتر باشکستن سکوت کسانی که شاهد مستقیم وغیرمستقیم چنین اتفاقات ناخوشایندی بوده و هستند به مرحله مقابله ومقاومت از سوی بیماران و مسئولان وارد شود.البته باتوجه به اینکه بیماران به هنگام گرفتاری آنقدر خود را درمانده از بیماری می بیندکه تنها به اندیشه رهایی از درد خویش به هرنحووقیمتی است وناچار از تمکین از خواسته هرچندناحق پزشک هستند قابل درک است،اما انتظاراینکه پس از رسیدن به آرامش از حق طبیعی خویش نگذرند ،طبیعی ترین رفتار از یک انسان آگاه به حق خویش و بشر صاحب حق امروزی است.

ازسوی دیگر دست کم آسان کردن روند دریافت گزارش های تخلفات ازسوی مدیران بیمارستانها و مراکز درمانی و حتی انجام دوره ای تحقیق دربین بیماران با حفظ نام ومشخصات بیمار ورسیدگی به گزارش های متعدددر یک موردخاص بخشی از وظایف نظارتی مدیران است که می تواند انتظاربروزچنین رفتارهایی را به حداقل برساند،نه آنکه چون امروز آشکارا از کادردرمانی و بیمار براین اتفاق صحه بگذارند. لیلا بایگان