از روزی که «حماس» حمله ای غافلگیرانه در صبحگاه شنبه 15 مهرماه یا 7 اکتبر به سرزمین های اشغالی را انجام داد می شد پی برد که این اقدام تبعاتی بزرگ در سطح منطقه و همینطور جهان خواهد داشت. اتفاقی که شاید در نحوه تاکتیک و شیوه عمل حماس مورد انتقاد برخی کارشناسان واقع شده اما ضمن مشروعیت حق دفاع آنها باید بدانیم این اقدام در واکنش به بیش از 70 سال تحقیر، ظلم، کشتار و تجاوز برعلیه ملتی مظلوم بود. این حمله از سوی حماس به عنوان«طوفان الاقصی»نامیده شد که طرف اسرائیلی با خوانشی فرصت طلبانه و مظلوم نمایانه آن را به 11 سپتامبر اسرائیل تشبیه کرد. صحت وسقم این فرضیه که این حمله با چشم پوشی عمدی سرویس های امنیتی- اطلاعاتی قدرتمند اسرائیل و یا آمریکا همراه بوده است، در آینده معلوم خواهد شد. اما پیامد کنونی‌اش حمله وحشیانه صهیونیست‌ها به مردمی بی پناه و در محاصره‌ایست که قلب هر انسانی را  به شدت به درد می آورد. متاسفانه شاهد رقم خوردن صحنه‌های جنون آمیزی هستیم. اما این شاید بخشی از ابعاد  فاجعه باشد چه آنکه  نگرانی جدی دیگر اینست که ابعاد این رویداد به فلسطین و سرزمین های اشغالی محدود نخواهد بود و بیم آن می رود که به کل منطقه یا حتی جهان هم تسری یابد. آمریکا که تصور می کرد با اتکا به قدرت بازدارندگی‌اش در محدود کردن مجادلات و تنش ها در منطقه و برون‌سپاری بخش مهمی از نقش منطقه ایش به متحدانش، می‌تواند با خیالی راحت تر به مصاف چین وروسیه برود حالا می بیند این رویکرد در حال شکست خوردن است. این خط مشی که از یک سو متکی بر ماشین جنگی اسرائیل-بخوانیم ماشین کشتار- و ازسوی دیگر با اعطای مشوق های سیاسی، اقتصادی و حتی امنیتی پر زرق و برق به برخی کشورهای منطقه بویژه عربستان و با انعقاد پیمانی موسوم به ابراهیم مبتنی بود، حالا معلوم شده برمبنای محاسباتی اشتباه بوده و احتمالا به تغییر رویکردش بعد از جنگ فعلی فکر خواهد کرد. چه آنکه می بیند هیمنه نظامی اسرائیل با این توان بالای تکنولوژیک شکننده بوده تا جایی که برای جلوگیری از دخالت طرف‌های ثالث دیگر مجبور به لشکرکشی به منطقه شده. البته تصاویر هولناک جنایات اخیر موج اول تلاش رسانه ای غرب را برای محکومیت حماس تقریبا خنثی کرده است و حتی این رسانه ها را هم ناگزیر به مخابره جنایات فاجعه بار رژیم صهیونیستی نموده. این یعنی پروژه مظلوم نمایی اسرائیل شکست خورده و شاهد گسترش مخالفت‌ها با جنایت‌های این رژیم نه تنها در غرب بلکه در جای جای دنیا هستیم. ازدیگر سو افکار عمومی منطقه و کشورهای عربی که در گذشته هم دلشان با اسرائیل نبود، حالا با ملاحظه جنایت اخیر صهیونیست‌ها تنفرشان از این رژیم به بالاترین سطوح رسیده و دیگر رویای عادی سازی روابط با اسرائیل را برای حکامشان اگر نگوییم برای همیشه اما حداقل در میان مدت به یاس تبدیل کرده است. اما اسرائیل  هم چون همیشه بدون اهمیت به هنجارهای بین المللی و با پشتیبانی تمام عیار غرب جنایت می کند. اگر این رژیم اینگونه اقدامات را متوقف نکند و یا حمله زمینی به غزه در ابعاد وسیع را  آغاز کند به احتمال زیاد حامیان منطقه ای حماس بویژه حزب اله و سایر نیروهای محور مقاومت نیز وارد جنگ خواهند شد. اتفاقی که برای جلوگیری از آن آمریکا به منطقه نیرو گسیل کرده است و طرف های حامی اسرائیل هم به شدت نگران از وقوع چنین اتفاقی با استفاده از الفاظی چون تعویق عملیات سعی در منصرف کردن این رژیم از این اقدام دارند؛ چه آنکه آنها و بخش مهمی از هیئت حاکمه اسرائیل می دانند با گسترش جنگ که با سرباز کردن سایر زخم ها و فعال شدن گسل های اختلاف که خاورمیانه را به انبار باروتی شبیه کرده هر آن می تواند تبدیل به انفجاری شود که سراسر منطقه و چه بسا جهان را فراگیرد. پس طرفین باید ضمن تلاش برای توقف جنگ و کاستن از آلام مردم مصیبت زده غزه از گسترش بحران هم جلوگیری کنند هرچندآمریکا و اسرائیل تلاش کنند که از گسترش جنگ به زعم خود جلوگیری کنند. اما براساس ضرب‌المثلی از لئو تولستوی به این مضمون که هرچقدر از جنگ بگریزی ممکن است خود جنگ به سراغ شما بیاید.خطر گسترش بحران جدی است و ممکن است در مرحله ای سررشته امور از دست همگان خارج شود. البته شواهد و قرائن نشان از مذاکرات دیپلماتیک سخت و پرحجمی را می دهد. باید منتظر روزهای سرنوشت ساز آینده بود. امیداست ضمن کاسته شدن از حجم آلام مردم غزه بدست رژیم صهیونیستی سیر تحولات به سمت کاهش تنش‌ها حرکت کند.