بی‌شک هم آنچه تاکنون کشورمان را از گزند تجاوز و تعدی دشمنان دور نگه داشته همین واقعیت‌ها یعنی توانمندی‌هایش، بنیه ارزشمند دفاعی‌اش به همراه تدبیر و دوراندیشی‌هایش بوده است. چه آنکه دوراندیشی، دوری از احساسات و بازی نکردن در زمین بازی که دیگران برای ما تدارک دیده‌اند هم خود نوعی قدرت است.

در بحران کنونی غزه علاوه بر فجایع تلخی که شاهدش هستیم، به نظر می آید بازیگرانی مخرب سعی در درگیر نمودن کشورمان در معرکه‌ای خطرناک دارند که در راس آنها رژیم صهیونیستیست؛ چه آنکه به قول یکی از برجسته‌ترین دیپلمات‌های‌مان،این رژیم در تدارک وارد کردن آمریکا در جنگ علیه ماست و می‌خواهد با امنیتی‌سازی شرایط کشورمان به مقصود شوم خود نائل گردد. البته غیر از رژیم اسرائیل، کشورهای دیگری هم هستند که از این اتفاق خشنود می شوند، اماین خواسته شان را علنی نمی‌کنند. از دیگر سو شاهد هرچه گسترده تر شدن ابعاد جنگ هستیم، اسرائیل حمله زمینی البته با ابعادی نامشخص را در غزه آغاز کرده که اگر چه با مقاومت فلسطینی‌ها همراه بوده اما برشدت حملات وحشیانه خود از طرق دیگر هم افزوده است.

چه آنکه ضمن قطع اینترنت و سایر خطوط ارتباطی در غزه بی‌سابقه‌ترین حملات را از زمین، هوا و دریا برعلیه آن انجام می دهد. اگر یورش نظامی این رژیم به غزه در ابعادی گسترده به وقوع بپیوندد، منجر به فجایع به مراتب بزرگتر و به خاک و خون کشیده شدن افراد بی‌گناه بیشتری می‌شود. نیروهای محور مقاومت هم اگرچه در قالب سلسله عملیاتی، سعی در مشغول کردن بخشی از تمرکز و توان ماشین جنگی اسرائیل داشته‌اند و از درگیری گسترده با این رژیم خودداری ورزیده اند، هدفشان بیشتر کاسته شدن فشارها بر غزه بوده، اما با ورود زمینی اسرائیل در سطح گسترده به غزه عدم ورود این محور هم به منازعه سختتر می شود.

حقایق این روزهای غزه نشان می‌دهد که راه حل بحران فلسطین جنگ نیست، اگرچه اسرائیل فکر می‌کند با نابودی کامل حماس می‌تواند اشغالگری‌اش را تداوم بخشد؛ اما در صورت وقوع چنین اتفاقی که از اهداف اسرائیل هم هست،در عین حال که بسیاری از کارشناسان تحقق آن را راحت نمی دانند، این زخم کهنه التیام نخواهد یافت و اگر حماس مجددا احیا نشود که امکان احیای مجددش وجود دارد می‌تواند در قالب و تحت عنوان دیگری به مقابله با اسرائیل برخیزد. اگر چه طرف‌های حامی اسرائیل بر عدم گسترش جنگ تاکید و مذاکراتی گسترده، علنی و پشت پرده، با واسطه و بی واسطه با مقامات کشورمان دارند، اما لزوم اتخاذ اقدامات و رویه ای آگاهانه بیش از پیش از سوی مقامات کشور احساس می شود. چه آنکه منطقه خاورمیانه در یکی از ملتهب‌ترین دوران خود قرار دارد. ما سال‌های 2000 تا 2004(زمان تجاوز آمریکا به افغانستان وعراق) را فراموش نکرده‌ایم در آن زمان هم کشور از خطر بزرگی که تهدیدش می کرد با تکیه بر هوشمندی حاکمیت دور شد. اما به نظر شرایط از آن دوران حساس‌تر است. پس همه باید بدانیم ضمن اهتمام به آرمان فلسطین و دفاع از این ملت مظلوم، زمان خویشتن‌داری و تصمیم‌گیری هوشمند  است.ایران باید از خطر مصون بماند.