چرا کارگران پیمانکاری نفت، معترض هستند؟

این روزها، اعتراض‌ کارگران پیمانکاری نفت، اخبار را درنوردیده و کاستی‌های گذشته را مجدد زنده کرده است. بر این اساس، کارگران پیمانکاری، روزمزد و حتی رسمیِ حدود ۷۰شرکت به اعتراضات پیوستند؛ البته اکثر آنها پیمانکاری هستند و همگی به عملکرد زنگنه اعتراض دارند. آنها می‌خواهند که صدایشان شنیده شود. طرحِ ۲۰روز کار و ۱۰روز استراحت که به «کمپین بیست ده ۱۴۰۰» معروف شده، مهم‌ترین محور اعتراض‌هاست.

    
به گزارش صبح ساحل، به نوشته ایلنا، سال گذشته هم کارگران پیمانکاری اعتراض کردند اما صدایشان شنیده نشد و اعتراضشان به انسجام نرسید. این‌بار در حادثه‌ای در ۲۱خردادماه؛ خودکشی «عمران روشنی‌مقدم» کارگر پیمانکاری میدان نفتی یادآوران به مهم‌ترین نماد اعتراض کارگران پیمانکاری تبدیل شد. همان زمان شدت انتقادها به سکوت مجموعه وزارت نفت در مقابل این خودکشی، موجب شد که زنگنه شخصا به مشاورش نامه بنویسد: «با فوریت برای شناخت علت واقعی حادثه، نسبت به بررسی میدانی موضوع از جوانب مختلف و کسب اطلاعات از دستگاه‌ها و مقامات مرتبط، اقدام کرده و نتیجه را همراه با پیشنهاد، مستقیما به اینجانب گزارش نمایید.»
نتیجه‌ی بررسی‌ها چه شد؛ هیچ. چراکه اگر آسیب‌شناسی دقیقی از «حلق آویز» شدن یک کارگر پیمانکاری از لوله‌ها و اتصالات تاسیسات نفتی انجام می‌شد و آقای وزیر مسئله را به اتفاقی در «یکی از پیمانکاران دسته دوم» تقلیل نمی‌داد؛ امروز خواسته‌های کارگران پیمانکاری گوش شنوایی می‌یافت؛ نه اینکه او حتی هم‌اینک پس از نشست بررسی وضعیت کارکنان نفت در مجلس بگوید: «مشکل این افراد ارتباطی به قانون بودجه ۱۴۰۰ ندارد و مربوط به قانون کار است. از این‌رو طبق قانون کار هر آنچه را که به آن‌ها تعلق بگیرد پرداخت می‌کنیم، اما درخواست‌های فراقانونی آن‌ها مسئله دیگری است.» آقای وزیر درخواست‌های کارگران را فراقانونی تلقی می‌کند!

در حال حاضر کارگران علاوه بر اینکه خواهان افزایشِ روزهای استراحت خود از ۶روز به ۱۰روز هستند، می‌گویند که دستمزدهایشان باید افزایش پیدا کند و متناسب با مجموع درصد افزایش دستمزد کارگران در سال ۱۴۰۰ و مطابق حقوق کارمندان رسمی و پیمانی نفت، شود. به عنوان مثال کمپین بیست ده در ابلاغیه نرخ تصویب دستمزد ۱۴۰۰ که خطاب به کارفرمایان و شرکت‌های پیمانکاری تنظیم شده، خواهان افزایش دستمزد «جوشکار فول تست» (آرگون استیل، برق آرگون، کوره، بویلر و…) به ۳۰میلیون تومان در ماه شده است؛ یعنی به قرار روزی ۱میلیون تومان، با درنظر گرفتن ۱۰روز مرخصی با مزد به قرار روزی ۱میلیون تومان. در حال حاضران کارگران پیمانکاری به ازای ۶روزی که استراحت می‌کنند، دستمزد ناچیزی را دریافت می‌کنند که در برخی موارد برای این تعداد روز به ۱میلیون تومان هم نمی‌رسد.

