چند روز از عروج ملکوتی رئیس جمهور عزیز، وزیر امور خارجه و سایر همراهان دوست‌داشتنی ایشان می‌گذرد؛ در و دیوار این مرز و بوم رنگ غم، اندوه و بهت به خود گرفته است، قلم و زبان بنده قاصر از بیان عظمت شهدای گرانقدرمان می باشد که در سانحه سقوط هلی‌کوپتر به درجه رفیع شهادت نائل آمدند و به سعادت جاودانه رسیده اند، لکن به قول معروف؛ آب دریا را اگر نتوان کشید / هم به قدر تشنگی باید چشید، با این اوصاف به بیان چند مطلب مختصر در این خصوص می پردازم.

کتاب «تراژدی قاچاق انسان به دبی» روایتگر داستانی خیال‌پردازانه خشک و خالی درباره شخصیت‌های غیرواقعی و ساختگی نیست؛ بلکه شامل روایت‌هایی واقعی و جنگنامه انسان‌های سوداگر در جدال با سرنوشتی محتوم با پذیرفتن ریسک عبور از منطقه ممنوعه مرزی است برای یک انتخاب سخت بین وضعیت صفر یا صد؛ یک‌سو، آوارگی حتمی درون سرزمینی ناشناخته بین کشور عمان با امارات جایی که نه راه پس می‌ماند و نه راه پیش. 

«همه می‌دانند»، دومین فیلم بینالمللی فرهادی را تا به امروز شاید دیده باشید، فیلمی با روایتی شبیه به «درباره الی» که پوسته جذاب آن در یک نقطه بحرانی کنار می‌رود و زخم‌های کهنه را نمایان می‌سازد.

در حالی که امنیت و ثبات به عنوان یکی از گرانقیمت‌ترین دارایی‌های یک کشور محسوب می‌شود این قاعده در مورد یک کشور استثناست و برخلاف آن است؛ یعنی بازتولید ناامنی و ثبات‌زدایی حتی در محدوده سرزمینی‌اش توسط بخش موثری از حاکمان آن کشور، به عنوان یک دارایی بدان نگریسته می شود.

دستگاه امنیتی هر کشوری، خط مقدم برخورد و مواجهه با دسیسه‌ها، حیله‌گری‌ها و طمع‌ورزی‌های داخلی و خارجی کسانی است که آسایش، ایمنی وزندگی آسوده مردم را برنمی‌تابند.

در هفته‌ها و روزهای اخیر استان هرمزگان آبستن خبرهای تعجب‌برانگیزی بود؛ که بازتاب بسیاری در کشور، استان و حتی خارج از مرزهای کشور داشت. از واگذاری جزایر این استان به چینی‌ها تا دستگیری مدیرکل سابق امور اقتصادی و دارایی.