نه خانی آمده و نه خانی رفته!

«تا خردادماه سال ۱۴۰۰ قطره‌ای از فاضلاب بندرعباس وارد دریا نخواهدشد». این وعده را استاندار هرمزگان در مردادماه امسال داده‌بود. مشکل بزرگی که سال‌هاست محیط زیست و زندگی مردم را تحت تاثیر قرار داده‌است، با وعده استاندار قرار بود در عرض ۱۰ ماه به‌طور کامل حل شود؛ به گونه‌ای که از هشت هزار مترمکعب فاضلابی که روزانه وارد دریا می‌شود، حتی یک قطره هم باقی نماند. این وعده هیجان‌انگیزی برای مردم بندرعباس بود که ورود فاضلاب به دریا، سال‌هاست زندگی‌شان را مختل کرده. استاندار اما در آن زمان به همین جمله اکتفا کرد و جزئیات بیشتری از نحوه عملی شدن این وعده در اختیار رسانه‌ها قرار نداد. این‌که با چه سازوکاری و چگونه قرار است این وعده به سرانجام برسد، سوال همه مردم بود. نکته مهم دیگر این‌که در خردادماه سال ۱۴۰۰ و پس از انتخابات ریاست جمهوری که تصدی این سمت به عهده شخص دیگری‌ است، چگونه می‌توان او را در مورد وعده‌های استاندار پیشین بازخواست کرد؟ پروژه فاضلاب بندرعباس مثل توپی هر بار از یک مسئول به مسئول بعدی پاس داده می‌شود؛ بدون این‌که حتی ذره‌ای پیشرفت کند. از طرفی چند روز پیش استاندار هرمزگان اعلام کرد: «پروژه فاضلاب بندرعباس با بودجه دولتی تا 30 سال آینده هم اجرایی نمی‌شود». طبق گفته استاندار برای حل مشکل فاضلاب بندرعباس باید به بخش خصوصی متوسل بشویم. این درحالی است که از سال 94 هر بار صرفا خبرهایی از رایزنی برای عقد این قرارداد میان شرکت آب‌وفاضلاب و صنایع به گوش می‌رسد اما عملا هیچ پیشرفتی دیده نمی‌شود. اولین قرارداد فروش پساب در سال 94 و در زمان استانداری «جاسم جادری» منعقد شد اما به نتیجه نرسید. حالا پس از پنج سال، باز هم از نهایی‌شدن قرارداد با صنایع غرب و واگذاری قرارداد سرمایه‌گذاری استفاده از فاضلاب بندرعباس به آن‌ها صحبت می‌شود. مدیرعامل شرکت آب‌وفاضلاب هرمزگان از اجرای این طرح در یک زمان‌بندی 30 ماهه سخن می‌گوید؛ درحالی‌که قرار بود تا چهار ماه دیگر حتی یک قطره فاضلاب وارد دریا نشود. به نظر می‌رسد که این وعده‌ و وعیدها در پنج سال اخیر چیزی جز تبلیغات نیست. اظهارات ضدونقیض، فقدان برنامه مشخص و اعلام تاریخ‌های غیرمنطقی برای اتمام این پروژه، به جای امیدواری مردم، باعث سردرگمی و بی‌اعتمادی آن‌ها می‌شود. در نهایت هم مردم بندرعباس می‌مانند و دریایی که روز به روز از فاضلاب پر می‌شود؛ انگار نه خانی آمده‌ و نه خانی رفته‌باشد.