مسوولان به انتظار فردا نشسته اند

صبح ساحل، اجتماعی ـ استان هرمزگان ،یکی از خبرسازترین مناطق کشور است. هر روز خبرهایی ازاین استان به کشور و حتی جهان مخابره می‌شود. که آن رخداد یا بی نظیر و یا کم نظیر است.از خبرهای سیاسی گرفته تا اجتماعی، اقتصادی وحتی حوادث.نام این استان به دلیل شرایط خاص آن همواره برسرزبان هاست. شواهد بسیاری می توان دراین زمینه بیان کردکه از حوصله این مقال خارج است.وقتی سری به محلات مختلف شهر بندرعباس بزنید به ویژه مناطق قدیمی این شهر با واقعیت هایی روبرو می شویدکه جای تامل دارد. شمال شهر بندرعباس از مناطق آسیب پذیر این شهر است. روان بودن فاضلاب، کوچه های بعضاً خاکی و پر از دست انداز و ناهموار، خانه های فرسوده ومعابر کم عرض، خدمات دهی به ساکنان این محلات را دشوار کرده است. هرچه محلات اینگونه فقیر و خانه ها هم فرسوده باشند؛ کمتر به فکر ایمنی هستند. بیشتر ساکنان این محلات، خانواده هایی را تشکیل می دهندکه به صورت قبیله ای و طایفه ای به بندرعباس کوچ کرده  و سالیان سال است که درمرکز هرمزگان سکونت می کنند. همه آنها هم اقشار کم درآمدو ‌آسیب پذیر جامعه هستند. اکثر آنها زیر خط فقر زندگی می کنند.اکثربناهای  ساخته شده دراین مناطق، فاقد سند مالکیت رسمی و پایان کار هستند. عمر خانه ها به بالای 40 سال هم می رسد.و ساکنان آنها بدلیل شرایط بد اقتصادی نتوانسته، خانه های خود را بازسازی و با اصول فنی بسازند.خانه های این مناطق همانطور هم که مسوولان اعلام کرده اند در برابر زلزله مقاوم نیستندو هرلحظه احتمال ریزش آنها وجود دارد.بافت کوچه‌های محلات شمال شهر بندرعباس ( جنوب بلوار  امام حسین«ع») به گونه ای است که خودروهای آتش نشانی هم نمی توانند به راحتی وارد کوچه شوند. اما نکته مهم اینجاست. مسوولانی که اعلام می کنند،تمام مناطق استان هرمزگان برروی گسل زلزله قرار دارد وخطرمناطق مختلف شهر بندرعباس را تهدید می کند و یکی از راه های مقابله با زلزله را مقاوم سازی و نوسازی خانه های واقع در بافت های فرسوده می دانند، آیا به این اندیشیده اند، که وضعیت اقتصادی سرپرستان خانواده ها، با توجه به گرانی مصالح و دیگر هزینه های جانبی، قدرت عمل را برای نوسازی خانه ها از آنان گرفته است. متاسفانه برای نوسازی بافت‌های فرسوده،  دستگاه های متولی با یکدیگر هماهنگ نیستند وهریک ساز خودرا کوک کرده‌اند. از اهرم های تشویقی هم که خبری نیست.ازبین چندین دستگاه متولی در نوسازی بافت های فرسوده ،تنها شهرداری، تمهیداتی را برای مالکان این بناها درنظر گرفته است.و آنهم مربوط به صدور پروانه ساختمانی است.نه شرکت توزیع برق و نه شرکت آب وفاضلاب ومخابرات، گاز و... هیچ کدام درهزینه های انشعاب کوتاه نمی آیند، و برایشان یک برج ساز و بساز و بفروش با یک کارگر و مستمری بگیر وبازنشسته تفاوتی ندارد. وقتی هزینه های نوسازی و مقاوم سازی بافت های فرسوده بسیار بالا باشد، قدیمی های این شهرتوانایی این کار را ندارند. نوسازی بافت های فرسوده که از چندین سال پیش دربین مسوولان مطرح شد، طرحی بودکه به بارننشست و استقبال چندانی از آن نشد. نبود یک مدیریت واحد شهری در شهرهای کشور، مانعی برای انجام طرح های مختلف شهری است. همه ما می دانیم حتی ساکنان محلات قدیمی شهر هم می دانندکه خطر هرلحظه،آنها را تهدید می کند. اما چاره ای هم ندارند وقتی دستی خالی باشد چگونه می توان از خطر دور شد.آنها بدلیل شرایط بد اقتصادی و حمایت نکردن دستگاه های مختلف از آنها، خطر به جان خریده وچشم به آینده دوخته اند.شاید در آینده دستگاه های خدمات رسان به کمک آنها آمده و خانه هایشان را نوسازی کنند.

پرسشی که اینجا باید مطرح کرد اینکه؛ چرا دستگاه های مختلف با یکدیگر همسو نیستند؟ چرا برای مردمی که خود آقایان در مواقع لزوم، آنها را ولی نعمتان خود خطاب می کنند، گام های مثبت بر نمی دارند؟ چرا تنها به شعار اکتفا می کنیم؟ چرا درعمل رفتار دوگانه ای داریم؟ و چراهای دیگر... تا مسوولان دستگاه های مربوطه به کمک مردم  نشتابند، مطمئن باشید،بافت های فرسوده بندرعباس احیاء نمی شود و با کوچک ترین تکان زمین آنچه که نباید اتفاق بیفتد رخ خواهد داد.

آیا مسوولان منتظر چنین روزی نشسته اند که پس از حادثه‌ای تلخ گناه را گردن یکدیگر بیندازند و از مسوولیت  شانه خالی کنند. ویا هم برای پاک کردن صورت  مساله مردم را مقصر اصلی بدانند. تا دیر نشده، دستگاه های خدمات رسان با هماهنگی یکدیگر، دست مردم ناتوان را بگیرید تا در آینده شاهد حادثه ای تلخ نباشیم.