در سوگ دریادلان

ناوچه کنارک نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، دچار حادثه شد و در این اتفاق تعدادی از هموطنان عزیزمان را از دست دادیم، دردی به دردهای بیشمارمان اضافه شد، اما آیا نمی‌شد این اتفاق نیفتد؟
 سال‌های اخیر در کشور ما به‌گونه‌ای گذشت که اتفاقات تلخ و اندوه عمیق ناشی از آن، جزء جدایی‌ناپذیر زندگی‌مان شد. حادثه ساختمان پلاسکو، حادثه نفت‌کش سانچی، سیل، زلزله، سقوط هواپیما، شهادت سردار سلیمانی و کشته شدن هموطنانمان به علت ازدحام در مراسم تشییع پیکر مطهر ایشان، تنها بخشی از اتفاقات تلخی هستند که در مدتی کوتاه تجربه کردیم. در این روزهایی که کرونا ما را خانه‌نشین و نگران جان‌عزیزانمان کرده است، آخرین اتفاق تلخ هم رقم خورد.
این ماجرا، حادثه ناوچه کنارک نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران بود که عصر یکشنبه 21 اردیبهشت رخ داد و بازهم مردم ما را به غم فروبرد. ناوچه کنارک نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران دچار حادثه شد و متأسفانه بازهم پرپر شدن جوانان برومند وطنمان را دیدیم. اتفاقی که در اثر تکرار برایمان تعجب‌آور نیست اما اندوهش در کنار دردهای پیشین، در وجودمان خواهد ماند. روح عزیزانمان شاد و خانواده‌هایشان در پناه لطف خداوند، اما این غصه‌های پی‌درپی چه بر سر جامعه ما می‌آورد؟ مردمی که کمرشان زیر بار مشکلات اقتصادی و کمبودهای دیگر خم‌شده و خشم را تبدیل به یکی از خصوصیات اخلاقی‌شان کرده است با این اندوه‌های متوالی چگونه زندگی سالم داشته باشند؟ مردمی که به شادی نیاز دارند اما غم دریافت می‌کنند چگونه می‌توانند در بزنگاه‌های مهم، تصمیم‌های درست و منطقی بگیرند و رفتارهای صحیح نشان دهند؟ ملتی که هرروزش را با یک خبر ناگوار می‌گذراند، چگونه می‌تواند پویایی لازم برای سازندگی و توسعه کشور را در خود ایجاد کند؟ مردم ما با خندیدن به مشکلاتشان کمی خودشان را سرپا نگه‌داشته‌اند اما این کافی نیست لطیفه‌هایی که تلخی‌هایمان را دستمایه شوخی و خنده قرار می‌دهد، دردها را تسکین می‌دهد اما درمان نیست، راه‌حل نیست، باید به داد این مردم رسید، مردمی که مهربانی و همدلی‌شان را در همه شرایط سخت مثل همین شیوع کرونا که هنوز با آن درگیریم ثابت کرده‌اند، حق‌دارند روزهای آرام و به‌دوراز اندوه را تجربه کنند، غمی که در خیلی از موارد می‌تواند اتفاق نیفتد اگر از تمام ظرفیت‌هایمان استفاده کنیم، برای گرفتن تصمیم درست و انجام اقدامات درست‌تر. اگر همه نخبگانمان را برای برنامه‌ریزی دقیق و استفاده درست و منطقی از منابعمان به کار بگیریم، اگر تجربه‌های تلخمان مایه عبرتمان شود، نیروی انسانی متخصص، منابع طبیعی و موقعیت جغرافیایی ما با مدیریت صحیح می‌تواند با پیش‌بینی بعضی از موقعیت‌ها و با برنامه‌ریزی درست این اتفاقات بد را کاهش دهد و روزهای خوب را برایمان به ارمغان بیاورد دورانی که در آن خلیج زیبایمان به‌جای محلی برای آرامش، گورستان عزیزانمان نشود.