12

مهر

1403


img
عبداسلام جمالی
17 مرداد 1403 08:28 0 کامنت
هفدهم مرداد در تقویم رسمی کشور به عنوان روز خبرنگار ثبت شده است و مناسبت آن شهادت محمود صارمی خبرنگاری است که با قلمش از دگم اندیشی و افراط گرایی حاکمان واپسگرا و قرون وسطایی وقت افغانستان می گفت و می نوشت و در آخر وجود قلم را تاب نیاورده و حرمتش را شکستند و فریاد حق طلبی یک خبرنگار را با گلوله و باروت خاموش کردند.
همین مناسبت نگارنده را بر آن داشت تا چند سطری در حرمت قلم و کلام و شغل مبارک خبرنگاری و ویژگی‌ها و مسئولیت‌های یک خبرنگار واقعی بنگارد.خبرنگاری،شاید از دید و نظر بسیاری از افراد شغلی ساده و بی دردسری باشد ولی در واقع یکی از مشاغل سخت و پر مشقت و پر استرس به شمار می رود. خبرنگار گاه همانند یک کارگر معدن باید کیلومترها در عمق جامعه نفوذ کند تا الماس حقیقت را کشف و استخراج نماید و گاه همانند یک آتش نشان باید خود را به آب و آتش بزند تا حقیقت و واقعیتی که در حال سوختن و نابودی است نجات دهد.گاه باید همچون یک سرباز در برجک جامعه بنشیند و دور و اطراف را رصد کند و بپاید و گاه مانند یک محقق و پژوهشگر،مسائل را زیر ذره بین میکروسکوپ خود واضح و شفاف به دیگران نشان دهد.خبرنگاران و روزنامه نگاران واقعی در حقیقت چشمان بیدار و وجدان هوشیار جامعه هستتد.
 چنین شغل حساسی می طلبد که دارنده آن با جسارت و شجاعت و سرعت و سواد کافی مسئولیت‌های خطیر اجتماعی خود را به نحو احسن انجام دهد.خبرنگار تنها یک خبر آور و روایتگر صرف نیست که فقط یک واقعیتی را بدون هیچ تحلیل و تفسیری روایت کند 
که آن هر راوی بی درد و بدون علمی هم می تواند منتقل کند بلکه باید دنبال کشف واقعیت و تحقق حق باشد گرچه در پس این حق گرایی هزینه های سنگینی پنهان شده باشد.
راستی اگر درجامعه ای قلم خبرنگار شکسته شود و زبانش دوخته گردد چه کسی حقایق و واقعیت های موجود در زیر پوست آن جامعه را می نویسد و فریاد می زند.آیا برای چنین جامعه ای که در آن نقد خریداری ندارد و نقاد باید برای نقدش بهای گزافی پرداخت نماید،رشد معنا و مفهومی پیدا می کند و ترقی و پیشرفت تعریف می گردد؟
آیا فریادی از خواسته‌های تلنبار شده و پاسخ داده نشده بی صدایان به گوش مسئولین آن جامعه می رسد؟
آیا قلمی هست که از ظلم‌ها و فسادها و کژی‌ها و کاستی‌ها بنویسد و زبانی خواهد بود که بدون لکنت فریاد بزند و خواب را بر مفسدان و اختلاسگران حرام نماید؟در یک جامعه ی آزاد و پویا و زنده خبرنگاری که فساد را(به هر شکل و در هر قالبی) بر ملا می کند و مفسدین را(در هرلباس و صنف و رده ای) معرفی می نماید باید بر قلم و زبانش بوسه زد و جایزه ی کشف فساد و اختلاس براش تخصیص داد نه اینکه در پشت میله های زندان نگهش داشت. و سخن آخر با همکاران خبرنگارم براستی چندین نفر از ما به معنای واقعی خبرنگار و روزنامه نگار هستیم و نه
 خبر بیار؟
                                              
روزنامه صبح ساحل
img
دیدگاه ها (0)
img