وقتی از شهر حرف می‌زنیم تکلیف مشخص است. منظور سکونتگاهی است که با کوچه، خیابان، مغازه و این چیزها سر و شکل می‌گیرد. اما وقتی روی شهرها اسم می‌گذاریم و می‌گوییم خمیر، بندرعباس، لنگه یا هرجای دیگری، یعنی هرکدام از این شهرها باید ویژگی‌های منحصربه‌فردی داشته‌باشند که حتی اگر اسم‌شان را نمی‌دانیم، از آنچه می‌بینیم و حس می‌کنیم بفهمیم کجای نقشه ایستاده‌ایم. وقتی به خمیر آمدم، می‌دانستم در چه شهری هستم اما برای پیدا کردن هویت شهر، خوب آن را ورانداز کردم. بین بالاوپایین کردن‌‎های شهر به سوغات‌سرایی برخوردم که از لحظه ورودم به آن انگار تازه فهمیدم در خمیر هستم.