29

آبان

1403


اجتماعی

29 خرداد 1401 08:24 1 کامنت
امید، تا کنون محل بحث و مناقشه‌ی بسیاری بوده‌است. ما گمان می‌کنیم امید همیشه آن مفهوم نجات بخشی است، که می‌تواند ما را از استیصال نجات دهد. اما آیا این باور واقعی است؟ گاهی بله و گاهی خیر.
اگر امید به معنای احساس مثبت و عاملی برای حرکت تلقی شود، می‌تواند موثر باشد، اما همیشه امید با این مضمون همراه نیست و می‌تواند موجبات رنج ما را فراهم کند. نیچه در توصیف حالت دوم می‌نویسد‌ :«هنگامی که جعبه پاندورا باز شد، و مصائبی که زئوس در آن قرار داده بود، به جهان آدمیان گریختند، یکی که آخرین بود در آن باقی ماند و آن آخرین مصیبت امید بود. از آن زمان به بعد انسان به اشتباه این جعبه و امید درونش را صندوقه خوشبختی نامید، اما ما فراموش کردیم که آرزوی زئوس ادامه‌ی عذاب بشر بود. امید پلیدترین پلیدی‌هاست چرا که رنج و عذاب را تدام می‌بخشد.» برای فهم بیشتر نظر نیچه باید میان امیدوار بودن و خوش‌بینی تمایز قایل شد، امیدوار بودن بر خلاف خوشبینی، بر این قطعیت که همه‌چیز بهتر خواهد شد، مبتنی نیست. امید بر خلاف خوشبینی متضمن درجه‌ای از عدم قطعیت است. قطعا مساله این نیست، که نباید امید داشته باشیم، بلکه باید از امید واهی که مبتنی بر واقعیت نیست، بپرهیزیم چرا که این نوع امید تداوم دهنده‌ی رنج ما است.
در تحقیقی که توسط گروهی از محققان در سال 2019 انجام گرفت، امید را به دو صورت طبقه بندی کردند. فرض کنید در شرایطی قرار دارید که از جانب افرادی مورد ظلم واقع می‌شوید. نوع اول امید به این صورت است، که امیدوار باشید آن‌ها دست از ظلم بردارند، روابط‌تان بهبود پیدا کند. حالت دوم این است که به این امید داشته باشید، که آنقدر روی رشد، انتخاب‌ها و قابلیت‌ها کار کنید تا رفتار دیگری قادر به آسیب رساندن به شما نباشد. حالت دوم امید، به تغییر خود و تلاش برای تغییر شرایط منجر می‌شود، اما حالت اول صرفا یک امید واهی به دیگری و شرای بیرونی است. در این تحقیق این دو نوع امید در بین فلسطینی‌ها نسبت به اسرائیلی‌ها و در بین سیاه‌پوستان نسبت به نژادپرستان بررسی شده‌است.
آن‌ها به دو گروه تقسیم شدند، کسانی که صرفا امیدوار بودند شرایط خود به خود بهبود پیدا کند و در مقابل کسانی که به حرکت جمعی و تلاش برای تغییر امیدوار بودند. این افراد در طول چند سال مورد بررسی قرار گرفتند، و محققان متوجه شدند، گروه دوم دارای عمل بیشتر، تلاش بیشتر و میل به زندگی بیشتری هستند، و در مقابل گروه دوم دچار سکون شدند و به احتمال بیشتری به رخوت و انزوا کشیده شدند.پس به این نتیجه می‌رسیم، که امید تنها زمانی پاسخگو است که مبتنی به عکل و واقع‌بینی باشدف نه زمانی که صرفا بر رویا استوار باشد. امید مبتنی بر رویا و خوشبینی محض می‌تواند برای ما مضر و آسیب زا باشد.
روزنامه صبح ساحل

دیدگاه ها (1)
img
img
مهدی 2 سال پیش
امید تنها هوایی است که آدمی را زنده نگه می‌دارد. حتی برای تغییر شرایط هم باید امید داشت. در پاسخ به سوال مطرح شده در عنوان باید گفت، بله! در هرشرایطی، حتی با انگیزه تغییر ساختاری، امید تنها راه حله