چرا کادردرمان همچنان در مضیقه رفاهی، مالی و معیشتی قرار دارند؟ جفای اقتصادی به پرستاران

 سلامت جسمانی پرستاران 

در تحقیقات اخیر نشان داده شده است که استرس مزمن می‌تواند شرایط بیولوژیکی ایجاد کند که منجر به چاقی شود. علاوه بر این، چاقی با محیط‌های کاری با تقاضای بالا، کنترل کم و ساعات طولانی کار همراه است که ممکن است پرستاران را در معرض خطر چاقی قرار دهد. چاقی، به نوبه خود، با خطر بالاتر آسیب شغلی همراه است  و پرستاران در حال حاضر در معرض خطر بالایی هستند.
شیوع بالایی از آسیب‌های شغلی در مورد کارکنان مراقبت‌های بهداشتی، به ویژه در میان پرستاران وجود دارد. پرستاران ممکن است در محیط کار در معرض خطرات متعددی از جمله عوامل عفونی قرار گیرند. میله های سوزن، درگیری با عفونت‌ها و صدمات ناشی از ایستادن، خم شدن و بلند کردن بیماران، جسم و جان پرستاران را هر روز  تهدید می‌کند. در حالی که پرستاری شامل خطرات ذاتی به دلیل نزدیکی به عوامل عفونی و سایر خطرات و نیازهای فیزیکی کار است، این خطرات ممکن است توسط محل‌های کاری که نیروی کار و منابع کافی ندارند تشدید شود.

سلامت روانی و رفتاری

سلامت روان به این صورت تعریف می‌شود: «حالتی از رفاه که در آن هر فردی توانایی‌های بالقوه‌ی خود را درک می‌کند، می‌تواند با استرس‌های عادی زندگی کنار بیاید و کار مولد و ثمربخش داشته باشد تا  به جامعه خود کمک کند». مسائل مربوط به سلامت روان، از جمله استرس، فرسودگی شغلی و افسردگی، در میان پرستاران رایج است. در حالی که شیوع دقیق اختلال استرس پس از سانحه در میان پرستاران نامشخص است، پرستاران بخش مراقبت‌های ویژه مشخصا در معرض تروما و استرس مکرر هستند و اغلب استرس پس از سانحه، اضطراب، افسردگی و فرسودگی شغلی را تجربه می‌کنند.  این مسائل مربوط به سلامت روان، در سطوح مختلف بر کیفیت زندگی و ایمنی شغلی پرستاران تأثیر منفی می‌گذارد. مسائل مذکور غیبت و جابجایی کارکنان را افزایش می دهد و به طور کلی بر توانایی پرستاران برای ارائه مراقبت با کیفیت و ایمن اثرات مخرب دارد، که منجر به عواقبی مانند خطاهای عمومی و قصور در تجویز دارو، روابط ضعیف با بیماران و همکاران و رضایت کمتر بیمار می‌شود. از طرف دیگر مطالعات کانگ و همکارانش در 2020 نشان داد که مراقبت از بیماران در خط مقدم  می‌تواند استرس، افسردگی، اضطراب و PTSD را برای پرستاران افزایش دهد. نتایج تحقیقات اولیه نشان می‌دهد که همه‌گیری، پرستاران را در معرض خطر بالای عواقب سلامت روان، به‌ویژه اضطراب، افسردگی و گسستگی پری‌تروماتیک قرار داده است. 
پرستاران، مانند پزشکان، بیشتر از جمعیت عمومی در معرض خطر خودکشی هستند. داده های طولی از سال 2005 تا 2016 نشان داد که پرستاران با نرخ بالاتری نسبت به جمعیت عمومی دست به خودکشی می زنند و پرستاران زن و مرد هر دو در معرض خطر بیشتری برای خودکشی هستند.