خواسته‌های کارگران معترض   
باید در نظر داشت که کارگران روزمزد پیمانکاری یا همان پروژه‌ای، در طول ۱۲ماه سال اشتغال ندارند. کارگری که در امور مربوط به تعمیرات اساسی تخصص دارد، معمولا ۲۰روز بر روی یک پروژه کار می‌کند و به ازای روز؛ دستمزد مشخصی که از پیش با پیمانکار توافق کرده را دریافت می‌کند. از آنجا یک واحد پالایشگاهی هر چند سال یکبار تعمیرات اساسی را با گرفتن پیمانکار پیاده می‌کند، بازار سخاوتمندانه‌ای برای کارگران وجود ندارد. به همین دلیل کارگران حاضر می‌شوند با نرخ‌های پایین‌تری بر سر دستمزد خود باپیمانکار توافق کنند. موارد بسیاری پیش آمده که پیمانکار همان دستمزد را هم پرداخت نمی‌کند و نرخ آن را می‌شکند یا بسته به میزان پیشرفت پروژه بخشی از کارگران را اخراج می‌کند و دستمزد آن‌ها را به عنوان سود به جیب می‌زند.
البته شرکت‌های پیمانکاری بزرگ که مانند «مار» در تمام پروژه‌ها خزیده‌اند، گاه به جای اینکه دستمزد کارگران خود را پرداخت کنند، ماشین‌آلات وارد می‌کنند. در این شرایط، زمانی که وزیر نفت کارگر پیمانکاری را «نفتی» نمی‌داند، به پیمانکاران پاس گل می‌دهد و ادبیات وزیر باعث می‌شود که شرکت‌ها به عنوان کارفرما و نماینده دولت، هیچ تعهدی را در قبال کارگران قبول نکنند؛ و زمانی که کارگران معترض می‌شوند، شرکت‌ها حاضر به انکار انتساب کارگران به خود می‌شوند.

روابط عمومی حزب اسلامی کار در مورد اعتراض کارگران صنعت نفت بیانیه‌ای را صادر کرد.

متن بیانیه به این شرح است:

بسمه تعالی

طی روزهای اخیر اعتصابات و اعتراضات بخشی از کارگران صنعت نفت و پتروشیمی کشور دامنه وسیعتری یافته است. باید تاکید کرد که دولت و سایر دستگاه‌های حاکمیتی انتظامی و امنیتی و کارفرمایان اعم از دولتی و یا بخش خصوصی باید حق اعتراض و اعتصاب نسبت به عملکرد خود را به رسمیت بشناسند و در پی راهکار مناسب و منطقی و تعامل و گفتگو برای حل مشکلات برآیند. طبق مصوبه شورای عالی کار ظاهرا سقف منظور شده در قوانین و مقررات مصوب مجلس شورای اسلامی درمورد افزایش مزد جرقه اولیه اعتصابات مورد اشاره بوده است و درافزایش حقوق‌های سال۱۴۰۰ برای کارگران برخی از آنان به دلیل قرار گرفتن در سقف افزایش دستمزد نتوانستند از تمامی ظرفیت ایجاد شده در افزایش سال جاری برخوردار شوند.

این موضوع خود به نوعی بی‌عدالتی مزدی انجامیده که دولت و دستگاهای اجرایی ذیربط باید به سرعت در این خصوص چاره اندیشی کنند. از سوی دیگر وجود تورم افسارگسیخته در دو سال گذشته موجب شده است اندک افزایش دستمزدها نیز ناکارآمد شده و همچنان موجب فشارهای طاقت فرسا به جامعه کارگری و سایر دستمزد بگیران و مستمری بگیران و بیکاران شده است. لذا راه چاره در رفع محدودیت‌ها برای تعیین مجدد دستمزد در سال جاری است. اینکه بدون توجه به شرایط سخت معیشتی جامعه کارگری بخواهیم چرخ تولید را به حرکت درآورده و منتظر بهبود وضعیت اقتصاد کشور و افزایش تولید ملی باشیم باید اسباب و تمهیدات لازم را نیز فراهم آوریم که تعیین دستمزد عادلانه و منطقی را به عنوان مهمترین عامل انگیزشی می‌توان مورد تاکید قرار داد. حزب اسلامی کار ضمن تاکید برحق مسلم اعتراض و اعتصاب برای همه کارگران ایران با توجه به شرایط کنونی کشور و تلاطمات اقتصادی حاصل از تحریم‌های ظالمانه و بیماری کرونا به جامعه کارگری و کارفرمایی و دولت توصیه می‌کند تا با تعامل و گفتگو نسبت به حل و فصل مشکلات اقدام نمایند ملت شریف ایران پیوسته مدیون تلاش و همت کارگران شریفی است که هر لحظه برای سربلندی و عزت ایران و ایرانیان کوشیده‌اند.