هنر ثبت لحظه‌ها

29 مرداد روز جهانی عکاسی‌ست. این نام‌گذاری به این دلیل انجام شده است که در 19 آگوست  1839طی جلسه‌ای در پاریس «داگروتیپ» به عموم مردم معرفی شد. داگروتیپ یک فناوری ثبت تصویر است که طی آن تصویری مثبت، مستقیم و پایدار روی صفحه‌ای نقره‌اندود ثبت می‌شود. این فناوری که نخستین شیوه ثبت عکس در تاریخ شناخته می‌شود را یک فرانسوی به نام لوئی داگر به دنیا معرفی کرده است. به مناسبت همین روز گفتگویی ترتیب داده‌ایم با «علیرضا محسنی» عکاس و پژوهشگر هرمزگانی.
وی که از عکاسان صداوسیمای مرکز خلیج فارس است و سابقه تدریس عکاسی در انجمن سینمای جوان بندرعباس را دارد به سوالات ما این‌گونه پاسخ داد:

 چه طور به عکاسی علاقه مند شدید؟                                                                                                                          
علاقه من به عکاسی ریشه در دوران کودکی دارد، خاطرم هست  تابستان‌ها تلویزیون بندرعباس قبل از ظهر یکی دو ساعت برنامه پخش می‌کرد و یکی از آیتم‌های برنامه‌اش آموزش عکاسی برای کودکان بود که  «منصور نعیمی» عکاس برجسته هرمزگان اجرا می‌کرد و اولین جرقه علاقه من به عکاسی همان زمان زده شد. 
 عکاسی را از چه زمانی شروع کردید؟                                                                                                                      
از سال ۱۳۷۴ با عضویت در انجمن سینمای جوان بندرعباس با آموزش یکساله فیلمسازی ، عکاسی را زیر نظر زنده‌یاد «کوروش گرمساری»شروع کردم آن زمان عکاسی بصورت آنالوگ بود و ظهور وچاپ عکس های سیاه و سفید را خودم انجام می‌دادم.

 چطور وارد دنیای عکاسی حرفه‌ای شدید؟                                                                                                                     
من مرتب عکاسی می‌کردم، هر جا می‌رفتم دوربین همراهم بود،حتی اگردوربین نداشتم یا دوربینم خراب بود،از انجمن یا دوستان قرض می‌گرفتم. و مرتب در زمینه عکاسی مطالعه می‌کردم، اشتراک مجله عکس و دیگر مجلات عکاسی که در آن زمان چاپ می‌شد را داشتم. در سفرهایم  حتما از گالری‌ها و نمایشگاه‌های عکس بازدید می‌کردم و همین بازدیدها باعث آشنایی با عکاسان مطرح کشور شد که  مطالب بسیاری را از آنان آموختم.

 بیشتردر کدام شاخه از عکاسی فعالیت می کنید؟
علاقه‌مندی من  به عکاسی مستند اجتماعی و فرم گرا بوده و هست. در عکاسی مستند اجتماعی به دنبال ثبت حیات اجتماعی جامعه از طریق رویکردی شخصی و تجربی هستم، اما در مستند فرم‌گرا زبانی نو و تازه از طریق عناصر گرافیکی را دنبال می‌کنم.

 وضعیت عکاسی در هرمزگان را چطور ارزیابی می‌کنید؟    
  عکاسی هرمزگان فراز ونشیب بسیار داشته است. در دهه هفتاد رشد خوبی کرد و‌در کشور بعد از خراسان مطرح بود اما به یکباره افت کرد.  از نیمه دوم دهه هشتاد با ورود دوربینهای دیجیتال عکاسی هرمزگان دوباره خود را پیدا کرد و رشد شتابنده ای داشت اما دوباره با افت مواجه شد. اتفاق های تک و توک چند ساله اخیر را نمی‌توان مبنای رشد جمعی عکاسی هرمزگان تلقی کرد عکاسی هرمزگان باید پوست بیندازد و زبان و جایگاه خویش را در سطح کشور بدست بیاورد.

 با توجه به سابقه تدریستان تاثیر آموزش را در عکاسی چطور می‌بینید؟                                             
مبنای هر حرفه ای  آموزش است و هر کس سلیقه، شیوه و نگاه خاص خود را دارد، گرچه آموزش نقش ویژه ای در پروراندن نیروهای تازه عکاسی دارد،اما سرنوشت ساز آن است که هنرجو از طریق مطالعه وعکاسی مستمر راه و نگاه عکاسی خود را پیدا کند. مدرسان و‌اساتید درجه یک عکاسی را در ایران داشته و داریم که همه شاگردان آنها عکاس نشدند و یا عکاسان درجه یکی نشدند، فقط آنهایی توانستند موفق شوند مستمر کار کردند، در هنر باید مستمر کار و‌مطالعه کرد، لحظه ای دریغ و غفلت کنیم از مسیر اصلی خارج خواهیم شد.

در رزومه کاریتان چاپ کتاب هم دیده می‌شود چه شد که تصمیم به این کار گرفتید؟
من سه کتاب دارم، دو عنوان از آنها پژوهشی  و دیگری  مجموعه عکسی است که در ادامه دغدغه های تجربی ام گرفته‌ام .این کتاب شامل  عکس‌هایی است که با موبایل گرفتم و اولین کتاب عکس موبایلی در کشور است.
 کتابی که ‌برای من تجربه  ارزشمندی بود گرچه شاخص نبود، و هیچ گاه بدنبال انجام کار شاخص  نبودم و بیشتر به  کسب تجربه های تازه و‌زبان نو فکر می‌کردم.

 چه بازخوردی از مخاطبین کتاب هایتان گرفتید ؟                                                                                                           
هر کدام از مخاطبان چیز تازه تری در عکسها می‌دیدند که خودم قبل از آن ندیده بودم و با اصلا قصدم انعکاس آن نبوده است و از همین نگاهها و نقطه نظرهای دوستان آموختم  و برایم بسیار جالب بود.