«بلای خانمان‌سوز» تعبیری است که در ذهن اغلب ما پس از مواجهه با اعتیاد تداعی می‌شود. سوزانندگی اعتیاد را همه ما به نوعی دیده‌ایم. یکی خودش با اعتیاد درگیر است، یکی عضو یا اعضای خانواده‌اش، یکی هم شاید نزدیک‌ترین مواجهه‌اش با اعتیاد، آن مردی است که در مسیر پیاده‌روی‌اش در فلان‌جا می‌بیند. همان که چندباری او را گوشه خیابان، با اندک وسایلی یا کنار سطل زباله، درحال جست‌وجو دیده‌است. همه ما به آسیب‌های اعتیاد واقف هستیم. چه‌بسا آن‌کس که به‌طور مستقیم با اعتیاد درگیر است، بیشتر از دیگران، آسیب‌های آن را درک می‌کند. در نزدیکی خودمان، از زندانیان بندرعباس اگر آماری بگیریم، می‌بینم که دلیل زندانی‌شدن عده‌ زیادی از آن‌ها به اعتیاد برمی‌گردد. بعضی‌ها موادمخدر قاچاق کرده‌اند، عده‌ای به‌دلیل فقر ناشی از اعتیاد، سرقت کرده‌اند و مواردی از این دست که نشان از آسیب‌های اجتماعی اعتیاد دارد. واضح است که پیشگیری بهتر از درمان است. چنانچه اما پیشگیری‌ها جواب نداد و بیمار شدیم باید به فکر درمان باشیم. مطابق قانون مبارزه با مواد مخدر، مراکزی موسوم به مراکز ماده 15 و 16 برای نگهداری، درمان، توانمندسازی و همچنین کاهش آسیب معتادان و معتادان متجاهر در سطح کشور راه‌اندازی شده‌است. درصورتی‌ یک معتاد، متجاهر شناخته می‌شود که با وجود بستر مناسب برای درمان، حاضر به ترک نشود. در چنین شرایطی ناگزیر باید او را به مراکز اجباری ارجاع داد. مراکز ماده 16، مراکزی اجباری و برای معتادان متجاهر است.