در جست‌جوهایم برای سر درآوردن از وضعیت آموزش‌پرورش در شهرستان خمیر به یادداشتی از یک معلم اهل خمیر برخوردم که در آن از هزینه‌هایی که مدارس دولتی به دانش‌آموزان تحمیل می‌کنند، گلایه داشت و در آن از ناکارآمدی سیستم آموزش‌وپرورش گفته‌بود. بخشی از مشکلات دیگر سیستم آموزشی خمیر هم از صحبت‌هایی که توی کوچه و خیابان با مردم داشتم، بیرون زد. بعضی از مادران می‌گفتند که سال تحصیلی گذشته مجبور شده‌اند برای فرزندان‌شان معلم خصوصی بگیرند چون معلم سرکلاس حاضر نمی‌شد. بعضی‌های دیگر از افت شدید تحصیلی فرزندشان گلایه داشتند. برای پی بردن به صحت‌وسقم این ادعاها و پیدا کردن دلیل‌شان به سراغ «ایوب امامی» یکی از معلم‌های شهرستان خمیر رفتم که با 16 سال سابقه تدریس، به خوبی از زیروبم‌های مشکلات آموزشی این شهرستان خبر دارد. در ادامه گفت‌وگوی من با او را دنبال کنید.

سرکی به کوچه‌پس‌کوچه‌های خمیر و گفت‌وگو با شهردار درباره معضلات شهر در سال‌های قبل خمیر جوی آب داشت اما مشکل‌آفرین بود. روزهای بارندگی در خمیر کم است به همین دلیل این جوی‌ها بیشتر از آن‌که مسیر هدایت آب باشد، محل تجمع زباله بودند. به همین دلیل در دوره‌های قبل این جوی‌ها از بین رفت. خوشبختانه ما مشکل آب‌گرفتگی معابر نداریم. خمیر خورهای زیادی دارد که تمام مسیرها را به روی آن‌ها بازکرده‌ایم و شیب خیابان‌ها طوری تنظیم شده‌است که آب به سمت‌شان هدایت شود. به‌طوری‌که چند دقیقه بعد از بارندگی آبی در سطح خیابان مشاهده نمی‌شود.

محیط بیمارستان شهید نیاپور تنها مکانی بود که می‌توانستم بی‌واسطه از وضعیت خدمات درمانی شهرستان خمیر مطلع شوم. این بود که راهی بیمارستان شدم. گلایه‌ها از همان ابتدای مسیر شروع شد. راننده‌ای که من را تا بیمارستان رساند، وقتی فهمید خبرنگارم و برای تهیه گزارش به بیمارستان می‌روم سر درددلش باز شد. «اینجا اکثر مردم برای درمان می‌روند جهرم، شیراز و یزد. خودم یک‌ماه پیش یزد بودم. خانمم بیماری کلیوی دارد. بیمارستان نیاپور فقط یک متخصص داخلی دارد. او هم همه‌جور بیماری را ویزیت می‌کند». به بیمارستان که رسیدم در حیاط گشتی زدم و از مردم درمورد کیفیت خدمات درمانی سوال کردم. بیشترشان همراه بیمار بودند. خانم مسنی که از روستاهای اطراف خمیر برای دیالیز دخترش به بیمارستان مراجعه کرده‌بود، از تحت پوشش بیمه نبودن بیماری‌های خاص شکایت داشت. کمی آن طرف‌تر یک خانواده ایستاده‌بودند که به علت بیماری ریوی پدرشان به بیمارستان مراجعه کرده‌بودند. «اینجا تجهیزات پزشکی کم است. همین چند وقت قبل پدرمان اعزام شد به بیمارستان شهید محمدپور. الان برای آزمایش و چک‌آپ آمده‌ایم که آزمایشگاهش هم دقیق نیست و خوب تشخیص نمی‌دهد». جو بیمارستان کمی سنگین بود. بیشتر مراجعان مدام برای رسیدگی به کارهای بیمارشان در رفت‌وآمد بودند. بعضی‌ها هم شرایط روحی مناسبی برای پاسخ‌گویی به سوالات من نداشتند. این بود که برای تکمیل گزارش و شنیدن توضیحات مدیر شبکه بهداشت و درمان خمیر درمورد گلایه‌های مردم، به دفتر دکتر «معصومه شکری‌زاده» رفتم. متخصصان پایه که هر بیمارستانی باید داشته‌باشد شامل متخصص اطفال، زنان، جراحی، بیهوشی و داخلی است. بیمارستان خمیر سال‌هاست این متخصصان را دارد. تمامی بیماری‌هایی که در حد تخصص داخلی باشد در خمیر قابل درمان است. در شهرهای کوچک مانند خمیر معمولا پزشک فوق تخصص وجود ندارد. بیماران کلیوی را متخصص داخلی بیمارستان پوشش می‌دهد. درمان بیماری‌های ریوی مانند آسم هم از عهده پزشکان داخلی برمی‌آید اما مواردی مانند سرطان قطعا در خمیر قابل درمان نیست. تجهیزات و امکانات فوق تخصصی در خمیر وجود ندارد. در صورت نیاز به امکانات و تجهیزات فوق تخصصی، بیماران با هماهنگی بخش مرکزی به بندرعباس اعزام می‌شود تا از امکانات آن‌جا استفاده کنند. آزمایشگاه خمیر هم از دقت قابل قبولی برخوردار است. کنترل کیفی آزمایشگاه خمیر از تهران انجام می‌شود. جواب این پایش‌ها همیشه مطلوب بوده‌است و آزمایشگاه نیاپور به لحاظ دقت مشکلی ندارد. در موارد خاص اگر پزشک متخصص تشخیص دهد که لازم است آزمایش در جای دیگری انجام شود، ما خودمان از بیمار نمونه می‌گیریم و آن را به مرکز می‌فرستیم. درنتیجه نیازی به مراجعه بیمار به شهر دیگری نیست. بخشی از مراجعان بیمارستان از شهرهای اطراف مانند بندر لنگه و قشم است. این مراجعات به دو علت انجام می‌شود؛ یکی از لحاظ بعد مسافت و به دلیل نزدیک بودن خمیر به بخش‌های شرقی شهرستان لنگه و ‌قشم، دوم اعتماد بیماران به برخی از پزشکان و متخصصان بیمارستان شهید نیاپور.