باید ورزش را بگذاریم کنار و گوشه خیابان کار کنیم

صبح ساحل ، ورزشی -  در استانی که به‌سختی می‌توان زیرساخت‌های ورزشی مناسبی حتی برای ورزش‌های همگانی و تفریحی در آن پیدا کرد و سهم مردمانش از صنایع عظیم و درآمدهای کلان ملی که در آب‌وخاکش فعالیت می‌کنند، تنها آلودگی است و عنوان گول زننده دروازه طلایی اقتصاد، نمی‌توان انتظار داشت که ورزش حرفه‌ای‌اش راهی برای عرض‌اندام پیدا کند.با وجود کمبود امکانات و کم‌لطفی مسئولین استانی هنوز ورزشکارانی هستند که تنها به عشق ایران و هرمزگان زیر فشارهای سنگین مالی و روحی و سختی‌های اجتناب‌ناپذیری چون بدی آب‌وهوا، به ایستادگی خود اصرار ورزیده و در سطوح ملی و فراملی افتخارآفرینی می‌کنند.فرارسیدن روز جهانی پارا المپیک بهانه‌ای شد تا  به سراغ یکی از قهرمانان و افتخارآفرینان هرمزگانی در تیم ملی جانبازان و معلولان دوومیدانی رفته و درد و دل‌هایش را ثبت کند که شما را به خواندن این گفت‌وگو دعوت می‌کنیم.کامبیز طارمی در گفت‌وگو با ایسنا، خود را این‌گونه معرفی می‌کند. متولد 23 تیر 67 هستم و حدود 18 سال پیش ورزش دومیدانی را آغاز کردم؛ کلاس پنجم دبستان بودم که در مسابقات آموزش‌وپرورش دو مدال کسب کردم و با کمک‌ها و راهنمایی‌های محمد آرامی، معلم ورزشم که همه موفقیت‌هایم را مدیون او هستم به این ورزش علاقه‌مند شدم و آن را ادامه دادم و 11 سال است که به‌صورت حرفه‌ای کار می‌کنم و عضو تیم ملی دومیدانی کشور هستم.وی با بیان اینکه افتخارات بسیاری را تاکنون به دست آورده و نزدیک به 145 مدال کشوری و 9 مدال جهانی کسب کرده‌ام، اظهار کرد: اولین بار در سال 80 در مسابقات قهرمان کشوری رشت موفق به کسب مدال برنز شدم و اولین مدال جهانی‌ام را در تونس گرفتم. مدال‌های جهانی‌ام شامل دو مدال طلا در مسابقات جهانی تونس، سه مدال در مسابقات جهانی سوئد، دو مدال در مسابقات جهانی ایتالیا و آخرین بار نیز یک مدال نقره در مسابقات جهانی تایلند در سال 96 کسب کردم و در آنجا به‌عنوان بهترین ورزشکار شناخته شدم.این قهرمان مسابقات جهانی تایلند در سال 2017 با اشاره به اینکه علاوه بر دومیدانی، نجات‌غریق را هم به‌صورت حرفه‌ای دنبال می‌کنم، افزود: تاکنون دو بار به اردوهای تیم ملی نجات‌غریق دعوت شده و موفق به کسب 8 مدال در رشته نجات‌غریق شده‌ام.طارمی با بیان اینکه مشکلات بسیار زیادی سر راه ورزشکاران استان به‌خصوص معلولین و جانبازان وجود دارد، افزود: با این امکانات بسیار کمی که مسئولین در اختیار ما گذاشتند، انگیزه و توانی برای تلاش در جهت درجات بالاتر نمی‌ماند.وی ادامه داد: نمی‌دانم چه ارگانی بر کار مسئولین ورزش استان نظارت می‌کند، ورزش و جوانان؟ استانداری ؟ فرمانداری؟ آیا اصلا نظارتی وجود دارد؟ من فکر می‌کنم در استان هرمزگان  اصلا به‌صورت حرفه‌ای به ورزش فکر و نگاه نمی‌شود! مگر هرمزگان با استان‌های دیگر چه فرقی دارد؟ مگر کرمان کجاست؟ یزد کجاست؟ سیستان و بلوچستان کجاست؟ چرا ورزش هم رنگ سیاست گرفته و تنها به فوتبال، آن‌هم نه از نوع واقعی و حمایت‌گرانه، اهمیت داده می‌شود؟ و چرا ورزشی چون دوومیدانی که مادر ورزش‌هاست اهمیتی ندارد؟ فرق من که جزء معدود مدال‌آوران جهانی استانم هستم با مدال‌آوران استان‌های دیگر چیست که میزان توجه‌ها و حمایت‌ها آن‌قدر متفاوت است؟این عضو تیم ملی جانبازان و معلولان دوومیدانی با بیان اینکه این‌همه افتخار و مدال چه می‌شود و مگر چند کامبیز طارمی در بندرعباس هست؟، تصریح کرد: من به دنبال ورودی بازی‌های پارا آسیایی هستم؛ چهار سال پیش دو نماینده در این مسابقات داشتیم، چرا تعداد این نمایندگان بیشتر نمی‌شود؟ هیچ ارگانی از من نپرسیده است که برای این مسابقات چه برنامه‌ای دارم و چه امکاناتی را لازم دارم.طارمی اضافه کرد: سه ماه از مسابقات تایلند آمده‌ام و به‌جز رئیس هیئت معلولین هیچ مسئولی حتی به من زنگ هم نزده که تقدیر و تشکری کند، همین هیئت هم اگر نباشد باید ورزش را ببوسیم، بگذاریم کنار و گوشه خیابان کارگری کنیم.وی با اشاره به اینکه وضعیت دوست کردستانی‌ام که مثل من مدال نقره کسب کرده بود با من قابل‌مقایسه نیست، عنوان کرد: استاندار کردستان خانه، ماشین، زمین و همه شرایط رفاهی لازم را برای این ورزشکار ملی فراهم کرده است اما استان هرمزگان هیچ ارزشی برای ورزشکارانش که نماینده هرمزگان و ایران در مسابقات جهانی هستند قائل نیست.این قهرمان مسابقات جهانی معلولان دوومیدانی با بیان اینکه بارها کشورهای اروپایی و آسیایی از من خواسته‌اند بروم برایشان بدوم اما من به عشق استان و کشورم اینجا مانده‌ام، ابراز کرد: مسابقات آسیایی را در پیش دارم و هیچ امکاناتی در اختیارم نیست؛ ماهانه سه میلیون تومان برای ماساژور، پزشک، مربی و باشگاه هزینه می‌کنم درصورتی‌که بنده نگهبان شرکت توزیع برق هستم و ماهانه ‌تنها یک‌میلیون و 800 هزار تومان حقوق می‌گیرم و نه‌تنها نمی‌توانم هیچ پس‌انداز و آینده‌ای برای خود داشته باشم و مجبورم هرچه در می‌آورم را خرج ورزشم کنم بلکه همین هزینه‌های جاری را هم نمی‌توانم تمام و کمال پرداخت کنم.طارمی خاطرنشان کرد: از استاندار جدید می‌خواهم توجه بیشتری نسبت به ورزش حرفه‌ای داشته باشد، به ما سر بزند و بپرسد افتخارآفرینی برای استان چه امکاناتی لازم داریم، و البته باید از خود ورزشکار بپرسد چه لازم دارد نه مسئول پشت‌میزنشینی که از حال‌وروز ما خبر ندارد؛ مسئولین خودشان باید شرایط را فراهم کنند و از من بخواهند تا برای کسب افتخار ملی تمرین کنم نه اینکه من دست به دامان رسانه‌ها شوم و از آن‌ها بخواهم.