پرستاری و تجربه‌ی خشونت

ماهیت کار پرستاری به این معنی است که پرستاران دائماً با افراد دیگر از جمله افراد، خانواده‌‎ها، جوامع، پزشکان و سایر ارائه‌دهندگان، مدیران، کارکنان و سایر پرستاران در تعامل هستند. در حالی که این تعاملات اجتماعی برای کار مراقبت از افراد و جوامع ضروری است، اما می‌تواند منبع استرس باشد و بر رفاه پرستار تأثیر منفی بگذارد. در بسیاری از کشورها، کارکنان مراقبت‌های بهداشتی بالاترین سطح حمله را در بین تمام مشاغل تجربه می‌کنند، و در میان کارکنان مراقبت های بهداشتی، پرستاران و دستیاران مراقبت از بیمار بالاترین میزان خشونت را  متحمل می‌شوند. پرخاشگری و تهاجم می‌تواند منجر به اثرات طولانی مدت بر پرستاران شود که شامل استرس پس از سانحه و سطوح پایین‌تر بهره‌وری می شود. 
پرستاران هم آزار عاطفی و هم جسمی بیماران را تحمل می‌کنند. یک ارزیابی خطر سلامتی از پرستاران طی سال‌های 2013-2016 نشان داد که 25 درصد از پرستاران خشونت را از سوی بیماران یا اعضای خانواده‌شان تجربه کرده‌اند. با این حال، به دلیل فقدان سیاست‌های گزارش‌دهی در محل کار، عدم اعتماد به سیستم گزارش‌دهی و ترس از تلافی، حوادث تجاوز تا 50 درصد کمتر گزارش می‌شوند یا اصلا گزارش نمی‌شوند، چرا که قانون صریحی برای حمایت از پرستاران در برابر خشونت‌ها وجود ندارد و نیروی حفاظتی بیمارستان‌ها از آزادی عمل و قدرت بسیار محدودی برای محافظت از همکاران خود برخوردار هستند. در حالی که بسیاری از تحقیقات در مورد خشونت در محل کار بر محیط‌های بیمارستانی متمرکز است، پرستارانی که در سایر محیط‌ها کار می‌کنند نیز در معرض خطر خشونت و پرخاشگری هستند. پرستاران مراجعه کننده به خانه، که اغلب به تنهایی در محیط‌های پویا که با موقعیت‌های بالقوه پرخطر مشخص می‌شوند کار می‌کنند، در هنگام حضور در جامعه یا خانه‌های مردم در معرض خطر حمله کلامی و فیزیکی قرار دارند.

تلاش برای بهزیستی پرستاران

بهزیستی پرستاران تحت تاثیر محیط بیرونی، ساختار سازمانی، سیاست‌ها و شرایط کار روزانه قرار دارد. این سه عامل توسط عوامل فردی از جمله شخصیت، تاب‌آوری و حمایت اجتماعی تقویت می‌شوند. این عوامل ساختاری و فردی با هم می‌توانند بهزیستی پرستار را تقویت یا کاهش دهند. مسئولیت رسیدگی به رفاه پرستار بر عهده سیستم‌ها، سازمان‌ها و ساختارهایی است که از آن‌ها حمایت می‌کنند. برخی از موانع رفاه تنها در سطوح سازمانی و محیطی خارجی قابل رسیدگی است. به عنوان مثال، بار فناوری بر دوش پرستاران باید توسط تنظیم کننده‌های سیستمی، شرکت‌های بیمه، شرکت‌های فناوری و مانند آن برداشته شود. پرستاران به مهارت‌ها و ابزارهایی نیاز دارند که آن‌ها را قادر می‌سازد استقلال، نمایندگی و شایستگی خود را در این سیستم‌ها اعمال کنند. 
سازمان‌هایی که پرستاران را استخدام می‌کنند، از جمله بیمارستان‌ها، خانه‌های سالمندان، مدارس، زندان‌ها، سازمان‌های اجتماعی و سایرین نقش عمده‌ای در شکل‌دهی به شرایطی دارند که بهزیستی یا کمبود آن را ارتقا می‌دهند. در چارچوب فرسودگی شغلی و بهزیستی، تعدادی زمینه وجود دارد که کارفرمایان می‌توانند در آن‌ها تأثیر بگذارند. اولاً، رهبری، حاکمیت و مدیریت یک سازمان می‌تواند نظارت و بهبود رفاه پرستار را در اولویت قرار دهد و برای ایجاد تغییرات سازمانی لازم برای رفع موانع دستیابی به آن اولویت پاسخگو باشد.
این مساله  شامل همسویی بودجه با نتایج مطلوب بهبود رفاه در نیروی کار پرستاری است.  
دوم، یک سازمان می‌تواند محیط، فرهنگ و سیاست‌هایی را که بر پرستاران تأثیر می گذارد، شکل دهد. یک سازمان می‌تواند سیستم کار را به گونه‌ای بازطراحی کند که پرستاران منابع کافی (مثلاً کارکنان، برنامه‌ریزی، حجم کاری، کنترل شغل، محیط فیزیکی) را داشته باشند و سیستم‌هایی را طراحی کند که همکاری بین حرفه‌ای، ارتباطات و حرفه‌ای بودن را تشویق و تسهیل کند. به طور کلی راه‌های بسیاری برای افزایش رفاه پرستاران وجود دارد، که با برنامه‌ریزی و نظارت اجرایی مقامات ممکن خواهد شد و عدالت بهداشتی و درمانی جامعه را ارتقا خواهد داد. اما چرا همچنان پرستاران در مضیقه رفاهی، مالی و معیشتی قرار دارند؟