19 آگوست (28 مرداد) را در حالی می‌گذرانیم که قریب به 2 سال از شیوع ویروس کرونا می‌گذرد. ویروسی که آمد، ماند و فعلا نخواهد رفت. روز جهانی عکاسی را در دورانی تجربه می‌کنیم که عالم در نقطه‌ای تاریک و وضعیتی بحرانی به سر می‌برد. روز به روز عزیزانمان را با چنان سرعتی از دست می‌دهیم که مجالی برای سوگواری نیست. این متن در سومین روز از قرنطینه‌ی عمومی در قله‌ی نمودار آمار مرگ و میر به سمع و نظر شما می‌رسد.
هر کدام از ما حداقل یک ویترین از فروشگاه‌های در بازاریا خیابان‌های شلوغ و پر تردد بندرعباس را به خاطر داریم - ویترینی که پر زرق و برق باشد یا حتا قدیمی با یک فروشنده‌ی سالخورده – من هم مثل شما، ویترینی را نشان کرده‌م و هر بار که به بازار می‌روم، در ابتدا علائم حیات آن فروشگاه را مرور می‌کنم. (اجناس جدید، مشتری‌های جدید و ...)
حالا در شرایطی هستیم که مدت مدیدی‌ست نشانه‌ی ادامه‌ی حیات هر کسب و کاری رابطه‌ی مستقیمی با میزان تحمل‌ش زیر بار اقتصادی حاصل از قرنطینه‌ها و تعطیلی‌ها دارد – که لازمه‌ی کنترل زنجیره‌ی ابتلای ویروس کروناست – این عکس‌ها از درب‌های دکه‌ها، فروشگاه‌ها و پاساژهای بسته و قفل و زنجیرهای آن‌هاست که هر کدام نشانه‌هایی از شدت اثر بحران اقتصادی فعلی است.

//عکس از ایرج//