وی با اشاره به اینکه چرا نباید به دلیل کمبود امکانات نماینده‌ای در مسابقات پارالمپیک داشته باشیم درصورتی‌که پتانسیل‌های خوبی داریم و مگر ما چند ورزشکار ملی در استان داریم، بیان کرد:  روزانه بیش از 6 ساعت تمرین می‌کنم و برای تامین هزینه‌هایم مجبورم نگهبانی کنم، ورزشکاران حرفه‌ای در ازای این‌همه فشار و تمرینی که برای کسب افتخار ملی متحمل می‌شوند توقعاتی دارند که به‌حق است و توقعات زیادی هم نیست.این مدال‌آور رشته جانبازان و معلولان دوومیدانی با بیان اینکه رشته اصلی من 100 و 200 متر است و دارم کار نشدنی را شدنی کرده و 400 متر کار می‌کنم، اظهار کرد: فراهم کردن اردوهای تمرینی در شهرستان چیز زیادی نیست که مسئولین نتوانند انجام دهند؛ من از وقتی‌که از مسابقات تایلند آمده‌ام هنوز دارم بدهی هزینه‌هایی را که برای ورود به آن مسابقات کرده بودم، می‌دهم.طارمی با تاکید بر اینکه فدراسیون دوومیدانی از من حمایت کرده است و ممنونش هستم ولی این حمایت تنها در زمان اردوهای تیم ملی است، افزود: بعد از اردوهای تیم ملی ما در اختیار خودمان هستیم. هیئت هم بودجه‌ای ندارد و نهایتاهدیه و تقدیرنامه‌ای بتواند به ما بدهد.وی با اشاره به اینکه اصلا فکر نمی‌کنم استاندار و فرماندار من را بشناسند، استاندار که جدید است اما بنده حتی یک‌بار هم فرماندار بندرعباس را در استادیوم ورزشی ندیدم، اضافه کرد: در همه کشورها ورزشکاران ملی و مدال‌آورا نشان را بر سرشان می‌گذارند اما ما را حتی نمی‌شناسند!این قهرمان ملی با بیان اینکه بنده نگهبان هستم و کارم شیفتی است و 24 ساعت کار می‌کنم و 48 ساعت استراحت، تصریح کرد: شب‌هایی که شیفت هستم در همان اداره تمرین می‌کنم هرچند که 24 ساعت بیداری باعث می‌شود در روزهای استراحت هم نتوانم به‌خوبی تمرین کنم. سختی کار، استرس و بی‌خوابی همه از خصوصیات کار نگهبانی بوده که به ورزش حرفه‌ای لطمه می‌زند.طارمی با اشاره به اینکه کسی که ورزش حرفه‌ای می‌کند باید آن‌قدر حمایت شود که نگران هزینه زندگی و آینده‌اش نباشد و با فکر آزاد تمرین کند، عنوان کرد: البته مسئولین شرکت توزیع برق قول‌هایی داده‌اند که از من را از حراست به قسمت اداری منتقل کنند، همین‌قدر که کارم درست شود و از شیفت بیرون بیایم انگار یک مدال دیگر گرفته‌ام و خیلی جلو می‌افتم.وی خاطرنشان کرد: اگر مسئولین من را حمایت کنند تا بتوانم ورودی مسابقات آسیایی را به دست آورم به مردم ایران و هرمزگان قول می‌دهم بهترین مدال را بگیرم و حتی در المپیک 2020 نیز مدال بگیرم.این عضو تیم ملی جانبازان و معلولان دوومیدانی در پایان با بیان اینکه ورزش حرفه‌ای یعنی زندگی حرفه‌ای، یعنی از خیلی چیزها باید بگذری تا به هدف والاتری برسی، ابراز کرد: از خانواده‌ام که خیلی حمایت می‌کنند به‌خصوص پدرم که دست از همه زندگی و فرزندانش کشیده و به من می‌رسد تشکر می‌کنم و همه‌چیزم را مدیون آن‌ها هستم.