آیا فرصت سوزی و سرمایه سوزی ها کافی نیست

عادل فردوسی پور این بار با برنامه ی فوتبالی ۳۶۰ و مصاحبه با علی دایی اسطوره ی فوتبال ایران به صحنه آمد و همانطور که پیش بینی می شد با استقبال بی شمار و گرم مخاطبين مواجه شد.بیش از سه سال از حذف عادل فردوسی‌پور از برنامه ی نود و حتی گزارشگری فوتبال می‌گذرد و طی این سالها بسیاری از مردم و حتی نخبگان جامعه خواهان بازگشت دکتر فردوسی‌پور به صدا و سیما شدند.

درست بعد از رفتن پیمان جبلی رئیس صدا و سیما به دانشگاه شریف، دانشجویان این دانشگاه شعار بازگشت فردوسی‌پور را سر دادند و این در حالی بود که مدت زیادی از جشن فارغ التحصیلی دانشگاه صنعتی شریف و سخنرانی دکتر فردوسی‌پور نمی گذشت که علیرغم بی مهری های چندین سال گذشته و پیشنهادهای زیادی که از شبکه های خارج از کشور برای همکاری داشت نه تنها جلای وطن نکرد بلکه آنقدر حب وطن دارد که از دانشجویان هم خواست تا ترک وطن نکنند و تاکید کرد؛هر ایرانی که از کشور خارج می شود بسان خنجری است که به قلب او وارد می شود.چندی قبل فرصتی دست داد تا با هماهنگی یکی از دوستان صمیمی و مشترک به ملاقات و دیدار عادل بریم.مهمانش که میشوی چهره ی گشاده و لبهای خندان همانند پسته رفسنجان بر سر سفره ی معرفتش می‌گذارد.خلق و خوی مهمان نوازی در خون عادل به ودیعت نهادینه شده و از کبر و غرور هیچ خبری نیست.مثال عادل در توانایی و تواضع مثال گنجی است که در دل خاک قرار گرفته است.همچون شاهپری در اوج قرار گرفته ولی افتادگی و خشوعی دلنواز دارد. رمز توانایی او در داناییش نهفته.کسی در ایران به اندازه ی او قدرت تحلیل و تفسیر منطقی فوتبال را ندارد و به همان اندازه نیز انتقاد پذیر بوده و سعه صدر دارد. به جرات می‌توان گفت که دکتر فردوسی‌پور توانمند ترین گزارشگر فوتبال حال حاضر ایران و حتی بهترین تهیه کننده برنامه های فوتبالی می باشد.آزمون و خطای صدا و سیما با گزارشگران مختلف و برنامه جایگزین نود هم نه تنها نتوانست ذهن مخاطبان و عاشقان واقعی فوتبال را از عادل فردوسی پور دور کند بلکه عطش اشتیاق عامه فوتبالدوستان به بازگشت وی بیشتر شد چرا که هیچ کدام از گزارشگرانی که این سال ها آمدند و فوتبال را برای مردم گزارش کردند در حد و قواره دکتر فردوسی پور نبودند و برنامه های جایگزین هم در این سال ها به جز اینکه نقش سیبل انتقادات فوتبال دوستان باشد، قابلیتی دیگر از خود نشان نداد. عادل فردوسی فقط یک معادل دارد که همان عادل فردوسی پور می باشد.در شرایطی که مردم ایران با مشکلات اقتصادی و معیشتی دست و پنجه نرم می‌کنند،دلخوشی های کوتاه مدت را از فوتبالدوستان ایرانی که جمع کثیری از جمعیت کشور را تشکیل میدهند،نگیرید و آنها را از صدا و تصویر عادل فردوسی‌پور بیش از این محروم نکنید و بگذارید مبارزه او با فساد و مافیا در فوتبال در قالب برنامه ی نود یا برنامه ی فوتبالی دیگه تداوم یابد و مردم بتوانند صدای او را در گزارش مسابقات فوتبال جام جهانی قطر بشنوند.فرصت سوزی ها کافیست.قدر سرمایه های اجتماعی خود را بدانیم.