اتمیزیشن و مسابقه‌ی موش‌ها

اگر با پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها دمخور شده‌ باشید، احتمالا بارها شاهد گلایه‌ی آن‌ها از وضعیت زندگی امروز بوده‌اید. دیدن کسانی که مداوما در زندگی فردی و کارهای شخصی خودشان غوطه ور هستند، برای افرادی از چندین نسل قبل عجیب و منزجر کننده است. چرا که قدیم‌ها مردم دور هم جمع می‌شدند،کارها را در مشارکت و همکاری با هم انجام می‌دانند، با یکدیگر تعامل مستقیم برقرار می‌کردند و امروز دیگر هیچ خبری از آن تعاون و با هم بودن نیست. آنچه گفته شد، نمونه‌ی کوچکی از تاثیرات «اتمیزیشن یا فردگرایی مفرط» در جامعه است. معمولا دو عامل باعث اتمیزیشن جامعه خواهد شد، یکی مصائب اقتصادی، اجتماعی و عدم وجود اعتماد به مدیریت جامعه است، که باعث می‌شود افراد نسبت به نیروهای فرادست جامعه احساس ناتوانی، استیصال و تجرد کنند،  و دیگری وجود تفکرها و آموزش‌های بی‌اساس موفقیت فردی بدون در نظر گرفتن زمینه‌ی اجتماعی می‌باشد. در جامعه‌ای که افراد آن به شدت دچار معضل فردگرایی شده‌اند، تعاون و همکاری برای اصلاح یا ایجاد یک موقعیت که به نفع کلیت جامعه است، شکل نخواهد گرفت. به جای آن، افراد با این توجیه که هر کس مسئول زندگی خویش است رو به رو هستند. دیدگاهی که به آن‌ها القاء می‌کند، که می‌توانند فقط منفعت و سود شخصی خودشان را لحاظ کنند. در نتیجه ساحت جامعه، شبیه مسابقه‌ی موش‌ها می‌شود. به این معنی که افراد برای رسیدن به مطلوب خود، پا بر سر یکدیگر می‌گذارند و بالا می‌روند. در این جامعه، افراد با یکدیگر و البته با جامعه‌ای که در آن زیست می‌کنند، احساس یگانگی ندارند و در برابر رویدادهای آن احساس مسئولیت نمی‌کنند، به اشتباه مابین سرنوشت مشترک اجتماعی و سرنوشت فردی مرز قایل می‌شوند و اینگونه است که سرنوشت یک جامعه رو به زوال و تباهی حرکت می‌کند. شاید باورش سخت باشد، اما اتمیزه شدن یک جامعه بسیار بدتر از اتمی شدن آن است. اتمیزه یا ذره‌ای شدن جامعه پیش زمینه‌ی جنگلی شدن آن است. یعنی محیطی که در آن باید بخوری تا خورده نشوی و متاسفانه امروز کشور ما هم در پرتگاه ذره‌ای شدن قرار گرفته است، و مردم کشور ما هر روز بیشتر از قبل احساس تنهایی، رهاشدگی و ناتوانی می‌کنند. بر خلاف وجود فوج عظیم مدافعان موفقیت فردی و اموزه‌های انگیزشی، اکثر افراد این روزها احساس رضایت و شادکامی نمی‌کنند. اتمیزه شدن، یکی از دلایلی است که باعث این ناامیدی‌ها می‌شود.