میراث و شهر

میراث یعنی ثروت؛ ثروتی که برای به‌دست آوردن آن هیچ تلاش و کوششی نشده، بلکه از گذشتگان به ما رسیده‌است. مانند گوهر انسان که برای به‌دست آوردن آن هیچ تلاشی نکرده‌است. ما زمانی ثروتمندیم که بدانیم میراث داریم. میراث «معماری» یک ثروت است که از گذشتگان به‌جای مانده‌است .

  

به گزارش صبح ساحل، زبان بین انسان و شهر ميراث ملموس و ناملموس هستند که شهر را هویت‌مدار می کنند. مخاطبین شهری دو گروه هستند: یک گروه کسانی که بومی‌اند و گروه دوم، کسانی که مهاجرند (توریست و رهگذر).

هر شهر با تصویرسازی ذهنی خوب، مخاطبین خود را درگیر می کند. افرادی که بومی شهر باشند این تصویرسازی را کسب کرده‌اند و باید تقویت شوند اما کسانی که مهاجرند باید بهترین تصویر ذهنی را برای آنها خلق کرد. به‌طور مثال کسانی که به بندر تاريخی لافت سفر می‌کنند ناخودآگاه تصویرذهنی آنها شکل می‌گیرد و تا همیشه این بندر با دريا و بادگیرهای بلند در ذهن‌شان ثبت می‌شود.وقتی تصویرسازی ذهنی در فردی شکل گرفت، احساس و خاطرات محیطی به‌وجود می‌آید و با رفت و آمد مکرر موجب وابستگی و دلبستگی شخص یا اشخاص به مکانی در شهر می‌شود که این خاطرات و دلبستگی‌ها باعث ايجاد كدنويسی در ذهن می‌شود.این نقش ها را روزگارانی دروازه‌ها و ورودی‌های شهر ایفا می‌کردند؛ چراکه قبل از پرسشی از هویت و تمدن شهر در مرحله اول توسط حواس پنجگانه (حواس بصری) خلاصه پاسخی در ذهن مخاطب ایجاد می‌شود. به این دلیل است که محيط نقش فرستنده و انسان نقش گيرنده را دارد. بدنه‌های شهر چکیده‌ای از فرهنگ و هویت یک شهر را بيان و نقش بيلبورد را ایفا می‌كنند که فکر افراد را به سمت و سویی مشخص هدایت می‌کنند. هویت به مکان و فضا ارزش می‌دهد. شهرهای توریست‌پذیرهویت‌مدارترین شهرهای دنیا هستند؛ زیرا که این میراث گرانبها را همچنان به‌همراه خود دارند. شهر باید با شهروند حرف بزند، باید زبان الگوی مناسب داشته باشد که طبیعت و پرندگان هم از عناصر مهم این امر محسوب می‌شوند. در كنار اين موضوعات پیاده‌مداری خود می‌تواند احساس هر فرد را درگیر شهر کند که این عناصر در کنار هم مجموعه‌ای قابل زیستن به‌نام شهر را شکل می‌دهند و معنا می‌بخشند. یادمان باشد که گاهی زبان بین شهر و انسان شاید همین میراث باشد.ما می‌توانیم با کارکردن در حوزه هویت‌سازی، لایه‌های پنهان شهر را شناسایی کنیم که درواقع به همان لایه‌های فرهنگی می‌رسیم. سپس باید آن را تقویت کنیم؛ فرهنگ را به عناصر، عناصر را به هندسه و هندسه را به اثر تبدیل کنیم. در این روند از مسیر پژوهش با مفهوم‌هایی روبه‌رو می‌شویم که درنهایت به اثر ختم می‌شود. اینکه ما عناصر و فرهنگي که در محیط و جامعه دیده نشده را به‌طور فیزیکی به نمایش بگذاریم همان هویت‌سازی است.