فردا خیلی دیر است!!

صبح ساحل، اجتماعی- طی چند ماه اخیر زلزله مناطق مختلف استان هرمزگان را لرزاند. زمین لرزه هایی که باعث خسارت هایی شد ومردم را وحشت زده کرد. بیشترین میزان زمین لرزه درمناطق بشاکرد به ویژه گوهران رخ داد.زمین لرزه دست بردار استان هرمزگان نیست چراکه این استان زلزله خیز است. متاسفانه هرچه زمین لرزه، مردم ما را با مشکلات خاص خودش روبرو کند، اما ما بی خیال ازآن می گذریم. درصورتی که می توان با اقداماتی جلو خسارت شدید را گرفت. وجود تعداد زیادی ساختمان ناامن درشهرها و روستاهای کشور تهدیدی جدی است که وقوع هر زلزله ای تلخی  آن را یادآور می شود. به خصوص این که آسیب پذیری ساختمان ها نه تنها اقتصاد کشور را تهدید می کند بلکه به علت خطر لطمات جانی وسیع، مهم ترین سرمایه کشور یعنی جامعه انسانی ‌آن را نیز به خطر می اندازد. این واقعیت که یک زمین لرزه چند ثانیه ای بتواند قسمت عمده ای از توشه انسانی، مالی، اجتماعی، فرهنگی وتاریخی ملتی را نابود کند تهدیدی نیست که به راحتی ازکنارآن گذشت. به همین علت باید به بهسازی و مقاوم سازی به عنوان راهکار اصلی کاهش آسیب پذیری پسلرزه ای درکشور توجهی ویژه داشت. تا به امروز چه زمین لرزه هایی که خسارت و آسیب های شدیدی به جان  ومال مردم وحتی میراث فرهنگی کشور وارد کرده ومتاسفانه بدلیل حافظه ناقص ما، آن را فراموش می کنیم. یادمان نرفته زمین لرزه روستای خورگو شهرستان بندرعباس در دهه 40، فراموش نکرده ایم زمین لرزه بم، رودبار ، آذربایجان و صدها زمین لرزه دیگر. آیا اینها زنگ خطر، تلنگر وهشداری برای پیشگیری از خسارت نیست.به راستی در زمینه بهسازی و مقاوم سازی خانه هایمان چه کرده ایم، وقتی اخبار رسیده از وقوع زمین لرزه های شدید درکشورهای پیشرفته را مرور می کنیم، واقعا تعجب برانگیز است. چگونه زمین لرزه بالای 7 ریشتر، هیچگونه خسارتی بر جای نمی گذارد. اما زمین لرزه 4 ریشتری درکشور ما، منجر به خسارت شدید مالی وجانی می شود. زمین لرزه دست بردار ایران نیست وهرمزگان نیز کانون زمین لرزه است. طرح نوسازی بافت های فرسوده و مقاوم سازی واحدهای مسکونی از جمله طرح هایی بوده است که طی چند سال اخیر زیاد شنیده می شود. قرار بود دولت برای اجرای این طرح ها، مردم رایاری کند و با اعطای تسهیلات و تخفیف در پروانه ساختمانی، ساکنان شهرها و روستاهای کشور را به مشارکت در اجرای این طرح تشویق وترغیب کند، اما شواهد وقرائن چیز دیگری را نشان می دهد. این را نباید فراموش  کنیم که ساختمان بافت فرسوده و یا روستاها از اقشار ضعیف جامعه هستند، کسانی که در دهه های 50،40،30 اقدام به چیدن چند ردیف بلوک و یا خشت بر روی هم کرده وسرپناهی ساخته اند، امروز دیگر توان نوسازی و یا بهسازی خانه های خود را ندارند ومجبورند همچنان درهمان خانه های به اصطلاح گِلی یا کلنگی ادامه حیات دهند، که این روند، به سود این قشر از جامعه نیست. دولت باید ابزار تشویقی بیشتری را دراختیار مردم قرار دهد. تا حتی قشر آسیبب پذیر جامعه هم توانایی،نوسازی خانه های خود را داشته باشند. در این میان، امروز انبوه سازان و بساز وبفروش ها ازاین فرصت بوجود آمده بیشترین بهره را می برند. خانه های کلنگی را تحت عنوان زمین از چنگ ساکنان بافت های فرسوده بیرون آورده، اقدام به ساخت برج می‌کنند. و واحدهای ساخته شده را همراه با وام به خلق الله می فروشند و چنان سود سرشاری نصیبشان می شود که امروز بسیاری از پزشکان نیزدرکنار طبابت،نقشه های ساختمانی را جابجا می‌کنند. در اجرای مقاوم سازی ونوسازی بافت‌های فرسوده باید تمام دستگاه‌های مرتبط با این طرح، هماهنگی و همکاری نزدیک با یکدیگر ومردم داشته باشند. مردم هم انتظاری جز این ندارند، که با حمایت های دولت سرپناهشان چنان مقاوم سازی و نوسازی شودکه از خطر زمین لرزه مصون بمانند.